Τα «κανονικά (αριστερά) παιδιά» της Αυγής

«Ταραγμένοι καιροί» τιτλοφορείται το χθεσινό κύριο άρθρο της Αυγής, όμως ο τίτλος του θα μπορούσε να ήταν «Στο δρόμο για την κανονικότητα» αφού προσπαθεί να μας πείσει ότι η Ελλάδα αν κι «ευτυχισμένο τόπο δεν τη λες», ωστόσο είναι όαση σε σχέση με τη δυστυχία και το φόβο που κυριαρχούν σε άλλες χώρες, από την Ιταλία και τη Γερμανία μέχρι την έρμη τη Συρία. Και αν όχι όαση ακριβώς, κάτι σαν όαση, μια οασούλα.

«Ευτυχισμένο τόπο δεν τη λες την Ελλάδα της κρίσης, που προσπαθεί αργά να σηκώσει κεφάλι και να επιστρέψει έπειτα από επτά χρόνια σε κάτι που να μοιάζει με κανονικότητα. Αλλά μέσα στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε, με την ευρύτερη γειτονιά μας να είναι βυθισμένη σε αναταραχή -λέξη πολύ φτωχή για να συμπεριλάβει πολέμους, προσφυγιά, απόπειρες πραξικοπημάτων, αυταρχικούς ηγέτες, τρομοκρατικά χτυπήματα, νέες τραπεζικές κρίσεις κ.λπ., κ.λπ.-, παραδόξως η Ελλάδα είναι κάτι σαν όαση. Με λιγοστό νερό, κουρασμένους φελάχους, αλλά όαση. Κι είναι στοιχείο κανονικότητας να συζητά η Βουλή για τον εκλογικό νόμο – κι επιπλέον στοιχείο προόδου να φέρνει την απλή αναλογική, έστω από τη μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση. Όπως είναι στοιχείο κανονικότητας, όσο ζορισμένα κι αν είναι τα οικονομικά των ανθρώπων, να ξεχειλίζουν οι παραλίες τα σαββατοκύριακα, να συζητούν παντού για διακοπές, ακόμη κι αυτοί που με δυσκολία θα καταφέρουν να ξεκλέψουν -ή να πληρώσουν για- λίγες μέρες.
Αυτή η έστω μισή αίσθηση της κανονικότητας στην Ελλάδα -σε αντίθεση με το κλίμα φόβου και βίας στην Τουρκία, όπου ο Ερντογάν διχάζει ακόμη περισσότερο με τον αυταρχισμό του τη χώρα του μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, σε αντίθεση με το κλίμα φόβου στη Γαλλία, στο Βέλγιο, ακόμη και στη Γερμανία, όπου όλοι κοιτούν καχύποπτα το περιβάλλον τους μήπως και εμφανιστεί ο Χάρος από το χέρι τζιχαντιστή, σε αντίθεση με το μπάχαλο στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, που προσπαθεί εδώ και μήνες να κάνει εκλογές, σε αντίθεση με την αγωνία στην Ιταλία, που φοβάται ότι θα της «σκάσουν» οι τράπεζες, και βεβαίως σε κατάφωρη αντίθεση με τη Συρία, όπου δεν έχει μείνει πέτρα όρθια- είναι λόγος αισιοδοξίας.
Μόνο που η αισιοδοξία δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται σχέδιο και δουλειά. Λιγότερες κραυγές και περισσότερη ωριμότητα.

Τόσο κόπο έκανε η χώρα, τόσα βάσανα άντεξαν οι πολίτες της για να βγει στην αρχή του δρόμου της κανονικότητας. Το στοίχημα είναι τώρα να βαδίσει με σιγουριά πάνω σ’ αυτό το μονοπάτι, να το διευρύνει, να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που της δίνονται. Κι αν το παλιό πολιτικό σύστημα θέλει να δίνει ακόμη μάχες χαρακωμάτων για να σώσει προνόμια και δανεικά κι αγύριστα, δείχνει απλά ότι δεν έχει καμία διάθεση, από μέρος του προβλήματος, να γίνει μέρος της λύσης. Τουλάχιστον, οι κοινωνικοί εταίροι, με τη συμμαχία που σύναψαν χθες για τα εργασιακά, έδειξαν ότι θέλουν να δώσουν τη μάχη για τη λύση».

