Τζάνγκο: Ροχάλα στα μούτρα του ρατσισμού

Με απίστευτο μπρίο και χιούμορ, ο Ταραντίνο συστρατεύει όλα τα “βαριά όπλα” του σινεμά (σενάριο-ηθοποιοί-φωτογραφία-μουσική- διάλογοι-κοστούμια) και μας προσφέρει τρεις ώρες καλού σινεμά. Ο τίτλος της ταινίας αποτίει φόρο τιμής στα σπαγγέτι γουέστερν και πιο συγκεκριμένα στον πρώτο Τζάνγκο, που γύρισε ο Σέρτζιο Καρμπούτσι το 1966, ενώ ακολούθησε μια ολόκληρη σειρά κλώνων του που προβάλλονταν σε παγωμένες συνοικιακές αίθουσες που βρόμαγαν κατρουλιό και τσιγάρο, κατάμεστες ωστόσο από ένα εργατικό κοινό που κατάφερνε να δραπετεύει από τη μίζερη καθημερινότητά του μέσα από τους ήρωες των κόμικς στα -δανεισμένα- βιβλιαράκια τσέπης.

Της Μαργαρίτας Λαζάρου

Αυτός ο πρώτος Τζάνγκο, μια καρτουνίστικη φιγούρα που ενσάρκωσε ο Φράνκο Νέρο, περιφερόταν σε γκόθικ τοπία με μόνη του αποσκευή ένα άδειο φέρετρο και ως γνήσιος πιστολέρο εκδικητής απέδιδε δικαιοσύνη με το πολυβόλο του που…(έκπληξη!) έκρυβε μέσα στο φέρετρο! Τιμώντας την αναφορά του ο σκηνοθέτης επιστρατεύει τόσο τον Φράνκο Νέρο, που κάνει ένα πέρασμα από την ταινία του, όσο και μια ξεκαρδιστική σκηνή όπου ένας εσμός ηλίθιων επάνω σ’ άλογα, γνήσιοι πρόδρομοι της Κου Κλουξ Κλαν, γκρινιάζουν για τις κακοραμμένες άσπρες σακούλες στα κεφάλια τους, παραπέμποντας στη συμμορία των “φανατικών” με τις κόκκινες κουκούλες της αρχικής ταινίας.

Τρεις γεμάτες ώρες που δεν κάνουν απολύτως καμία κοιλιά, μιας και οι ευρηματικοί χαρακτήρες υπηρετούνται άψογα από το εξαιρετικό καστ: Ο Κρίστοφ Βαλτς με το σπαθί του διεκδικεί ξανά το Όσκαρ ερμηνεύοντας ένα ρόλο εξίσου ανατρεπτικό όπως εκείνος στο “Άδοξοι μπάσταρδοι”, από την ανάποδη όμως αφού εδώ παίζει τον καλό. Ο Τζέιμι Φοξ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τζάνγκο αντιγράφει το αργό και επιφυλακτικό στυλ του πρώτου διδάξαντα, ο Σάμιουελ Τζάκσον καταπληκτικός στο ρόλο του πουλημένου σκατόγερου, ενώ ο Λεονάρντο ντι Κάπριο πείθει παίζοντας τον αμφιλεγόμενης ευφυΐας κληρονόμο μεγάλης φυτείας στον Μισισιπή. Ευχάριστη έκπληξη ο σκληρός του Μαϊάμι Ντον Τζόνσον και ο ίδιος ο Ταραντίνο που κάνει κι αυτός μια περαντζάδα από την ταινία του.

Το σενάριο-δυναμίτης θέλει τον Τζάνγκο να ταυτίζεται με τον Ζίγκφριντ, τον εμβληματικό ήρωα της άριας μυθολογίας. Οι άθλοι του ήρωα αυτού είχαν μελοποιηθεί από τον Βάγκνερ και εμψύχωναν τους ναζί όταν εφορμούσαν με την αεροπορία τους για να γονατίσουν την Ευρώπη. Στην ταινία του Ταραντίνο ο Τζάνγκο- Ζίγκφριντ ενσαρκώνεται από ένα νέγρο σκλάβο που μετατρέπεται εν μια νυκτί σε πρώτης τάξεως πιστολέρο κυνηγό επικηρυγμένων, ο οποίος σημαδεύει με δολοφονική -κυριολεκτικά- ακρίβεια, ντύνεται με τα ωραιότερα ρούχα της συλλογής του άντρα της Μάρλμπορο και χρησιμοποιεί δηλητηριώδεις ατάκες. Αυτά τα κάνει με τελικό στόχο να βρει και να σώσει την αγαπημένη του Μπρουχίλντα, που μιλάει άπταιστα γερμανικά και η οποία είναι -τι άλλο;- άλλη μια νέγρα σκλάβα! Το τέλος υπογράφεται από ένα ταραντινικό λουτρό αίματος, που ωστόσο αφήνει στο θεατή την ευχαρίστηση της δικαίωσης.

Μια ταινία καλλιτεχνικά και τεχνικά άρτια, ισορροπεί τέλεια τη βία με το χιούμορ βγάζοντας γέλιο αβίαστα και αφήνει την ικανοποίηση της ποιοτικής διασκέδασης. Μην την χάσετε!