Ο Καιάδας, τόσο μακριά, τόσο κοντά

Αν είμαστε τόσο περήφανοι για τις παραολυμπιακές νίκες, γιατί το χρυσό του Δημοσθένη Μιχαλεντζάκη στην κολύμβηση το ανέδειξαν πρωτοσέλιδα μόνο 2 από τις 12 ημερήσιες αθλητικές εφημερίδες και μόνο μία από τις 16 πολιτικές;  Πως μπορούν νεοναζί να δέρνουν τον τετραπληγικό παραολυμπιονίκη Παντελή Καλόγερο χωρίς να αντιδρά κανείς;

Γιατί η κοινωνία ανέχεται απίστευτους τύπους όπως τον Αρτέμη Σώρρα να αποκαλούν τους ανάπηρους αθλητές  «υβρίδια, ζώα, καθάρματα, μη κανονικούς ανθρώπους» και ό,τι άλλο σκαιό κατέβασε ο φιλάνθρωπος νους του;

Αυτά μεταξύ άλλων αναρωτιέται ο αρθρογράφος της Καθημερινής Παντελής Μπουκάλας σε κείμενο του. 

Τις δύο προηγούμενες Κυριακές, με αφορμή τους Ολυμπιακούς και την αλλαγή εθνικής ταυτότητας από πολλούς αθλητές (είτε από αγάπη προς τη νέα τους πατρίδα, στην οποία προσφύγεψαν εξαναγκασμένοι ή μετανάστευσαν οικειοθελώς, είτε τυχοδιωκτικά, μισθοφορικά), έθιξα το εξής δύστροπο ζήτημα: Τι σημαίνει να είναι κανείς Γάλλος, Ελληνας, Ιάπωνας, και πώς γίνεται το ένα ή το άλλο; Κι όποιος «γεννιέται» Ελληνας ή Ιάπωνας έχει ευγενέστερη ελληνικότητα ή ιαπωνικότητα από όποιον επιλέγει να γίνει Ελληνας ή Ιάπωνας; Παρεμπιπτόντως, ο Ζαν Μωρεάς τι είναι, Ελληνας ή Γάλλος; Και ο λιγότερο γνωστός Λευκάδιος Χερν, που γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1850 από πατέρα Ιρλανδό και μητέρα Ελληνίδα, πολιτογραφήθηκε Ιάπωνας και με το όνομα Γιάκουμο Κοϊζούμι έγινε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ιαπωνίας, τι είναι: Ελληνας, Ιρλανδός, Ιάπωνας ή πολίτης του κόσμου, αν μετρηθούν και τα χρόνια του σε Γαλλία και ΗΠΑ; Αλλά αυτό θα το ξανασκεφτούμε το 2020, με την Ολυμπιάδα του Τόκιο. Προς το παρόν παραμένουμε στο Ρίο.

Αν λοιπόν οι Ολυμπιακοί της Βραζιλίας έθεσαν –εκ νέου– το ερώτημα τι σημαίνει έθνος και εθνικότητα, οι Παραολυμπιακοί που ακολούθησαν μας έφεραν μπροστά σε σοβαρότερα και ακανθωδέστερα ερωτήματα: Υπάρχουν άραγε πλάσματα πλήρως ανθρώπινα και άλλα μερικώς ανθρώπινα; Με ποιον βαθμό αναπηρίας κρίνεσαι ανεκτός από την κοινωνία των «ακεραίων», των «αρτιμελών», και με ποιον απορριπτέος στον Καιάδα; Και η ψυχή, υπολογίζεται άραγε η ψυχή σαν μέλος, όπως το χέρι ή το πόδι έστω; Κι αν αυτή είναι μαραγκιασμένη, δηλητηριασμένη και δηλητηριώδης, εξακολουθείς να συναριθμείσαι στους «αρτιμελείς»;

Παρακάτω: Θεωρούμε εθνικό θρίαμβο και τις παραολυμπιακές νίκες, κι αν ναι, γιατί το χρυσό του Δημοσθένη Μιχαλεντζάκη στην κολύμβηση το ανέδειξαν πρωτοσέλιδα μόνο 2 από τις 12 ημερήσιες αθλητικές εφημερίδες και μόνο μία από τις 16 πολιτικές; Τέλος, πόσους πιστούς συνεχίζουν να έχουν (στις τάξεις της υγειολάγνας ακροδεξιάς, αλλά δυστυχώς και ευρύτερα) οι «ριζικές λύσεις» του Χίτλερ, που δεν αφορούσαν μόνο Εβραίους και Ρομά, αλλά και ανάπηρους, «ελλειμματικούς», «σημειωμένους», ψυχικά ασθενείς – κάθε είδους «κατσαρίδες» και «ποντίκια» δηλαδή, στη ναζιστική ορολογία;

