Αν αυτή είναι η Αριστερά….

Τουλάχιστον μια παράγραφος, αν όχι ολόκληρο κεφάλαιο, στα μελλοντικά βιβλία της ιστορίας της Αριστεράς στην Ελλάδα αξίζει να αφιερωθεί στην υπόθεση του γραμματέα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλου. Δεν εννοούμε τους διορισμούς των στενών συγγενών και της στενής φίλης του, που έφερε στο φως το «Πρώτο Θέμα», αλλά κυρίως τη μνημειώδους αυταρέσκειας απάντησή του.

Μια απάντηση που μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:

Είμαι αριστερός και το κέφι μου θα κάνω
και θα διορίσω έναν δικό μου παραπάνω.

Και όχι οποιοσδήποτε αριστερός, αλλά αριστερός από σόι κυνηγημένο!   Τι παππούδες, τι μπαρμπάδες, τι μπατζανάκηδες διωκόμενους κατεβάζει ο Ιάσονας από το οικογενειακό εικονοστάσι. Λες και οι διωγμοί αυτόματα δικαιολογούν τις συγκεκριμένες καταγγελίες στην οποία ο γραμματέας στην πρώτη του επιστολή δεν δίνει καμία απάντηση, μας λέει μόνο το αυτονόητο, δηλ. ότι η εφημερίδα αυτή ειδικεύεται στη ρουφιανιά και τον κιτρινισμό.

Όπως σχολιάζει ο Κωστής Καρπόζηλος στον προσωπικό του λογαριασμό στου facebook πέρα από όλα τα άλλα, η απάντησή του νέου γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύει ένα μεγάλο πρόβλημα: στελέχη με ανύπαρκτο κοινωνικό αισθητήριο.

Ο καθηγητής της Παντείου Νικόλας Σεβαστάκης, γράφει χαρακτηριστικά: «Επιδεικνύοντας συγχρόνως λεπτομερώς στιγμές ενός αριστερού οικογενειακού ιστορικού- αυτό δηλαδή που εγώ έμαθα από τον πατέρα μου της Μακρονήσου, της Γυάρου και της Λέρου ότι ΔΕΝ πρέπει να επιδεικνύεται ασεβώς, δεν πρέπει να ευτελίζεται, πόσο μάλλον να προσκομίζεται σε κάθε δυσκολία ως τίτλος (ηθικός, πολιτικός ή »επαγγελματικός»)».

Σε συμπληρωματική απάντηση ο Ιάσονας απαντάει ότι δεν πρόκειται για μόνιμες θέσεις αλλά για  τοποθετήσεις ορισμένου χρόνου,  πολιτικές-μετακλητές θέσεις. «Είναι σαφές», υποστηρίζει, πως «τον στενό κυβερνητικό σχεδιασμό καλούνται να υλοποιήσουν και να στηρίξουν άνθρωποι που χαίρουν της πολιτικής και προσωπικής εμπιστοσύνης του εκάστοτε υπουργού και του πρωθυπουργού».

Κάποια σημεία της απάντησης του Ιάσονα είναι για γέλια (και για κλάματα), π.χ., ότι είχε έναν αδελφό που τον ζύμωσε («και ο αδερφός μου δίπλα πάντα εκεί να με ζυμώνει..»). Με τόσο ζύμωμα που έριξε ο αδελφός, δεν του αξίζει ένας διορισμός; Επιπλέον τι νόημα έχει να αναφέρεται ότι ο αδελφός κάποτε χρειάστηκε να μείνει δύο μήνες στο κρεβάτι επειδή είχε κουραστεί στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ;

Όμως και του πατέρα τού άξιζε ένας διορισμός γιατί αν και χοντρός, έδινε πάντα το παρών στις διαδηλώσεις.

«Και μαθαίνουμε και σήμερα να είμαστε εδώ στα δύσκολα, βάζοντας το κεφάλι μας σε έναν βαθύ κουβά με σκατά», λέει ο Ιάσονας Σχινάς-Παπαδόπουλος παρουσιάζοντας, με έναν ομολογουμένως τρόπο, το σημερινό αγώνα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στη λογική «η αριστερά που δεν φοβάται να λερώσει τα χέρια της».

Φαίνεται όμως ότι το κεφάλι έχει μπει τόσο βαθιά μες στον κουβά, που τα αυτιά βούλωσαν και τα μάτια δεν βλέπουν το τι συντελείται στην κοινωνία σήμερα. Τι άλλη εξήγηση να δοθεί γι’ αυτό το αυτιστικό παραλήρημα αγωνιστικού μεγαλείου; Είναι υπερβολικό το να πούμε ότι με κάτι τέτοια ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ο καλύτερος στρατολόγος της Δεξιάς;

Δ. Τζιαντζής