Στον δάσκαλό μας (Γιώργο Χατζηνίκο) με αγάπη
Updated: 29.11.2015
Όπως με λύπη πληροφορηθήκαμε απεβίωσε την Κυριακή, ο παγκοσμίου φήμης πιανίστας και μαέστρος Γιώργος Χατζηνίκος πλήρης ημερών σε ηλικία 92 ετών.Ο Γιώργος Χατζηνίκος γεννήθηκε τον Μάϊο του 1923 στον Βόλο. Υπήρξε δάσκαλος για πολλούς και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός. Άρχισε να παίζει πιάνο σε ηλικία 4 ετών και ακολούθησε μια διεθνή καριέρα με σημαντικές συνεργασίες.
Για να τιμήσουμε τον σπουδαίο αυτό καλλιτέχνη θυμόμαστε ένα κείμενο που είχαμε γράψει για τη συναυλία που έδωσαν οι μαθητές του πριν δύο χρόνια.
Στον δάσκαλό μας (Γιώργο Χατζηνίκο) με αγάπη
Αυτός θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος της συναυλίας που έδωσαν χθες το βράδυ σπουδαίοι Έλληνες μουσικοί προς τιμήν του δασκάλου τους, του Γιώργου Χατζηνίκου.
Ίσως αναρωτηθείτε τι θέση έχει ένα κείμενο για μια «περιφερειακή» πολιτιστική εκδήλωση σε ένα κυρίως πολιτικό site. Όμως η εκδήλωση αυτή μας θύμισε τι σημαίνει δάσκαλος -τι μπορεί να σημαίνει δάσκαλος, ιδίως αυτές τις μέρες που οι εκπαιδευτικοί συκοφαντούνται ασύστολα, εμφανίζονται σαν εχθροί των μαθητών και της κοινωνίας.
Τυχεροί λοιπόν όσοι βρέθηκαν χθες στο δημαρχείο του Παλαιού Φαλήρου. Όχι μόνο γιατί απόλαυσαν πολλή και καλή μουσική, αλλά γιατί μοιράστηκαν τη συγκίνηση, την περηφάνια και την ευγνωμοσύνη κάποιων ανθρώπων που είχαν την τύχη να γνωρίσουμε τι σημαίνει δάσκαλος.
Ο Γιώργος Χατζηνίκος είναι ένας μουσικός με πλούσιο κι εντυπωσιακό βιογραφικό -όποιος γκουγκλάρει, μπορεί και να το μάθει. Όμως αυτός που τιμήθηκε χθες δεν ήταν ένα πρόσωπο, αλλά μια σχέση που στις διάφορες εποχές αποκτά διάφορα πρόσωπα: η σχέση δασκάλου-μαθητή.
Ο Γ.Χ. δεν έδωσε στους μαθητές τους απλώς μαθήματα μουσικής, αλλά μαθήματα ζωής. Τους μιλούσε για την ιστορία της μουσικής, για τη λογοτεχνία, για τις προσωπικότητες που γνώρισε, τους έκανε ακόμα και μάθημα γεωγραφίας και ξένων γλωσσών, όπως είπε κάποιος μαθητής του. Τους δίδαξε, μέσα από το παράδειγμα και όχι με ρητορείες, τι σημαίνει γενναιοδωρία, σεμνότητα, ανθρωπιά. Τους άλλαξε τη ζωή.
Λίγοι δάσκαλοι το πετυχαίνουν αυτό, δηλαδή να γονιμοποιούν, να φέρνουν στην επιφάνεια ό,τι καλό έχει μέσα του κάθε άνθρωπος. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν πολλοί και όχι λίγοι οι μαθητές που η γνωριμία τους με τον δάσκαλο λειτούργησε σαν αποκάλυψη.
Δεν είναι εύκολο για όλους τους μουσικούς να εκφράσουν με λέξεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Η μητρική γλώσσα τους είναι η μουσική. Όμως και μέσα από τις παύσεις, το κόμπιασμα, τη φωνή που έτρεμε ή πνιγόταν από τη συγκίνηση, ακόμα και μέσα από τις κοινοτοπίες, ανέβλυζε η βαθιά αγάπη, αντανάκλαση της ανιδιοτελούς αγάπης του ίδιου του δασκάλου για τους μαθητές του.
Ανάμεσα στο κοινό δεν ήταν πολλοί οι λεγόμενοι «επώνυμοι». Ίσως η πιο γνωστή ανάμεσά τους ήταν η υψίφωνος Βάσω Παπαντωνίου. Ήταν όμως πολλοί έφηβοι, μαθητές σε μουσικά γυμνάσια και λύκεια, πολλοί απλοί κάτοικοι του πλανήτη της μουσικής.
Στη συναυλία πήραν μέρος (με τη σειρά που εμφανίστηκαν) ο Θανάσης Δρίτσας (καρδιολόγος και συνθέτης), ο Αθανάσιος Τρικούπης, ο Δημήτρης Αγγελίδης, η Τάνια Χαριτοπούλου, ο Ισίδωρος Σιδέρης, ο Νίκος Ζήσης, η Σμαρώ Γρηγοριάδου, ο Πέτρος Στεργιόπουλος, ο Ηλίας Σιατούνης, ο Μανώλης Χατζηδημητρίου, η Ιωάννα Σιοπούδη, ο Νίκος Γιούσεφ, η Ειρήνη Τηνιακού, ο Σπύρος Καβαλλιεράτος, ο Παναγιώτης Μάρκος, ο Γιάννης Αργυρόπουλος, ο Παναγιώτης Λιγνός, ο Νίκος Έξαρχος, το Duo Vino (Νίκος Ανδρασκέλας και Χρήστος Μαρίνος). Στο τέλος της εκδήλωσης, ο Γιώργος Χατζηνίκος έπαιξε στο πιάνο το andante religioso του Σκαλκώτα και αποθεώθηκε από τους εκατοντάδες παρευρισκομένους.
Ακούστηκαν κομμάτια των Βrahms, Chopin, Mozart, Schubert, Bach, Liobet, Debussy, Hindemith κ.ά.
Ακούστε τον Γ.Χ. να παίζει το ίδιο κομμάτι σε παλαιότερη ηχογράφηση:
Δείτε ένα ντοκιμαντέρ του Παρασκήνιου για τον Γ.Χ.: