Κατοχικές ουρές στα φαρμακεία

Ημέρες Κατοχής θυμίζουν αυτές τις μέρες οι ουρές έξω από τα φαρμακεία εξαιτίας της (δικαιολογημένης) απεργίας που έχει κηρύξει ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αττικής.

Το εφημερεύον φαρμακείο (το μοναδικό σε ένα δήμο άνω των 100.000 κατοίκων) ανοίγει στις οχτώ το πρωί. Όμως οι πρώτοι πελάτες έχουν στηθεί εκεί από τις εφτά και τέταρτο! Όπως ακούμε, καθώς περιμένουμε κι εμείς στην ουρά, τα ρολά του καταστήματος σηκώθηκαν στις οχτώ παρά δέκα και ήδη περίμεναν έξω 15 πελάτες. Στις οχτώ και πέντε η ουρά στο πεζοδρόμιο φτάνει τα 20 μέτρα.

Πολλοί είναι ηλικιωμένοι, με μπαστούνι ή χωρίς. Κάποιοι κάθονται στο παγκάκι της στάσης του λεωφορείου. Περιμένουν και περιμένουν… Μερικοί συζητούν μεταξύ τους: «Πόσοι εξυπηρετούν μέσα;» «Δύο νομίζω». «Δε φτάνουν, έπρεπε να πάρουν κι άλλο υπάλληλο».

Μέσα στη μιάμιση ώρα που περιμέναμε δεν ακούσαμε ούτε λέξη για το πολυνομοσχέδιο, που είναι και η αιτία της απεργίας. Ακούσαμε όμως πολλά για τους βουλευτές που δεν νοιάζονται για τον κόσμο, αλλα μόνο για το τομάρι τους. Κάποιος κακολόγησε τον Άδωνη, αλλά οι διπλανοί του δεν το σχολίασαν.

Άγρυπνο το μάτι μήπως κάποιος μπει δολίως στην ουρά και τους πάρει τη σειρά. Συναγερμός! Ένας παππούς με κασκέτο και κάτασπρα μαλλιά μπαίνει μες στο φαρμακείο χωρίς να περιμένει. Αναστάτωση, κάποιοι είναι έτοιμοι να μπουκάρουν και να τον πάρουν σηκωτό -«να κάτσει στο παγκάκι και να περιμένει», όμως πριν προλάβουν να επιβάλουν δικαιοσύνη, ο παππούς βγαίνει κρατώντας μια συνταγή. «Γιατί, κύριε, μπήκατε και δεν περιμένατε;» Εκείνος βράζει από θυμό. «Να ρωτήσω για ένα φάρμακο ήθελα, αν το ‘χουνε. Δεν το ‘χουνε. Και χθες στο άλλο φαρμακείο που πήγα, δεν το είχανε». Απομακρύνεται.

Κανείς δεν τα βάζει με τους φαρμακοποιούς. Ούτε όμως και με την κυβέρνηση. Με τον διπλανό του είναι έτοιμος να τα βάλει, με τον αιώνιο «Έλληνα».

Ένας 50χρονος διαβητικός αφηγείται τις ιατρικές του περιπέτειες. «Μην το γυρίζεις στην πολιτική!» λέει τσαντισμένος σε έναν άλλον στην ουρά που υποστηρίζει ότι έχουμε Κατοχή. «Εγώ νοιάζομαι μόνο για τον Σπύρο, όχι για τους πολιτικούς». (Σπύρος είναι τ’ όνομά του.) «Αυτό που ξέρω, 40 χρόνια τώρα που έχω το διαβήτη, είναι ότι κανείς δε νοιάζεται για τον Σπύρο, κανείς».

«Τα πληρώνεις τα φάρμακά σου;» τον ρωτάνε. «Αυτό έλειψε να τα πληρώνω. Δωρεάν τα παίρνω, χωρίς συμμετοχή, είναι χρόνιο νόσημα. Όμως τα ‘χω πληρώσει, τα μισά εγώ και τα μισά το αφεντικό μου».

Ο παγερός «ευρωπαϊκός» πολιτισμός του πλήθους είναι εντυπωσιακός. Όλοι περιμένουμε υπομονετικοί, όλοι σαν πρόβατα. Και τι να κάνουμε; Να σπάσουμε τις βιτρίνες του φαρμακείου και να μπούμε μέσα; Να βρίζουμε την κυβέρνηση; Και τι θα βγει; Να περιμένουμε τις εκλογές να τους μαυρίσουμε;

Αναρωτιέσαι τι θα συνέβαινε αν υπήρχαν τοπικές οργανώσεις της Αριστεράς. Αν το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ της γειτονιάς ή κάποιοι εργαζόμενοι του ΙΚΑ ή των νοσοκομείων της περιοχής έκαναν ένα συνεργείο που θα μοίραζε προκηρύξεις στις ουρές έξω από τα φαρμακεία. Αν ενημέρωναν τους συμπολίτες τους για τις σημερινές συγκεντρώσεις ενάντια στο πολυνομοσχέδιο.

Τι να τις κάνεις τις προκηρύξεις όταν έχεις το twitter και το Facebook; Σωστό κι αυτό, όμως αυτά τα παλιομοδίτικα (προκηρύξεις, συνεργείο) θα έδειχναν ότι κάποιος νοιάζεται,  ότι δεν είναι όλοι ίδιοι.

Στο jungle-report μπορείτε να δείτε μια εύστοχη παρουσίαση του χυδαίου τρόπου με τον οποίο τα δελτία των καναλιών παρουσίασαν την απεργία των φαρμακοποιών. http://jungle-report.blogspot.gr/2014/03/kanalia-farmakopoioi.html Δικαολογημένα το σάιτ γράφει:

Στο εύλογο ερώτημα, γιατί είναι οι φαρμακοποιοί αυτοί που «εκβιάζουν τους ανήμπορους» ή «ταλαιπωρούν τους ασθενείς» ή «παίζουν με τη ζωή των ηλικιωμένων» και όχι η κυβέρνηση; Που στο κάτω-κάτω αυτή είναι που προκάλεσε όλες αυτές τις σκηνές ταλαιπωρίας. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, σε όλες τις περιπτώσεις απεργιών, δεν φέρει την ευθύνη για την ταλαιπωρία των πολιτών η κυβέρνηση αλλά πάντα οι απεργούντες;

Γιατί, πολύ απλά, η κυβέρνηση όχι μόνο έσβησε χρέη δισεκατομμυρίων ευρώ που όφειλαν (και) οι προαναφερθέντες ιδιοκτήτες των καναλιών, όχι μόνο, με τη συμβολή της, τους δανείζει κάθε λίγο και λιγάκι δεκάδες εκατομμύρια ευρώ (που στο τέλος θα τα «ανακεφαλαιοποίησουν» πάλι αυτοί που ταλαιπωρούνται στις ουρές των φαρμακείων), αλλά και γιατί με τις στοχευμένες πολιτικές της τους βοήθησε να αυξήσουν -εν μέσω κρίσης- την περιουσία τους κατά 20% μέσα σε ένα μόλις χρόνο.