Οι εικονοκλάστες του ΚΚΕ
Ένα κόμμα ζωντανό όπου ασκείται κριτική και αυτοκριτική, χωρίς κανένα σεβασμό σε υποτιθέμενα ιερά και όσια αποδεικνύεται το ΚΚΕ σε αυτή την προσυνεδριακή περίοδο που διανύει μέχρι τουλάχιστον τη διεξαγωγή του 19ου Συνεδρίου του, που ξεκινά στις 11 Απριλίου 2013. Στο στόχαστρο των άρθρων διαλόγου που ανθολογούνται παρακάτω μπαίνουν όλα και όλοι: Η στάση του κόμματος για τις συμμαχίες, το Καταστατικό, η ίδια η Αλέκα Παπαρήγα. Απόδειξη ότι στον Περισσό ανθίζουν όλες οι αντιθέσεις που για να τις εντοπίσει κανείς πρέπει να αγοράζει τακτικά τον Ριζοσπάστη και να ψάχνει στις εσωτερικές σελίδες. Τη δουλειά αυτή έκανε και το mao.gr με αξιοσημείωτα αποτελέσματα.
Δεν λείπουν βέβαια και τα υμνητικά άρθρα, όπως εκείνο όπου σημειώνεται ότι οι Θέσεις αποτελούν «ένα συναξάρι και προσευχητάρι στο προσκεφάλι του κάθε συνειδητοποιημένου και προοδευτικού εργαζομένου» (το πλήρες κείμενο εδώ). Ούτε όμως και οι απόψεις που εκφράζουν απορίες και ενστάσεις που διατυπώνονται από μέλη και καλοπροαίρετους φίλους του κόμματος, όπως ότι «στο «κίνημα των αγανακτισμένων» και των «πλατειών» έπρεπε έγκαιρα, με σχέδιο και προσοχή να παρέμβουμε ώστε να εμποδίσουμε το κτύπημα του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ» (εδώ το υπόλοιπο).
Νέα ηγεσία, άλλος πολιτισμός
Θέμα ταμπού κατά πολλούς, που συζητά μεν ένας ευρύς κύκλος αλλά συνήθως αντιμετωπίζεται ως ζήτημα τριτεύουσας σημασίας από την ηγεσία του ΚΚΕ είναι ακριβώς ποιος κρατά το τιμόνι. Όχι όμως και για τα απλά μέλη:
Δεδομένου ότι όποιο κι αν είναι το πρόσωπο στη θέση του γενικού γραμματέα η πολιτική του ΚΚΕ είναι ίδια, θεωρώ ότι θα πρέπει να υιοθετηθεί άρθρο στο νέο καταστατικό του ΚΚΕ που να προβλέπει την υποχρεωτική αλλαγή Γραμματέα σε κάθε τακτικό συνέδριο. (ολόκληρο το άρθρο εδώ).
Άλλο 94χρονο μέλος γράφει:
«Σ/φοι σας μεταφέρω τον προβληματισμό δικών μας ανθρώπων, που είναι με το κόμμα, το πονάν, το αγαπούν είναι καλοπροαίρετοι. Λένε λοιπόν ότι η ηγεσία του κόμματος φαίνεται κουρασμένη, την ίδια γνώμη έχω κι εγώ. Εκτιμάω, είμαι σίγουρος, ότι στο κόμμα μας έχουμε ικανότατα νεότερα στελέχη. Νομίζω ότι δεν πρέπει να φοβηθούμε, να τολμήσουμε την ανανέωση». (Εδώ το υπόλοιπο κείμενο).
«Το βάρος πρέπει να δοθεί στα εργατικά στελέχη με αναδιάταξη των κοινοβουλευτικών. Ισοβιότητα και νεποτισμός δημιουργούν αρνητικούς συνειρμούς παρά τις καλές προθέσεις» σημειώνει επιγραμματικά άλλος συμμετέχων στον διάλογο (για το υπόλοιπο άρθρο εδώ).
Δεν λείπουν και οι πιο χοντρές εκφράσεις: Για «αριστερές πατάτες» μιλά ένας αρθρογράφος, σχολιάζοντας τις ανακοινώσεις και ατάκες «που δημιουργούν άσκημες εντυπώσεις και καταναλώνουν δυνάμεις. Τέτοιες είναι, για παράδειγμα, δηλώσεις όπως «καταστροφική η λύση έξω από το ευρώ» ή «στη δική μας επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι»». (Εδώ ολόκληρο το κείμενο). Ο ίδιος μιλά και για τον όψιμο διαχωρισμό του ΚΚΕ από την …Αριστερά: «Η έννοια της αριστεράς στη χώρα μας είναι συνυφασμένη με βασανιστήρια, εξορίες, φυλακίσεις και ατέλειωτες ηρωικές πράξεις. Δεν τη χαρίζουμε σε κανέναν με την αιτιολογία ότι εμείς είμαστε κομμουνιστές. Τιμάμε την Αριστερά και τους αγώνες της σ’ αυτό τον τόπο». Και συνεχίζει χωρίς περιστροφές: «Η έννοια του αριστερού πολιτισμού ήταν πάντα μέσα στην υπόσταση του κομμουνιστικού κόμματος. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να χαρακτηρίζεις «ρετάλι της ταξικής πάλης» τον μεγαλύτερο ίσως σήμερα παγκοσμίως εν ζωή, μαρξιστή φιλόσοφο στο τομέα διαλεκτικής της φύσης, τον Ευτύχη Μπιτσάκη, έστω κι αν διαφωνείς πολιτικά. Δεν μπορεί σήμερα για μια απλή ανταλλαγή απόψεων με συντρόφους άλλων πολιτικών χώρων να κυνηγάμε τις …παρουσιάσεις βιβλίων».
Συνεργασίες, όχι σεχταρισμός
Το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών που αποκλείουν οι Θέσεις με την πρόταση της Λαϊκής Συμμαχίας βρίσκεται στο επίκεντρο των εσωκομματικών συζητήσεων. Σταχυολογούμε απόψεις που κατατέθηκαν:
«Να προβάλουμε δική μας θέση για εκλογική συνεργασία αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων μέσα στα πλαίσια κοινωνικοπολιτικών συμμαχιών. Χωρίς ούτε στο ελάχιστο για κάποια αλλαγή θέσεων. Αν προσωρινά παραμεριζόταν κάποια δε νομίζω ότι θα χανόταν ο κόσμος, προκειμένου να αξιοποιήσεις την εκλογική σου συνεργασία». (Εδώ το υπόλοιπο άρθρο).
«Το ΠΑΜΕ, το ΜΑΣ και οι άλλες συνιστώσες της έχουν ταυτιστεί – και με δική μας ευθύνη αφού τις χρησιμοποιούμε και σε ρόλο παρατάξεων στους μαζικούς φορείς – με το ΚΚΕ. Αντικειμενικά λοιπόν αποκλείονται από αυτή όλες οι δυνάμεις αυτές και ο κόσμος που είναι ως ένα βαθμό προοδευτικός, κατανοεί ποιοι χάνουν και ποιοι κερδίζουν σε αυτό το σύστημα, ωστόσο δεν έχουν πεισθεί για την ανάγκη ανατροπής του ή δεν έχουν δεχτεί την πρότασή μας για εργατική λαϊκή εξουσία». (Εδώ το υπόλοιπο άρθρο).
«Στη Θέση 67 αποκλείεται η εκλογική κάθοδος της ΛΣ με το επιχείρημα της «διατήρησης της αυτοτέλειας του Κόμματος». Στο μεσοπόλεμο, όμως, το ΚΚΕ πρωτοστάτησε σε εκλογικές συνεργασίες («Ενιαίο Μέτωπο Εργατών, Αγροτών και Προσφύγων» και «Παλλαϊκό Μέτωπο»), χωρίς να κινδυνεύσει στο ελάχιστο η αυτοτέλειά του. Η ύπαρξη ενός Κομμουνιστικού Κόμματος δεν απειλείται από τέτοιου είδους συμμαχίες, όταν αυτό έχει ξεκάθαρα επαναστατικά χαρακτηριστικά που κατοχυρώνονται μέσα από την ενότητα επαναστατικής θεωρίας και δράσης». (Εδώ το υπόλοιπο άρθρο).
