Η Αριστερά και οι εξαρτήσεις

 

Είκοσι μέρες κατάληψης των κενρικών κτιρίων της διοίκησης του ΟΚΑΝΑ σε Αθήνα και Θεσαλονίκη συμπληρώνονται αυτή την Κυριακή ( 7 Απριλίου), με τους εργαζόμενους να βρίσκονται σε διαρκείς κινητοποιήσεις. Υποβαθμισμένες υπηρεσίες, τραγικές ελλείψεις σε υλικά, απειλή λουκέτων με μειώσεις μισθών  και μαζικές απολύσεις και στο βάθος συγχωνεύση όλων τον φορέων σε μια ενιαία «σούπα» είναι το μνημονιακό πακέτο για τις δημόσιες δομές απεξάρτησης – ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ, 18 Ανω (η μοναδική δομή απεξάρτησης του ΕΣΥ), Κέντρα Πρόληψης. Ολοι οι οργανισμοί  λειτουργούν με πετσοκομμένους κατά το ήμισυ προϋπολογισμούς,  εξίσου πετσοκομμένους μισθούς, με το ενιαίο μισθολόγιο-πεινολόγιο να πλήττει ιδιαίτερα τους μη πτυχιούχους απόφοιτους θεραπευτικών προγραμμάτων που εργάζονται ως θεραπευτές, και ειδικά τον ΟΚΑΝΑ να αντιμετωπίζει δραματικά λειτουργικά προβλήματα και συσσωρευμένα χρέη 28 εκατομμυρίων, ενώ το κράτος ζητάει αναδρομικά από τους εργαζόμενους μέρος των δεδουλευμένων τους, απειλώντας τους με δικαστικές διώξεις και φυλάκιση.

Σε αυτό το συνθλιπτικό τοπίο, με τις ρατσιστικές επιχειρήσεις-σκούπα της «Θέτιδας» να μεταφέρουν καθημερινά τοξικοεξαρτημένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η κοινή εκδήλωση εργαζομένων σε δομές απεξάρτησης  και ψυχικής υγείας που οργανώθηκε στο κατηλειμμένο κτίριο του ΟΚΑΝΑ στην Αβέρωφ στις 4 Απριλίου, μόνο ελπιδοφόρα μπορεί να χαρακτηριστεί.

Ολοι οι εργαζόμενοι χωρίς εξαίρεση εξέφρασαν την αγωνία για ενωτικούς αγώνες, σπάζοντας τη νοοτροπία  «να σώσω το μαγαζάκι μου», ενάντια στον κοινωνικό αυτοματισμό. «Να περάσουμε από την καταγραφή των προβλημάτων και την απλή συμπαράσταση στην κοινή αντεπίθεση», ήταν η επωδός των τοποθετήσεων.

Η αίθουσα εκδηλώσεων ήταν γεμάτη από εργαζόμενους, οι οποίοι πριν μόλις λίγες ώρες είχαν ψεκαστει με χημικά από τα ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Υγείας. Οι δημοσιογράφοι λίγοι, οι συνδικαλιστές πολλοί, εντύπωση όμως έκαναν οι παρεμβάσεις των εκπροσώπων των δύο κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς  – της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλικής Κατριβάνου και της υπεύθυνης της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τα ναρκωτικά Λούλας Καρατζά. Η Κατριβάνου με ήπιο τρόπο μετέφερε πράγματα αυτονόητα, που οι περισσότεροι περιμένουν να ακούσουν σε ανάλογες περιστάσεις: «Μεγάλη νίκη η κοινή σας συνεύρεση(…) ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρίσταται στον αγώνα σας (….) Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε ερώτηση για την υποχρηματοδότηση του ΟΚΑΝΑ στη Βουλή, ψηφίσαμε το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά αλλά τονίσαμε τη σημασία της δημοσιας πρόληψης και απεξάρητησης….»

Η εκπρόσωπος του ΚΚΕ, με στεντόρεια φωνή και ύφος διδακτικό παρουσίασε τη διαφορετική στάση του ΚΚΕ στο θέμα των ναρκωτικών,  εξήγησε ότι καταψήφισαν το νόμο για τα ναρκωτικά επειδή θεωρεί την τοξικοεξάρτηση «αυτοπροκαλούμενη χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο του εγκεφάλου», μειώνοντας ένα σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο σε βιολογική ασθένεια «όπως η ιλαρά», ενώ «είναι ο καπιταλισμός που κάνει τον άνθρωπο να μη μπορεί να σταθεί στα πόδια του αν δεν πάρει ουσίες».  Επίσης τόνισε την ανάγκη να διαλυθούν οι αυταπάτες μεταρρυθμίσεων, μεσολαβήσεων και διαπραγματεύσεων καθώς «δε φταίει μόνο το Μνημόνιο και το ΔΝΤ, αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση και το κεφάλαιο». Τέλος νουθέτησε τους εργαζόμενους «να αναγνωρισουν ποιοι είναι οι πραγματικοί τους σύμμαχοι, στα ταξικά σωματεία».

Ο κόσμος από κάτω  προσπερνώντας τους διαχωρισμούς, ζήτησε με πολλούς τρόπους κοινούς αγώνες από τα κόμματα της αριστεράς: «Δεν μπορείτε να κάνετε μαζί ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ μια ερώτηση για τις δομές απεξάρτησης;» ήταν η απορία εργαζόμενου, για να πάρει διαφορετικές απαντήσεις: «Δεν υπάρχει τέτοια κουλτούρα στη βουλή», απο την κ. Κατριβάνου, και «δεν θα αλλάξει τίποτα με τις ερωτήσεις, εσείς πρέπει να αγωνιστείτε» από την κ. Καρατζά.

Το συμπέρασμα – εκτός του ότι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά  απουσίαζε  τουλάχιστον επίσημα – ήταν ότι σημασία δεν έχει μόνο τι λες αλλά και πώς το λες. Αν και η εκπρόσωπος του ΚΚΕ έθετε σωστά ζητήματα, το έκανε με ένα τρόπο που προσέδιδε άγχος και ξερολισμό, σαν να την ένοιαζε περισσότερο να διαχωριστεί από το ΣΥΡΙΖΑ παρά να ακούσει τους εργαζόμενους στους οποίους απευθυνόταν με την υποτακτική έγκλιση αλλά με τόνο προστακτικής.  Η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ πάλι, χωρίς να πει τίποτα ρηξικέλευθο ήταν πιο σεμνή και συμφιλιωτική, χωρίς διάθεση πόλωσης. Οσο για τον κόσμο, πέρα από το πάγιο ερώτημα στην αριστερά «γιατί δεν ενώνεστε;», έφυγε δίνοντας ραντεβού κοινών αγώνων,  τουλάχιστον αφού δεν ενώνεται η αριστερά, ας ενωθούν πρώτα οι εργαζόμενοι.

 

Α.Τ

okana

 

Απάντηση