Εχει ακόμα χρήστες η ορολογία αυτή. Εχει δηλαδή θιασώτες η (απάνθρωπη) λογική και η ιδεολογία (του εκκαθαριστικού μίσους) που αποτυπώνεται στη συγκεκριμένη ορολογία. Ενας από αυτούς είναι ο κ. Αρτέμης Σώρρας, που φιλοδοξεί να σώσει την Ελλάδα, αποπληρώνοντας τα χρέη της με τα «αμύθητα πλούτη» που λέει ότι διαθέτει. Τα οποία μάλιστα έχουν την ιδιότητα να αλλάζουν πηγή προέλευσης κάθε δεύτερο μήνα. Πότε είναι από μετοχές της «Τράπεζας της Ανατολής» που κατέχει, πότε από τα κέρδη που απέσπασε πουλώντας μυστικά στον Μπαράκ Ομπάμα «υπερτεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων», με την οποία ένα ταξίδι στη Σελήνη, αλέ-ρετούρ, δεν κοστίζει ούτε δεκαδόλαρο κ.ο.κ. Ο κ. Σώρρας λοιπόν, που ήδη βρήκε αρκετούς πιστούς ώστε να ιδρύσει ανά την Ελλάδα 184 παραρτήματα του κόμματός του «Ελλήνων Συνέλευσις» (ένα ακόμη ακροδεξιό κατασκεύασμα, τυπικά αρχαιοκαπηλικό, όπως όλα εκείνα που οι ιδρυτές τους είναι πεπεισμένοι ότι αν γράψουν τα παλιά τριτόκλιτα σε -ις γίνονται περισσότερο Ελληνες), καθύβρισε χυδαιότατα τους αθλητές των Παραολυμπιακών. Τους αποκάλεσε «υβρίδια, ζώα, καθάρματα, μη κανονικούς ανθρώπους» και ό,τι άλλο σκαιό κατέβασε ο φιλάνθρωπος νους του. Και απεφάνθη πως η Παραολυμπιάδα «είναι ύβρις για τους Ολύμπιους Αγώνες» και «μεγάλη προσβολή για τον άνθρωπο». Φοβάμαι ότι όλα αυτά τα προδήλως ρατσιστικά δεν του στέρησαν ούτε έναν οπαδό.

Φίλος της Χ.Α. ο κ. Σώρρας, όπως καταγγέλλουν δημοσιογράφοι που παρακολουθούν εξαρχής τη δράση του, ή όχι, η αλήθεια είναι πως οι επίσημοι εκφραστές του καθ’ ημάς νεοναζισμού (που θαυμάζουν τη Σπάρτη αποκλειστικά για τον Καιάδα της, είτε θρύλος είναι είτε αλήθεια, και απλώς μασκαρεύονται για να παραστήσουν τους λάτρεις του Λεωνίδα) προσέχουν κάπως τη γλώσσα τους, τουλάχιστον στις δημόσιες εμφανίσεις τους, και όσο κρατάει η βαλτωμένη δίκη της Χ.Α. για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Αποφεύγουν λοιπόν να μιλήσουν ευθέως για κατσαρίδες και εντομοκτόνα. Οταν όμως τους δίνεται η ευκαιρία, κάπως μακριά από τα πολλά φώτα, ξεδιπλώνουν χειρωνακτικά και προπηλακιστικά όλο το μεγαλείο της μαύρης ψυχής τους. Οπως στη Χίο, μέσα του μηνός, όταν χρυσαυγίτες και παλιοί υποψήφιοι του ΛΑΟΣ είχαν βγει «πατριωτική» παγανιά κατά προσφύγων και μεταναστών. Και ουρλιάζοντας «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», έδερναν όποιον διαμαρτυρόταν έστω και με το βλέμμα του. Και εκτός από δημοσιογράφους καθύβρισαν και χτύπησαν και τον Χιώτη παραολυμπιονίκη της δισκοβολίας Παντελή Καλόγερο, που η τετραπληγία τον έχει καθηλώσει σε αμαξίδιο. Δεν τον αναγνώρισαν; Χιώτες τον Χιώτη, τον πολυβραβευμένο Χιώτη, που μετέχει μάλιστα ενεργά στα κοινά; Φυσικά και τον αναγνώρισαν. Απλώς, δεν τον συγκαταλέγουν στους «πλήρεις» ή «κανονικούς» ή «σωστούς» Ελληνες. Τι είπε ο ίδιος; «Το οξύμωρο είναι ότι κάποιοι από αυτούς κρατούσαν και την ελληνική σημαία, και πιθανόν να πανηγύρισαν τα μετάλλια που έχω φέρει στην πατρίδα». Ξέρουμε βέβαια πως οι «πατριώτες» αυτού του φυράματος κρατούν τη σημαία όχι για το γαλανόλευκο πανί της, αλλά για το κοντάρι της. Απαραίτητο στις σωφρονιστικές επιθέσεις τους κατά αλλοδόξων και αλλοφύλων.