Χάλεντ Αλ Ασάαντ: το ΟΧΙ της χρονιάς
Χάρη στον Στίβεν Σπίλμπεργκ, οι περισσότεροι από εμάς ξέρουμε τον Ιντιάνα Τζόουνς, τον ατρόμητο κινηματογραφικό αρχαιολόγο. Και τώρα, εξαιτίας του Ιsis, πολλοί μάθαμε για έναν άλλο αρχαιολόγο, τον Σύρο Χαλέντ Αλ Ασάαντ, που τον αποκεφάλισαν έξω από το μουσείο της Παλμύρας και ύστερα κρέμασαν ανάποδα το πτώμα του από έναν φωτεινό σηματοδότη. Kι εδώ ο γνωστός στίχος του Σεφέρη «τ’ αγάλματα γυρίσαν στ’ άλλο μουσείο» μοιάζει πολύ φτωχός για να περιγράψει το μεγαλείο ενός ανθρώπου που ανυψώθηκε στο μεγαλείο, στην ομορφιά της τέχνης.
Μακάρι να τον ξέραμε για το σπουδαίο επιστημονικό έργο του και όχι για τον μαρτυρικό θάνατό του. Όμως ο άνθρωπος αυτός θα μείνει στην ιστορία για το ΟΧΙ του, για την άρνησή του να συνεργαστεί με τους εισβολείς και να τους φανερώσει που βρίσκονται κρυμμένοι οι θησαυροί της Παλμύρας που μεταφέρθηκαν σε ασφαλές σημείο λίγο πριν την κατάληψη της πόλης από τους τζιχαντιστές. Θα μείνει στην ιστορία γιατί έμεινε στην Παλμύρα ενώ, ως προσωπικότητα διεθνούς ακτινοβολίας, θα μπορούσε να είχε διαφύγει στο εξωτερικό, να σωθεί. Έμεινε εκεί, στην πόλη όπου γεννήθηκε και στην οποία είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή.
Εδώ και χρόνια ο 82χρονος αρχαιολόγος είχε συνταξιοδοτηθεί, όμως εξακολούθησε να παίζει σημαντικό ρόλο στο μουσείο της πόλης και στις αρχαιολογικές ανασκαφές στην περιοχή. Μέλος του κόμματος Μπάαθ από το 1954, αφήνει πίσω του έξι γιους και πέντε κόρες. Μια απ’ αυτές την ονόμασαν Ζηνοβία, όπως τη θρυλική βασίλισσα της Παλμύρας. Αν ο Χαλέντ Αλ Ασάαντ διάλεγε τη φυγή στο εξωτερικό, ίσως να έφτανε με ένα φουσκωτό στην Κω ή σε κάποιο άλλο νησί. Οι ξενοδοδόχοι θα αρνιούνταν να τον δεχτούν, όπως κάνουν και για τους άλλους πρόσφυγες. Οι τουρίστες θα απέστρεφαν το βλέμμα τους από το θλιβερό θέαμα των ξεσπιτωμένων, ενώ ίσως η φωτογραφία ενός ταλαιπωρημένου γέροντα στο λιμάνι να γινόταν viral στα social media.
Ίσως ο Χαλέντ Αλ Ασάαντ να γίνει εξώφυλλο στο περιοδικό Time ως «άνθρωπος της χρονιάς» αν και άλλοι, μεταξύ των οποίων ο Τσίπρας, είναι υποψήφιοι για την ίδια θέση. Πάντως, εμείς θα τον θυμόμαστε όχι για τη θυσία του, αλλά για την περηφάνια του, για το ΟΧΙ του.