Στερνό αντίο στον Κίμωνα Καρολίδη
Έγινε την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου η κηδεία του Κίμωνα Καρολίδη που την Τρίτη αυτοκτόνησε σε ηλικία 27 ετών στη σκοπιά της στρατιωτικής μονάδας που υπηρετούσε στον Έβρο. Πλήθος φίλων και συντρόφων είπαν το στερνό αντίο στον Κίμωνα.
Ακολουθεί ο αποχαιρετισμός της συντρόφισσας του στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Αντριάννας Κουτσιούμπα:
Πώς να μιλήσει κανείς για ότι έγινε;
Για πολλούς από μας είναι η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μας. Γιατί ένας φίλος, ένας συμφοιτητής, ένας συνομίληκός μας, ένας κολλητός, ένας σύντροφος και στα καλά και στα κακά, μας αποχαιρέτισε.
Μέχρι σήμερα τον θάνατο τον ξέραμε για τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Για άλλες ηλικίες, πολύ πιο μακριά από τις δικές μας. Χθες τα ξημερώματα ο θάνατος επισκέφθηκε και μας. Με ξαφνικό, επίπονο, βίαιο τρόπο.
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για τον Κίμωνα. Κι ακόμη πιο δύσκολο να τον αποχαιρετίσεις. Γιατί ήταν πάντα δίπλα μας, γιατί είχε κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Με καλοσύνη και ηρεμία, με συνέπεια και σταθερότητα. Με απλοχεριά και γενναιότητα.
Ο Κίμωνας δεν προτιμούσε να μιλάει πολύ. Ήξερε όμως να ακούει. Και αυτό είναι σπάνιο και καλύτερο. Δεν ήταν το φασαριόζικο κέντρο της παρέας μας, ήταν όμως το σταθερό σημείο αναφοράς μας.
Σεμνός και μετρημένος, συνεπής στις ιδέες του, ήξερε πάντα να παραμερίζει το εγώ για το εμείς, να δίνεται στους συντρόφους του, τους φίλους του, τους δικούς του ανθρώπους, σε όλα όσα πίστευε.
Ο Κίμωνας γεννήθηκε πριν 27 χρόνια. Αγωνιστής της ζωής από μικρό παιδί, με συνείδηση της δυσκολίας και της αναποδιάς, πολύ νωρίτερα από όλους μας. Ίσως αυτό του έφτιαξε μια ευρύχωρη καρδιά, που χωρούσε τους πάντες. Ο Κίμωνας ανήκε σε εκείνη την ελάχιστη μειοψηφία των ανθρώπων που δεν μπορείς να τους θυμώσεις, δεν μπορείς να τους αντιπαθήσεις, δεν μπορούν να κάνουν κακό.
Έψαξε στην αρχή τον προορισμό του στις θάλασσες και στο εμπορικό ναυτικό, στα χνάρια του αγαπημένου του ποιητή, του Νίκου Καββαδία. Βγήκε όμως στη στεριά και μπήκε στη σχολή Τοπογράφων του ΤΕΙ.
Στρατεύτηκε στην υπόθεση της αριστεράς και του κομμουνισμού, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Με λίγα λόγια, με σεμνότητα, με εργατικότητα, με άπειρο φιλότιμο. Αλλά και με αποφασιστικότητα. Με θάρρος και τόλμη υπερασπιζόταν τις ιδέες και τη στάση του.
Στην Αριστερή Ενότητα του ΤΕΙ, στους φοιτητικούς αγώνες του άρθρου 16, στις πλατείες και στις διαδηλώσεις, στην αρχή στην ΚΟΕ, στη συνέχεια στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ο Κίμωνας ήταν εκεί. Από αυτούς που αντέχαν τα δακρυγόνα. Που άκουγε τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης αλλά συνέχιζε να κρατά το πανό χωρίς πανικό. Με ηρεμία και αταραξία.
Η θλίψη είναι ανείπωτη και τα ερωτηματικά μας είναι μεγάλα. Ξέραμε ότι σου περίσσευε η γενναιότητα. Δεν περιμέναμε ότι θα σου τελείωνε η ελπίδα. Όχι τώρα, όχι έτσι. Γιατί μαζί μαθαίναμε πως αν αξίζει να ζεις, είναι για να αγωνίζεσαι για έναν κόσμο καλύτερο.
Ο Κίμωνας προστέθηκε στις χιλιάδες συνανθρώπους μας που έχουν βάλει τέρμα στη ζωή τους. Ένας από τους τόσους και τόσους νέους που χάσαν τη ζωή τους στη θητεία τους. Εν καιρώ ειρήνης. Ή μήπως δεν έχουμε ειρήνη;
Γιατί ο Κίμωνας είναι και ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που αυτοκτόνησαν τα τελευταία χρόνια. Στη μαύρη Ελλάδα της απελπισίας, του αδιεξόδου και της απόγνωσης. Στην Ελλάδα που κήρυξε πόλεμο στα παιδιά της. Που τους βάζει την κάνη στο στήθος και το περίστροφο στον κρόταφο. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Αυτή τη δύσκολη ώρα στεκόμαστε με τη μάνα και τη γιαγιά του Κίμωνα, με τις δύο γυναίκες που τον μεγάλωσαν. Γιατί ο Κίμωνας ήταν η μόνη τους οικογένεια. Ο μόνος που είχαν στον κόσμο. Η θλίψη και η συντριβή είναι ασήκωτη. Όμως πρέπει να κάνουμε κουράγιο. Να βρούμε δύναμη.
Κϊμωνα, αυτές τις μέρες το καραντί μας έχει μπατάρει. Βουλιάξαμε. Όμως μαζί με τη θλίψη μας χρειαζόμαστε και αποφασιστικότητα. Για να ξαναβγούμε στην επιφάνεια. Για να πάρουμε ανάσα.
Δεν θα συνηθίσουμε ότι έγινε. Αυτό είναι υπόσχεση. Δεν θα συνηθίσουμε η απόγνωση να παίρνει το τιμόνι στη ζωή μας και να μας οδηγεί στον θάνατο. Γιατί σήμερα η μελαγχολία, το αδιέξοδο και η απόγνωση δεν είναι προσωπικό ζήτημα. Είναι κοινωνικό πρόβλημα.
Θα πρέπει να υπάρξουν κι άλλοι πολλοί Κίμωνες με την ίδια ποιότητα και το ίδιο φιλότιμο και την ίδια ευαισθησία.
Και δεν πρέπει να υπάρξει κανένας άλλος Κίμωνας που να φτάνει σε τέτοιο περίσσευμα γενναιότητας και τέτοιο έλλειμμα ελπίδας που να βάζει τέρμα στη ζωή του.
Ο πόνος και η οργή θα γίνουν μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για να γκρεμίσουμε ότι σε πίκραινε. Για να γεμίσουμε το κενό που αφήνει η απουσία σου. Για να βρει δικαίωση ο χαμός σου. Οι σύντροφοί σου, οι φίλοι σου, η παρέα σου σε αποχαιρετάμε.
Σου χρωστάμε σύντροφε. Και θα σε νιώθουμε πάντα δίπλα μας, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, σε κάθε μικρή και μεγάλη νίκη. Σε κάθε δυσκολία της ζωής.
Έχε γειά.