Αν καταλάβαμε σωστά, δεν έχουμε πλήρη, ατόφια κανονικότητα, αλλά βρισκόμαστε στην αρχή του δρόμου για την κανονικότητα, έχουμε στοιχεία και δείγματα κανονικότητας, έστω «μισή αίσθηση κανονικότητας». Ο λαός έχει παραιτηθεί από τις ακόμα «καλύτερες μέρες» και ονειρεύεται τις ακόμα πιο κανονικές μέρες

Μπορούμε να μιλάμε για κανονικότητα όταν ο δημόσιος πλούτος της χώρας παραδίδεται για 100 χρόνια σε ιδιώτες

Μπορούμε να μιλάμε για κανονικότητα όταν οι 6 στους 10 νέους είναι άνεργοι;

Μπορούμε να μιλάμε για κανονικότητα όταν οι περισσότεροι στενάζουν κάτω από το βάρος των φόρων, των χρεών, των απλήρωτων λογαριασμών;

Μπορούμε να μιλάμε για κανονικότητα όταν τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται;

Μπορούμε να θεωρήσουμε δείγμα κανονικότητας την πρόσφατη συμμαχία των κοινωνικών εταίρων (εργοδοτών, πλειοψηφία της ΓΣΕΕ) υπό την αιγίδα του Κατρούγκαλου και η οποία κατέληξε σε κοινή δήλωση που αποδέχεται μέχρι την αιωνιότητα τους μισθούς στα 586 και 511 ευρώ μεικτά; Πόσο κανονική ζωή μπορεί να ζήσει κάποιος με τέτοιες αμοιβές;

Ναι, το ξέρουμε ότι σε άλλες χώρες υπάρχουν και χειρότερα, πάντα υπήρχαν. Σίγουρα η ζωή στη Λωρίδα της Γάζας είναι λιγότερο κανονική απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Μόνο που στην Ελλάδα δεν συζητούν όλοι για διακοπές. Υπάρχουν και αυτοί που αποφεύγουν ακόμα και να μιλήσουν για διακοπές -κι αυτό για ευνόητους λόγους. Στον κόσμο που γεμίζει τις παραλίες τα σαββατοκύριακα, ακόμα και στον κόσμο που γεμίζει τα καφέ στις πλατείες και τους πεζόδρομους, αντιστοιχεί ένας άλλος αφανής κόσμος που βλέπει τη θάλασσα μόνο στην τηλεόραση, που δεν έχει να δώσει ούτε 2,5 ευρώ για έναν φρέντο καπουτσίνο στο χέρι. Και ο κόσμος αυτός δεν λιγοστεύει, αυξάνεται.

Ο συντάκτης του κύριου άρθρου της Αυγής δεν υποκρίνεται. Κρίνοντας από το περιβάλλον του, το κυβερνητικό, το κομματικό και το επαγγελματικό, κρίνοντας από τη δική του κανονικότητα, φαίνεται ότι ειλικρινά πιστεύει πως ζούμε σε «κάτι σαν όαση». Αυτό, που στα μάτια της Αυγής μοιάζει με υπόσχεση κανονικότητας, στα μάτια των πολλών μοιάζει με έρημο. Δεν αντέχω άλλη κανονικότητα, ουρλιάζει η κοινωνία (από μέσα της δυστυχώς) αλλά η αριστερή εξουσία δεν μπορεί και δεν θέλει να ακούσει το ουρλιαχτό της. Εκεί που η Αυγή βλέπει  στοιχεία κανονικότητας, άλλοι βλέπουν την κοροϊδία, την υποδούλωση, τη διαρκή ανασφάλεια. Είναι θέμα οπτικής. Πάντα οι βολεμένοι, οι έστω και προσωρινά έβλεπαν τον κόσμο διαφορετικά από ό,τι οι άλλοι.
Δεν έχουμε παρά να αφιερώσουμε στην Αυγή τα «Κανονικά παιδιά» που τραγούδησαν πριν αρκετά χρόνια οι Τρύπες.

Β.Π