Φέργκιουσον: Κέινς, σκασμός, ήσουνα γκέι και άτεκνος!

Ακόμα και το συντηρητικό ακροατήριο πάγωσε προχθές όταν ο διάσημος ιστορικός και συγγραφέας  Νάιαλ Φέργκιουσον ξεστόμισε ότι ο Κέινς δεν νοιαζόταν για τις επόμενες γενιές επειδή ήταν γκέι και άτεκνος. Ακόμα και ένας Φαήλος Κρανιδιώτης θα εμφανιζόταν πιο συγκρατημένος, αν έπιανε στο στόμα του τον Κέινς!

Πρόκειται για μια γκάφα (;) ή μια κακία πρώτης γραμμής που έκανε το γύρο του κόσμου και για την οποία ο Φέργκιουσον, επιφανής ακαδημαϊκός εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού,  έσπευσε χθες να ζητήσει συγγνώμη.

Η πατάτα εκτοξεύθηκε στη διάρκεια μιας διάλεξης που έδωσε ο βρετανικής καταγωγής Φέργκιουσον στην Καλιφόρνια για επενδυτές και οικονομικούς αναλυτές. Δεν ήταν μια παραδρομή του λόγου. Ο Φ. υποστήριξε ότι οι οικονομικές θεωρίες του Τζον Μέιναρντ Κέινς ήταν λανθασμένες επειδή ο διάσημος Βρετανός οικονομολόγος… δεν είχε παιδιά και, επομένως, δεν νοιαζόταν για τις επόμενες γενιές. Με απύθμενο θράσος ρώτησε το ακροατήριο πόσα παιδιά είχε ο Κέινς και στη συνέχεια είπε ότι δεν είχε κανένα, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος και είχε παντρευτεί μια μπαλαρίνα με την οποία μάλλον προτιμούσε να συζητά για ποίηση παρά να φροντίζει για την αναπαραγωγή του είδους! Ο παροξυσμικός νεομακαρθισμός σε όλο το μεγαλείο του: πιστοποιητικό σεξουαλικών φρονημάτων και οικογενειακής κατάστασης θα πρέπει να καταθέτει κάποιος ώστε να δικαιούται διά να ομιλεί!

Ο Φ. ζήτησε συγγνώμη στην ιστοσελίδα του, εξηγώντας: «Μου ζητήθηκε να σχολιάσω τη διάσημη παρατήρηση του Κέινς ότι “σε τελευταία ανάλυση, όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα” (in the long run we are all dead). Όμως εγώ ήθελα να πω ότι τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και τα παιδιά των εγγονών μας θα ζήσουν και επομένως πρέπει να αναλογιστούμε τις συνέπειες των οικονομικών μας επιλογών. Δεν έπρεπε να αφήσω να εννοηθεί ότι ο Κέινς δεν ενδιφερόταν για το μέλλον επειδή δεν είχε παιδιά ή ότι δεν είχε παιδιά επειδή ήταν γκέι. Ήταν ανόητο εκ μέρους μου. Πρώτον, είναι προφανώς ότι και οι άτεκνοι νοιάζονται για τις μέλλουσες γενιές. Δεύτερον, είχα ξεχάσει ότι η σύζυγος του Κέινς, η Λίντια, ήταν έγκυος και απέβαλε».

Ό,τι και να πει τώρα ο Φ., το κακό έγινε. Και τα ρατσιστικά του σχόλια δεν φανερώνουν μόνο την προσωπική του αλαζονεία, αλλά τη ρηχότητα και τη μισανθρωπία του ιδεολογικού ρεύματος που εκπροσωπεί. Ο Φ., που διδάσκει ιστορία στο Χάρβαρντ και αρκετά βιβλία του έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα, θεωρείται ο αγιογράφος του βρετανικού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και έχει πολλές συμπάθειες στους πιο δεξιούς πολιτικούς κύκλους.

Συμβουλή προς οικονομολόγους: α) μην παντρεύεστε μπαλαρίνες και β) όσα πιο πολλά παιδιά κάνετε, τόσο περισσότερο κύρος θα έχουν τα λόγια σας.

Πριν τρία χρόνια ο Φ. είχε δώσει συνέντευξη στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος παρατηρεί:

«Γεννημένος το 1964 στη Γλασκώβη, θεωρείται ένας από τους πλέον χαρισματικούς εκπροσώπους της νεότερης γενιάς Βρετανών ιστορικών, έστω κι αν οι απόψεις του προκαλούν συχνά σφοδρές αντιπαραθέσεις. Τα πρώτα του βιβλία –μια βιογραφία του Ρότσιλντ και μια οικονομική ιστορία της Γερμανίας των αρχών του εικοστού αιώνα– τον καθιέρωσαν ως σοβαρό ιστορικό του χρήματος με συναρπαστικό λογοτεχνικό ύφος.

Περισσότερες αμφισβητήσεις δέχθηκαν τα επόμενα έργα του, στα οποία υιοθέτησε τη λεγόμενη «αντιπαραδειγματική» (counterfactual) θεώρηση της ιστορίας – τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε γίνει αυτό, αλλά εκείνο… Ιδιαίτερα δύσπεπτη για μερίδα του αγγλόφωνου κόσμου αποδείχθηκε η άποψή του ότι το μέλλον του κόσμου θα ήταν καλύτερο αν η Βρετανία δεν είχε μπει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφήνοντας τη Γερμανία να νικήσει. Ακόμη περισσότερο προβληματικό θεωρήθηκε από πολλούς το πολύκροτο βιβλίο του «Αυτοκρατορία», το οποίο γράφτηκε το 2003, στον απόηχο του αμερικανικού πολέμου στο Ιράκ τον οποίο ο Φέργκιουσον είχε υποστηρίξει (αργότερα, εμφανίστηκε μετανιωμένος). Ο διάσημος ομοεθνής του ιστορικός Ερικ Χόμπσμπαουμ τον κατηγόρησε ότι εξωραΐζει τη βρετανική αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Πάντως, τα οικονομικά βιβλία του, όπως «Το πλέγμα του πλούτου» και «Η άνοδος του χρήματος», αποτελούν πηγές πολύτιμων γνώσεων και υποδείγματα συναρπαστικής εκλαΐκευσης των πιο στρυφνών, επιστημονικών αντικειμένων».

Δείτε δύο κείμενα για τον Φ., δημοσιευμένα το 2011.

http://www.salon.com/2011/05/24/lind_niall_fergsuon/

http://www.guardian.co.uk/books/2011/apr/11/niall-ferguson-political-debate-england-america