«Η κοινωνική συμμαχία για να έχει το εύρος και την επιτυχία που χρειάζεται πρέπει να εκφράζεται και σε πολιτικό επίπεδο. Διαφορετικά είναι δύσκολο να αποσπάσει την εμπιστοσύνη ανθρώπων που ακόμα δεν έχουν προσεγγίσει το ΚΚΕ ή έχουν, απλά, διαφορετικές πολιτικές προτιμήσεις. Ο φυσικός χώρος όπου το Κόμμα μπορεί να απευθύνει προτάσεις συνεργασιών πάνω σε άμεσους στόχους πάλης, είναι ο χώρος των οπορτουνιστικών δυνάμεων. Δηλαδή τα κόμματα Κομμουνιστικής ή «αριστερής» αναφοράς. […] Ακόμα και στην περίπτωση που κάποια ομάδα ή κόμμα απαντήσει θετικά και δυναμώσει το μέτωπο για κάποιους στόχους πάλης, το αποτέλεσμα θα είναι θετικό για το εργατικό κίνημα και το Κόμμα. Η ρητή άρνηση για συνεργασίες του Κόμματος (θέσεις 59 και 67), με δυνάμεις που διαχωρίζουν τη θέση τους από τα «κόμματα εξουσίας» ή με κόμματα κομμουνιστικής ή αριστερής αναφοράς, έχει περισσότερα και σοβαρότερα αρνητικά αποτελέσματα παρά θετικά. (Εδώ το υπόλοιπο άρθρο).
Λαϊκή Συμμαχία ή ΑΑΔΜ;
Ο χαρακτήρας και ο σκοπός των συμμαχιών αποτυπώνονται στην κομματική ορολογία γύρω από τους όρους «Λαϊκή Συμμαχία» που καθιερώνουν οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου και «Αντιμονοπωλιακό Αντιιμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο» που είχε επικρατήσει στο 15ο Συνέδριο. Μια συζήτηση που μόνο επιφανειακά φαίνεται σχολαστική, όπως φαίνεται από τα άρθρα κριτικής:
«Η αλλαγή της Αντιιμπεριαλιστικής – Αντιμονοπωλιακής γραμμής συσπείρωσης σε Αντικαπιταλιστική, η παραμέριση της συγκρότησης του ΑΑΔΜ κ.ο.κ., οδηγεί το Κόμμα σε δύσκολα μονοπάτια», όπως γράφεται γλαφυρά (ολόκληρο το άρθρο εδώ).
«Άλλο πράγμα το ΑΑΔΜ, άλλο η «Λ.Σ.». Αυτή δεν αποτελεί «εμπλουτισμό» του Μετώπου, αλλά πρόταση συμμαχίας για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αν παραμείνει έτσι, δεν θα πρόκειται για συμμαχία, αλλά για άρνηση της πολιτικής συμμαχιών. Κι ας διατυπώνεται ως «Συμμαχία»». (Εδώ το υπόλοιπο άρθρο).
