Homeland: Αυλαία για την κατασκοπευτική σειρά της δεκαετίας
Την περασμένη Κυριακή προβλήθηκε το τελευταίο επεισόδιο της βραβευμένης κατασκοπευτικής σειράς Homeland, η οποία αφηγείται τις περιπέτειες «τίμιων πρακτόρων» της CIA, ενάντια στην ισλαμική τρομοκρατία αλλά και τη «σκοτεινή πλευρά» των μυστικών υπηρεσιών και της πολιτικής.
Η σειρά αντλεί έμπνευση από την αληθινή «ειρηνευτική συμφωνία» ΗΠΑ και Ταλιμπάν περί αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων
Θα έρθει ποτέ η ειρήνη σε μια από τις πιο εύφλεκτες περιοχές της ευρύτερης Μέσης Ανατολής; Θα αποφευχθεί ένας πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Πακιστάν; Πόσο κοντά βρίσκεται η ανθρωπότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα; Ποιος είναι σήμερα ο ρόλος της Ρωσίας στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σκηνικό; Αυτά είναι τα ερωτήματα γύρω από τα οποία περιστρέφεται η πλοκή της 8ης και τελευταίας σεζόν της σειράς Homeland, που το τελευταίο της επεισόδιο προβλήθηκε πριν λίγες ημέρες — παραδόξως, από το σκηνικό αυτό απουσιάζει η Κίνα.
To Homeland ανήκει στην κατηγορία του «κατασκοπευτικού θρίλερ» –ή cloak and dagger, όπως χαρακτηρίζεται το είδος– και το σασπένς συνδυάζεται με πολλές σκηνές δράσης, η οποία συχνά είναι εντυπωσιακή, πάντως όχι καταιγιστική και κυρίαρχη. Η έμφαση δεν δίνεται μόνο στην ψυχολογία των κεντρικών προσώπων (της υπερπράκτορα της CIA Κάρι και του Σολ, σύμβουλου εθνικής ασφάλειας του Αμερικανού προέδρου) αλλά στο πώς η Κάρι και ο Σολ θα προλάβουν έναν παγκόσμιο πόλεμο. Εδώ, η CIA εμφανίζεται ως φρουρός της παγκόσμιας ειρήνης, έστω και αν στο Λευκό Οίκο φτερουγίζουν τα γεράκια του πολέμου. Μια ενδιαφέρουσα αλλαγή σε σχέση με άλλες σειρές της τελευταίας 20ετίας, είναι ότι στον τελευταίο κύκλο οι Αφγανοί Ταλιμπάν είναι πρόθυμοι να καταθέσουν τα όπλα τους και να συνεργαστούν με τους Αμερικανούς υπέρ της ειρήνης — ένα στοιχείο που συνδέεται άμεσα με την απόφαση για απόσυρση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν στο πλαίσιο της στρατηγικής συμφωνίας μεταξύ Μουτζαχεντίν και Ουάσινγκτον το 2020. «Καλούς» Ταλιμπάν έχουμε να δούμε στο Χόλιγουντ από το 007: Με το δάχτυλο στη σκανδάλη (Living Daylights 1987) και το Ράμπο 3 (1988), ενώ κάτι τέτοιο θα ήταν ακόμα ταμπού τις δύο προηγούμενες δεκαετίες.
Βέβαια, ο δρόμος για την ειρήνη δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αφού και στα πιο υψηλά κλιμάκια υπάρχουν οι αμετανόητοι πολεμοκάπηλοι ή, έστω, τα «στραβόξυλα», όμως γενικά η CIA στο Ηοmeland προβάλλει ως φορέας του «καλού», της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών. Η διαφαινόμενη απειλή δεν είναι άλλη από τη Ρωσία, όπως καλά αντιλαμβάνονται και η Κάρι και ο Σολ, η «προοδευτική» CIA που συνεχίζει να συγκρούεται με τους «σκοτεινούς αντιδραστικούς κύκλους» που έδωσαν ψευδείς πληροφορίες για τα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ το 2001. Είναι αισθητή η διαφορά ανάμεσα στη χοντροκομμένη φιλοπολεμική προπαγάνδα της περιόδου Μπούς (βλ. τη σειρά 24) και τον διακριτικό τρόπο που οι σεναριογράφοι του Homeland αναπαράγουν όλα τα δυτικά στερεότυπα περί τρομοκρατίας και ασύμμετρων απειλών, χωρίς όμως να είναι τόσο εμφανής ο τρόπος που καθοδηγούν το θεατή. Αποφεύγεται ο εξωραϊσμός της CIA, ωστόσο, αναδεικνύεται η σημασία της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, σε ρόλο παγκόσμιου χωροφύλακα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες εκφράζουν τη δυσφορία τους απέναντι στις ΗΠΑ που αποσύρουν τα στρατεύματα και τις αφήνουν μόνες να τα βγάλουν πέρα με τους φανατικούς ισλαμιστές!
Αυτό που κάνει έναν πράκτορα «καλό» πράκτορα, σύμφωνα με τον τηλεοπτικά αρχιπράκτορα Σολ Μπέρενσον, είναι η ικανότητα να βλέπει τη συνολική εικόνα και να ξεχωρίζει το κύριο από το δευτερεύον. Εδώ το κύριο δεν είναι τόσο η ειρήνη, όσο τα συμφέροντα των ΗΠΑ, η «φιλοπατρία», σύμφωνα με τη σειρά, και στο όνομα αυτών των συμφερόντων δικαιολογούνται τα πάντα.