Πόσα βήματα πίσω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Σχέδιο Β: Ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης

Η ταινία «Plan 9 from outer space», ένα κλασικό b-movie της δεκαετίας του ’50, έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς ως «η χειρότερη ταινία όλων των εποχών» (χωρίς να είναι) κυρίως λόγω του ερασιτεχνισμού και της προχειρότητας της παραγωγής. Ωστόσο, το «Plan b from outer Berlin», το εναλλακτικό σχέδιο των Γερμανών και της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου ερασιτεχνικό. Πράγματι, πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι το Βερολίνο ενδέχεται να ακολουθήσει πολιτική σταδιακού εγκλωβισμού της νέας ελληνικής κυβέρνησης (στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχτεί πρώτο κόμμα) στο ασφυκτικό πλαίσιο του Μνημονίου προχωρώντας σε κάποιες βελτιώσεις και παραχωρήσεις που δεν αναιρούν την ουσία του.  Όπως έγραψε ο Γ. Δελαστίκ στο Έθνος «Κανένα πρόβλημα δεν έχει όμως η γερμανική κυβέρνηση να επιδείξει σε αρχική φάση διαλλακτικότητα απέναντι σε μια πιο διεκδικητική ελληνική κυβέρνηση, αν κρίνει ότι αυτό είναι χρήσιμο για τη βαθμιαία ενσωμάτωσή της στη γερμανική πολιτική. Οι Γερμανοί γνωρίζουν ότι συνιστά στρατηγικού χαρακτήρα επιτυχία η ενδεχόμενη ενσωμάτωση μιας κατά βάση αντιμνημονιακής ελληνικής κυβέρνησης».

Για αμοιβαίες υποχωρήσεις που θα πρέπει να κάνουν και οι δύο πλευρές ώστε να μη φτάσουν τα πράγματα στα άκρα έκανε λόγο ο επικεφαλής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. για τις αλλαγές στο Μνημόνιο. Αναφερόμενος στο ενδεχόμενο μετωπικής σύγκρουσης της Ελλάδας με την Ε.Ε., που όπως προειδοποίησε θα οδηγούσε μεν την Ελλάδα στον γκρεμό αλλά θα προκαλούσε και κατάρρευση της ευρωζώνης, είπε στην εφημερίδα Wall Street Journal ότι «και οι δύο πλευρές θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να βρούμε μία λύση ευρωπαϊκή».

Είναι η πρώτη φορά -όπως σημειώνει για τους δικούς της λόγους η Καθημερινή– που ο Α. Τσίπρας μιλάει για «βήμα πίσω» σε σχέση με αυτό το θέμα.

Αναφερόμενος στη σύνοδο της G8, που πραγματοποιείται στο Καμπ Ντέιβιντ των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Α. Τσίπρας τονίζει ότι «το μήνυμα που δίνουμε στην G8 είναι ότι πρέπει να πείσουμε την Α. Μέρκελ να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικής, όπου η κρίση του χρέους δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα λιτότητας, αλλά με αναπτυξιακές προσεγγίσεις», προσθέτοντας ότι «η Ευρώπη χρειάζεται ένα σύστημα περισσότερο ομοσπονδιακό, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες», παρομοιάζοντας την Ελλάδα με την υπερχρεωμένη Καλιφόρνια, «μόνο που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επέτρεπαν ποτέ να αποχωρήσει η Καλιφόρνια, έχοντας τις ομοσπονδιακές δομές για να την κρατήσει μαζί της», όπως σημειώνει.

Κάποιοι αποκαλούν υποτιμητικά τον Τσίπρα «Τσάβες του Αιγαίου». Αναμφισβήτητα αν σκεφτεί κανείς λαϊκές κυβερνήσεις που προέκυψαν από εκλογές οι οποίες αξιοποίησαν τις αντιφάσεις του συστήματος και επιχείρησαν να εφαρμόσουν (με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία) φιλολαϊκές πολιτικές, το μυαλό πηγαίνει στα παραδείγματα του Μοράλες και του Τσάβες.  Ωστόσο, άλλοι καιροί σήμερα και άλλη ήπειρος.

Όπως είχαμε γράψει σε παλιότερο κείμενο, αν χρειάζεται να διδαχτούμε κάτι βασικό από την πολύτιμη πείρα των παλιών όσο και των σύγχρονων εγχειρημάτων σύγκρουσης με τον καπιταλισμό, είναι να μην υποτιμηθεί ο κίνδυνος της εξάρτησης από τους αστικούς θεσμούς και του αφοπλισμού του κινήματος και της Αριστεράς απέναντι τους.  Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να εκφυλιστεί, να αλλάξει και να ενσωματωθεί ένα αριστερό κόμμα παρά να αλλάξει ολόκληρη η πολιτική της Ε.Ε. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της αστικής επίθεσης και δεν είναι ανεξήγητο σε ένα βαθμό που οι φίλοι και ψηφοφόροι του γίνονται υπέρ το δέοντος υπερπροστατευτικοί ακόμα και ανοιχτά εχθρικοί –περισσότερο και από το ΚΚΕ σε πολλές περιπτώσεις- απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική δέχεται ανακαλύπτοντας παντού αναχώματα στην πορεία προς την εξουσία. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται προστασία όχι μόνο από την επίθεση του μαύρου μετώπου αλλά και από τον «κακό του εαυτό» και τις τάσεις ενσωμάτωσης στο αστικό σύστημα που αντικειμενικά ενισχύονται