Πιο παραστατικά το έθεσε άλλος αρθρογράφος που μίλησε για «δικαίωση του Γράψα»!:
«Το πρόγραμμα έρχεται να επισφραγίσει τη δικαίωση της αριστερίστικης ομάδας Γράψα 24 χρόνια μετά. Κυρίως σε όσα έχουν να κάνουν με τη ΚΝΕ, την πρόταση εξουσίας που καταθέτουμε στο λαό (17 χρόνια μας κατηγορούσαν οι ΝΑΡίτες ότι το ΑΑΔΜ είναι ρεφορμιστικό, ότι το μέτωπο θα πρέπει να είναι «αντικαπιταλιστικό»!) και τα άμεσα καθήκοντα που (δεν) θέτουμε στο λαό. Είναι ένα εκσυγχρονισμένο copypaste όλων των ζητημάτων που έθεταν τότε οι οπορτουνιστές». Ο ίδιος αρθρογράφος καταθέτει ευθαρσώς: «Απαράδεκτη, αντιλενινιστική κι ενάντια στο ισχύον Πρόγραμμα η Θέση της ΚΕ ότι είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε κυβέρνηση μέσα στον καπιταλισμό. Ποτέ δεν τοποθετήθηκαν οι κομμουνιστές ΓΕΝΙΚΑ, ΑΟΡΙΣΤΑ και ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ ενάντια σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού (εδώ φυσικά και δεν εννοώ την «αριστερή» κυβέρνηση Τσίπρα που σωστά δε θέσαμε καν υπό συζήτηση)». (Εδώ όλο το άρθρο).
Όχι στο ΑΚΕΛ, ναι στη ΓΣΕΕ
Μια ενδιαφέρουσα άποψη κατατέθηκε στα διεθνή ζητήματα, καθώς σχολιάζει ως αντιφατική τα στάση του κόμματος: «Ενώ κόβει τους δεσμούς με οπορτουνιστικά πρώην κομμουνιστικά κόμματα του εξωτερικού (Ισπανία – Γαλλία) κρατάει αυτούς με το πλέον μνημονιακό ΑΚΕΛ ενώ δε μελετάει όσο θα έπρεπε την πείρα της Μπολιβαριανής Επανάστασης στη Λατινική Αμερική (άσχετο το αν αυτή η μελέτη θα καταλήξει ή όχι σε απόρριψη)». (Εδώ όλο το άρθρο).
Και σίγουρα θα ταράξει τα εσωκομματικά νερά η κριτική θέση για τον απομονωτισμό του ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα: «Ο στόχος να περάσουν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στα χέρια των ταξικών δυνάμεων παραμένει ζητούμενο για τους κομμουνιστές, πράγμα το οποίο δεν αναφέρεται στις θέσεις. Οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είναι εργατικές ενώσεις που φτιάχτηκαν από εργάτες στην πάλη τους ενάντια στο κεφάλαιο. Το ότι παραμένουν στα χέρια μιας εργατικής αριστοκρατίας αποτελεί ζήτημα ιδεολογικής και πολιτικής πάλης από τη μεριά των κομμουνιστών. Η παραίτηση από τον παραπάνω στόχο και η υιοθέτηση επικίνδυνων λογικών, δηλ. το ΠΑΜΕ να παίξει το ρόλο μιας άλλης καινούριας ΓΣΕΕ, ισοδυναμεί με τεράστιο και επικίνδυνο λάθος». (Εδώ όλο το υπόλοιπο άρθρο).
Δεν είναι λοιπόν όλοι ευχαριστημένοι από την πορεία του ΚΚΕ. Όπως γράφει άλλο μέλος του κόμματος μεταφέροντας τα λόγια του παλιού θρυλικού αρχηγού του ΚΚΕ: ««Το ζήτημα δεν είνε να ξέρεις ανακατωτά κι απέξω το Μαρξ και το Λένιν. Αυτό μπορεί να το κάνει κι ο πρώτος ηλίθιος αριθμομνήμων. Το ζήτημα είνε να κάνεις ζωντανή, δημιουργική, λαϊκή πολιτική» (Ν. Ζαχαριάδης, «Τα δύο βασικά προβλήματα»). Εμείς αποτύχαμε και στα δύο, υποδυόμενοι το πρώτο, ότι ενεργούμε «κατά τας γραφάς». Τώρα επισημοποιούμε τη διάσταση με την πραγματικότητα, την ιστορία και την κοσμοθεωρία μας». (το υπόλοιπο κείμενο εδώ).