Το αβγό του καγκουρό

Της Αφροδίτη Τζιαντζή, αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών

Kάγκουρας Ή καγκούρι. Είδος της ανθρώπινης πανίδας, γένους αρσενικού (ενίοτε κυκλοφορεί και σε θηλυκή εκδοχή), κυρίως νεαρής ηλικίας, καταγεγραμμένο στη νεοελληνική αργκό εδώ και τουλάχιστον δυο δεκαετίες. Ο κάγκουρας μπορεί να είναι no politica, να εμπνέεται από μια θολή αντισυστημική διάθεση ή απλώς να φιλοδοξεί να πιάσει την καλή και να γίνει κάποιος. Ο αντισυστημικός κάγκουρας μπορεί να εκφράζεται με συνθήματα κατά της αστυνομίας, όπως το ΑCAB (από το ακρωνύμιο All Cops Are Bastards, που το έφερε σε τατουάζ ώς και ο μαστροπός και βιαστής αστυνομικός της Ηλιούπολης), να εξαπολύει κατάρες ενάντια στους «μασόνους πολιτικούς», τον Σόρος, τον Μπιλ Γκέιτς, να συμμετέχει σε παμμακεδονικά ή/και στα αντιεμβολιαστικά συλλαλητήρια.

Το πιθανότερο είναι να μη δίνει μία για όλα αυτά, να τον νοιάζει μόνο η πάρτη του, η ομάδα του, οι δικοί του. Μπορεί να είναι κοντράκιας, γκαζιάρης, όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Μad Clip, να του αρέσουν τα γρήγορα αυτοκίνητα, αλλά πιο συχνά έχει παπί με πειραγμένη εξάτμιση. Η σχέση του με τη βία, τη μαγκιά, τα όπλα μπορεί να είναι από πλατωνική μέχρι πραγματική, να τα θεωρεί δείγμα ανδρισμού (είναι μεγάλη βρισιά να πεις τον κάγκουρα «αδελφή») και να επαίρεται ότι κάνει τους αντιπάλους να τρώνε ξύλο, να γίνονται λαγοί, κοτούλες, αδελφούλες. Ο κάγκουρας δεν είναι απαραίτητα ακροδεξιός, εθνικιστής ή φασιστοειδές.

Ομως τα ακροδεξιά φασιστοειδή μέχρι μια ηλικία τείνουν να είναι και κάγκουρες. Για την ακρίβεια, η μεγάλη δεξαμενή των κάγκουρων είναι από τους αγαπημένους κυνηγότοπους των φασιστών, ακόμα και της ξεδοντιασμένης Χρυσής Αυγής. Ο καγκουρισμός δεν είναι αναγκαστικά το κατώτερο στάδιο του νεοναζισμού. Οπως όμως φάνηκε και στα επεισόδια στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, μαζί με την άγνοια, την γκετοποίηση και την εγκατάλειψη, είναι άριστο λίπασμα για την εκκόλαψή του.