Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και η συνέχειά του…
Όποιος νόμιζε ότι η εκλογική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ έπιασε πάτο στις ευρωεκλογές είναι βαθιά νυχτωμένος. Τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής, όπως αποδείχτηκε, λειτούργησαν σαν καταλύτης επιταχύνοντας μια εικόνα κατάρρευσης. Τελικό αποτέλεσμα: 58% αποχή και ήττα σε όλες τις περιφέρειες πλην της Κρήτης (που κέρδισε ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ με στήριξη και από την Κουμουνδούρου). Ο ΣΥΡΙΖΑ «κέρδισε» μόλις 8 δήμους από τους 332 συνολικά της χώρας (μεταξύ των οποίων το Χαλάνδρι και ο Βύρωνας). Το μέγεθος της ήττας των κομματικών υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ σε Αθήνα (Μπακογιάννης 65,25%- Ηλιόπουλος 34,75) και Αττική (Πατούλης 65,79%-Δούρου 34,21%) ολοκληρώνει μια πρωτοφανή πανωλεθρία για κυβερνητικό κόμμα. Το πρώτο πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η διαφορά αυτή τη στιγμή της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται στις 9,5 μονάδες, αλλά έχει ανέβει και κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να φτάσει. Η ΝΔ έχει εξασφαλισμένη την αυτοδυναμία, αλλά και πάλι θα επιδιώξει αν όχι συγκυβέρνηση με τη Χαριλάου Τρικούπη, τουλάχιστον συμμετοχή στελεχών του ΠΑΣΟΚ σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το νέο κυβερνητικό αφήγημα ότι ο κόσμος που απείχε από το δεύτερο γύρο είναι κυρίως ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ τους οποίους –σε ένα μήνα– μπορεί να ξανακερδίσει καθώς…δεν πήγαν να ψηφίσουν ΝΔ, είναι ελάχιστα πειστικό.
Εφόσον λοιπόν στις εκλογές δεν κρίνεται ούτε ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, ούτε η αυτοδυναμία, τότε ποιο θα είναι το επίδικο των εκλογών; Η πρώτη εύκολη απάντηση είναι ότι «επιλέγουμε αντιπολίτευση». Ότι δηλαδή θα κριθεί σε ένα βαθμό ποια πολιτική δύναμη μπορεί να αντισταθεί στη νεοφιλελεύθερη επέλαση του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον αυταρχισμό και την καταστολή. Ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο καθώς κύρια επιδίωξή του είναι η διαχείριση και ο περιορισμός της ήττας ώστε να μπορέσει σε 2-3 χρόνια να διεκδικήσει ξανά την κυβέρνηση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει 5 ή 10 παραπάνω έδρες, αυτό δεν θα περιορίσει το μέγεθος της αυτοδυναμίας της ΝΔ όσο η είσοδος μικρότερων κομμάτων στη βουλή.
Ωστόσο το 2019 δεν είναι 2012, ούτε φυσικά 2009. Από την παλιά συμμαχία της Βαλτετσίου δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα. Ο ρόλος της Κουμουνδούρου άλλωστε στα 4½ τελευταία χρόνια ήταν κυρίως αυτός της υποστήριξης και στελέχωσης της κυβέρνησης. Άλλωστε οι αποφάσεις της Κουμουνδούρου όταν δεν ήταν αρεστές, αγνοούνταν επιδεικτικά από το Μέγαρο Μαξίμου. Ο Αλέξης Τσίπρας δέχεται εισηγήσεις μετά την ήττα να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να φτιάξει δικό του «κόμμα Τσίπρα», όπως έκανε ο Νάιτζελ Φάρατζ με το Brexit party. Η διαφορά είναι ότι το νέο κόμμα δεν θα είναι Grexit Party αλλά Gremain.
Όποιο σενάριο και αν επικρατήσει, οι αριστεροί ψηφοφόροι έχουν λίγους λόγος να ψηφίσουν ένα κόμμα που βρίσκεται υπό κατάρρευση ώστε να «μην έρθει η Δεξιά», η οποία θα βρει το δρόμο στρωμένο για πιο «τολμηρές μεταρρυθμίσεις».
Το πρόβλημα είναι ότι παρά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς δυσκολεύονται να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι μπορούν να προσφέρουν κάποια βελτίωση στις ζωές των πολιτών, μέσω π.χ μαχητικών αγώνων και μέσα από μια πορεία «ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος».