Έμμυ Χριστούλα: «Ο πατέρας μου έσπασε την σιωπή»
«Εξέγερση!» η παρακαταθήκη του Δημήτρη Χριστούλα
Κραυγή αφύπνισης ήταν η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία Συντάγματος στις 4 Απριλίου, τονίζει στα Επίκαιρα, η κόρη του, Έμμυ Χριστούλα. Επίσης καταγγέλλει τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» απέναντι στην κοινωνία που αντιδρά: «Βίαιη καταστολή, απόλυτη λογοκρισία, φασίζουσα προπαγάνδα, χυδαίοι εκβιασμοί απέναντι σε όποιον απειλεί την ανίερη σύμβασή της»
Συνέντευξη στο Λεωνίδα Βατικιώτη για τα Επίκαιρα
Κυρία Χριστούλα, γιατί ο πατέρας σας επέλεξε το Σύνταγμα;
Η επιλογή του Συντάγματος είναι απολύτως συμβολική. Ο συμβολισμός, προσθέτει επιπλέον διαστάσεις στο γεγονός, ενώ ταυτόχρονα το μετατρέπει σε «ανοιχτό» θέμα για το μέλλον.
Με την έννοια αυτή ο Δημήτρης Χριστούλας δεν αυτοκτόνησε αλλά διερράγη, όπως πολύ εύστοχα διάβασα σε ένα κείμενο. Διερράγη μέσα στην καρδιά της πόλης για να σπάσει τη σιωπή. Διερράγη μπροστά στη βουλή δακτυλοδείχνοντας όλους αυτούς που τη μετέτρεψαν σε επικυρωτικό σώμα έξωθεν και άνωθεν εντολών. Διερράγη στην πλατεία των αγώνων μεταγγίζοντας το όραμα της ανατροπής στις νέες φύτρες. Διερράγη τούτη τη στιγμή με τα θραύσματα να διαλύουν την, γκεμπελικής σύλληψης, εκβιαστική και μισαλλόδοξη προεκλογική ατζέντα.
Ανέφερατε στον επικήδειο πως η πράξη του ήταν “βαθύτατα πολιτική”. Όλοι καταλάβαμε τι θέλατε να πειτε. Αν κάποιος χαρακτήριζε με αυτούς τους όρους μια αυτοκτονία πριν δύο χρόνια όλοι θα συμφωνούσαμε για την αστοχία του όρου. Τι μεσολάβησε κατά τη γνώμη σας όλη αυτή την διετία και οι παραδοσιακοί ορισμοί της πολιτικής πράξης απαξιώθηκαν και επαναπροσδιορίστηκαν τόσο απότομα;
Στην πατρίδα μας σήμερα η κυβέρνηση των πραιτοριανών σκοτώνει τα αυτονόητα. Την αξιοπρέπεια, το ήθος, τη λογική, το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Την ίδια στιγμή προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες αδιατάρακτης λευκότητας, όπως σε εκείνη την τελευταία σκηνή από την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου «Οι κυνηγοί», στην οποία η εξουσία θάβει βαθιά κάτω από το χιόνι το πτώμα του αντάρτη, αφού ακόμη και σαν πτώμα απειλεί την επιβίωσή της. Η ίδια ακριβώς διαδικασία, με τη διορισμένη κυβέρνηση να βρίσκεται στο απόγειο της ιστορικής και της πολιτικής της νεύρωσής. Βίαιη καταστολή, απόλυτη λογοκρισία, φασίζουσα προπαγάνδα, χυδαίοι εκβιασμοί απέναντι σε όποιον απειλεί την ανίερη σύμβασή της.
Σε μία τέτοια κατάσταση, η όξυνση της οποίας δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία φάση των τελευταίων – όχι δύο – αλλά πολλών χρόνων, η αυτοκτονία για κάποιους, για «τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας», φαίνεται αυτονόητη, όχι σα φυγή, αλλά σαν κραυγή αφύπνισης. Μια κραυγή αφύπνισης, με πολλαπλούς όμως αποδέκτες.
Από την άλλη δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό το σώμα τρομάζει μόνον το αστικό κατεστημένο ή και άλλα πολιτικά κατεστημένα.
Ο πατέρας σας τον “σκληρό Απρίλη” του 2012 προστέθηκε στους σύγχρονους ήρωες μαζί με την Πηνελόπη Δέλτα που επέλεξε να αυτοκτονήσει όταν μπήκαν στην Ελλάδα οι Γερμανοί τον Απρίλη του 1941 και τον φοιτητή Κώστα Γιωργάκη που τον Σεπτέμβρη του 1970 αυτοπυρπολήθηκε για να στρέψει το βλέμμα των Ευρωπαίων στην ελληνική χούντα. Ποιό στοιχείο πιστεύεις ότι σε αυτές τις δύσκολες εποχές αναβαθμίζει το προσωπικό παράδειγμα;
Ο Σλαβόι Ζιζέκ στη διάλεξη που έκανε στην αίθουσα του ΜΑΧ στο Πολυτεχνείο ανέφερε ότι όλοι όσοι θέλουμε να ανατρέψουμε τούτον τον κόσμο πρέπει να θέσουμε μια ψυχαναλυτικού τύπου ερώτηση στον εαυτό μας: «θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε»;
Νομίζω ότι η απάντηση του σε αυτή την ερώτηση, υπογεγραμμένη με την ίδια του τη ζωή είναι αυτό το στοιχείο που αναβαθμίζει την πράξη και την καθιστά πολιτική τελετουργία. Μια τελετουργία σε παρόμοιες συνθήκες.
Τότε ο στρατός κατοχής και η αμερικανόδουλη χούντα, σήμερα οι γκαουλάιντερ και οι εντεταλμένες ελληνικές κυβερνήσεις. Όμως «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές».
Πως κρίνεις την αντίδραση της κυβέρνησης απέναντι στην πολιτική κίνηση του πατέρα σου;
Κυβέρνηση και διάσημα παπαγαλάκια δεν εντρέπονται, παρεκτρέπονται και εκτρέπονται. Η συνταγή γνωστή: επιδόθηκαν σε αγώνα δρόμου, ώστε να υποβιβάσουν μια πολιτική πράξη σε πράξη ταπεινή, ώστε να υπονομεύσουν το ιδεολογικό της περιεχόμενο, ώστε να τη μετατρέψουν σε ένα ακόμη «τραγικό» τηλεοπτικό γεγονός. Δεν τα κατάφεραν.
Και ύστερα ήρθε ο τρόμος. Απολύτως λογικό. Όταν για δεκαετίες, κατά συρροή, ασελγούν στο σώμα της ιστορίας, της δημοκρατίας και της αλήθειας, μόνον τρόμο μπορούν να νιώθουν απέναντι σε μία πράξη που τους ξεφωνίζει ως τους πολιτικούς αυτουργούς της «Ελλάδα Α.Ε.».
Η αντίδραση πολιτικών στελεχών όπως του Μπεγλίτη και του Κουκουλόπουλου έδειξε σε όλους το σύστημα αξιών τους και τις ενοχές τους. Στον αντίποδα όμως αυτών των αντιδράσεων, εντελώς αντιπροσωπευτικών του σταδίου σηψαιμίας που βρίσκεται το σημερινό πολιτικό σύστημα που υπηρετούν επί χρόνια και οι δύο τους, οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν ολότελα διαφορετικές. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια παραπάνω γι’ αυτές;
Λερά ονόματα που δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο χαρτί, πλάι πλάι με τον πατέρα μου. Κατανοώ το αξιακό τους σύστημα. Ζουν για χρήμα και εξουσία, άρα οι μόνοι λόγοι που νομιμοποιούν στη «συνείδησή» τους την επιλογή της αυτοκτονίας είναι η απώλεια του χρήματος και της εξουσίας. Ως προς τις ενοχές δεν το πιστεύω. Ρετουσάρισαν τα λεκιασμένα τους πουκάμισα και επιδόθηκαν στον αγώνα δρόμου της ψηφοκλεπτικής προπαγάνδας.
Στον αντίποδα οι πολίτες. Συγκλονισμένοι, θυμωμένοι.
Θα θυμηθώ όμως τον Βασίλη Ραφαηλίδη που έλεγε ότι χρειαζόμαστε μια ευαισθησία που να μην είναι εξαρτημένη από τη συναίσθηση αλλά από το συνείδηση. Η συνείδηση είναι δεδομένο κοινωνικό, ενώ η συναίσθηση δεδομένο μεταφυσικό.
Και για αυτή την υπόθεση έχουμε να κάνουμε ακόμη πολύ δουλειά. Η δε Αριστερά την περισσότερη.
Πως είχε αντιδράσει ο πατέρας σας απέναντι στον διορισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου τον Οκτώβριο του 2011;
Στο ιδιόχειρο σημείωμά του ξεκινά χαρακτηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου», καταγγέλλοντας τις συντεταγμένες λεκτικές στρεβλώσεις όπως κυβέρνηση σωτηρίας, μεταβατική κυβέρνηση, εθνική κυβέρνηση. Κι εδώ θέλω να σταθούμε γιατί αναδεικνύεται και μια άλλη διάσταση.
Δεν κάνει λόγο μόνον για αντιδημοκρατική εκτροπή, μόνο για το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο χρησιμοποιεί την κρίση ως ευκαιρία συσσώρευσης πλούτου, κάνει λόγο ξεκάθαρα για μετατροπή της χώρας μας σε προτεκτοράτο.
Και είναι αυτός ο λόγος που στην τελευταία παράγραφο προσδίδει στην αντίσταση, στην εξέγερση, διττό χαρακτήρα, ταξικό και πατριωτικό.
Ποιά είναι η παρακαταθήκη που αφήνει σε όλους εμάς ο κύριος Δημήτρης;
Η υποχρέωση για λύση, για κάθαρση. Όχι όπως πραγματώνεται στο Αισχύλο, όπου η τάξη φαίνεται εγγυημένη από τη θεϊκή τάξη, τη μαρξιστική τάξη.
Αλλά όπως πραγματώνεται στο Σοφοκλή όπου δεν υπάρχει καμία εγγύηση της θεϊκής – μαρξιστικής ασυλίας. Έτσι προκύπτει η ανάγκη να ανακαλυφθεί και πάλι μια νέα οπτική του κόσμου, η ανάγκη να ανασυσταθούν οι πολιτικές σχέσεις που διατηρούν ακόμη το νόημά τους, η ανάγκη τα θεωρητικά μας εργαλεία να γίνουν λαχτάρα για ανακάλυψη.
Όπου λύση και κάθαρση, βλέπε εξέγερση.
Reblogged this on TURBO.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.