Ματαίωση συνέντευξης Τύπου και άδειες καρέκλες στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά
Τα ναυπηγεία και οι άδειες καρέκλες στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά
Δίχως θέαμα δεν υπάρχει είδηση; Δεκάδες χιλιάδες αλληλέγγυοι, ίσως και περισσότεροι, πέρασαν τις τελευταίες μέρες από την ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή -και πολύ καλά έκαναν. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι, Έλληνες και ξένοι, επίσης πέρασαν. ‘Ομως ούτε ένα επίσημο ΜΜΕ, ούτε ένα επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό πόρταλ δεν παρουσιάστηκε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου του Εργατικού Κέντρου Πειραιά που είχε θέμα τη διάλυση της ναυπηγικής βιομηχανίας. Οι συνδικαλιστές στο πάνελ και απέναντί τους άδειες καρέκλες, κουφά αυτιά, σβησμένα μάτια. Εξαίρεση ο «Ριζοσπάστης» και το 902.gr. Η συνέντευξη ακυρώθηκε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος.
Δεν έχουμε σκοπό να μαστιγώσουμε το δημοσιογραφικό κόσμο ούτε να αυτομαστιγωθούμε και ούτε να επαινέσουμε τον «Ριζοσπάστη». Ξέρουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγεται το λεγόμενο «εργατικό ρεπορτάζ» στις εφημερίδες και τα κανάλια. Απλώς ΔΕΝ υπάρχουν ρεπόρτερ για τα εργατικά θέματα, μόνο ένας (1) εντεταλμένος δημοσιογράφος του ελεύθερου για το υπουργείο Εργασίας. Ακόμα και αν ήθελε κάποιος φιλότιμος ρεπόρτερ να πάει στον Πειραιά, το ρεπορτάζ του δεν θα έφτανε ούτε στο γυαλί ούτε στο χαρτί. Το θέμα απλά «δεν πουλάει».
Ωστόσο, αυτή η απουσία πρέπει να μας προβληματίσει καθώς δείχνει πόσο κατευθυνόμενες από την επικαιρότητα, από το συρμό, από το θέαμα -και όχι μόνο από τις εργοδοτικές επιταγές- είναι οι επαγγελματικές και οι προσωπικές ευαισθησίες μας. Η υπόθεση του απεργού πείνας Κώστα Σακκά έχει πια φτάσει σε πολλά sites και έντυπα, όχι μόνο γιατί η υγεία του έχει επικίνδυνα επιδεινωθεί, αλλά «και» γιατί προηγήθηκε το γνωστό τζέρτζελο με το πανό που αναρτήθηκε στην εξέδρα των συναυλιών στην ΕΡΤ. Σωστά έφτασε, σωστή η δημοσιοποίηση αφού δεν πρόκειται μόνο για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, αλλά και για ένα σοβαρό θέμα δημοκρατίας. Όμως εκεί κάτω, στον Πειραιά, χάνονται δουλειές, διαλύονται ζωές. Και το Πέραμα μοιάζει πιο μακρινό, πιο εξωτικό από την πλατεία Ταξίμ ή από τις εξεγερμένες πόλεις της Βραζιλίας.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν στην ΕΡΤ είχε οργανωθεί μια «Θεματική Βραδιά» με θέμα τα ναυπηγεία. Με καλεσμένους τους ίδιους τους εργαζόμενους. Με εκπαιδευτικούς από το Πέραμα, το Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα που θα μιλούσαν για τα παιδιά των ανέργων, για τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες τους στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Με εργατικά τραγούδια του χθες και του σήμερα. Ασφαλώς, μια τέτοια βραδιά δεν μπορεί να υποκαταστήσει τους εργατικούς αγώνες που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν. Όμως μόνο με παρόμοιες πρωτοβουλίες μπορεί η κατάληψη της ΕΡΤ να αποκτήσει δυναμισμό και διάρκεια και να παίξει έναν ενωτικό, ενισχυτικό και συντονιστικό ρόλο στο εργατικό κίνημα. Ειδάλλως, ο καθένας έχει την αίσθηση ότι παλεύει μόνος του ή ότι μιλά μπροστά σε άδειες καρέκλες.