Αποχαιρέτα την Αγία Παρασκευή που χάνεις ή το Φάντασμα της Ελευθερίας
Ίσως η σημερινή συγκέντρωση έξω από το Ραδιομέγαρο να είναι από τις τελευταίες που πραγματοποιούνται στην Αγία Παρασκευή. Για αύριο έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση στα Προπύλαια, μαζί με τους σχεδόν απολυμένους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ, ενώ είναι σίγουρο ότι στην πολιτική ατζέντα του επόμενου τριημέρου θα κυριαρχήσει η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η σημερινή συγκέντρωση θύμιζε εκείνη της 11ης Ιουνίου, όταν έπεσε το πρώτο «μαύρο» στην ΕΡΤ, αλλά και ταυτόχρονα κάποιες συγκρίσεις (και όχι μόνο οι αριθμητικές) προκαλούν προβληματισμό. Έκλεισαν και τα δύο ρεύματα της κυκλοφορίας, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, όμως έλειπε εκείνο το πνεύμα της μαχητικής αισιοδοξίας που υπήρχε το καλοκαίρι. Λιγότερο αισθητή ήταν και η παρουσία της νέας γενιάς, ίσως γιατί οι μαθητές έχουν τώρα σχολεία και φροντιστήρια. Το κλίμα ήταν πιο μουδιασμένο, ενώ πολλοί ήταν οι ξέμπαρκοι, δηλ. κατέβηκαν στη συγκέντρωση μόνοι τους και όχι με κάποια παρέα. Επίσης -αν και αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας-, οι μουσικές επιλογές θα μπορούσαν να ήταν πιο «ανεβαστικές» (π.χ., ωραίος ο Ξυλούρης, αλλά το «Μια παντρεμένη αγαπώ…» μάλλον δεν ταίριαζε στη σημερινή βραδιά).
Στην πραγματικότητα, την Αγία Παρασκευή την έχουν εδώ και μήνες αποχαιρετήσει οι κομματικές ηγεσίες της Αριστεράς. Αν η ΝΕΤ έγινε το μοναδικό κανάλι στα χρονικά της ελληνικής τηλεόρασης που συστηματικά πρόβαλλε τους αγώνες των εργαζομένων σε όλη την Ελλάδα, αυτό έγινε χάρη στην προσπάθεια των ίδιων των δημοσιογράφων και των τεχνικών της και όχι χάρη στα «δεκανίκια» που της πρόσφεραν τα αριστερά κόμματα. Αυτό που συνέβη φέτος στην ΕΡΤ δεν ήταν μόνο ένα πρωτόγνωρο πείραμα αυτοδιαχείρισης, αλλά και μια μοναδική διαδικασία ωρίμανσης των ίδιων των εργαζομένων –αυτών τέλος πάντων που έμειναν στο μετερίζι του αγώνα μέχρι τέλους.
Σε δύο εβδομάδες το μνημονιακό εξάμβλωμα που λέγεται ΔουΤού θα αρχίσει να εκπέμπει από την Αγία Παρασκευή. Όμως εκεί στους διαδρόμους του Ραδιομεγάρου θα τους καταδιώκει ένα φάντασμα: όχι το φάντασμα των συναδέλφων τους που δεν υποχώρησαν, αλλά το Φάντασμα της Ελευθερίας. Της Ελευθερίας που για περίπου 5 μήνες πλανιόταν εκεί. Και η προδομένη Ελευθερία δεν ξεχνά, δεν συγχωρεί.