Δύο συναυλίες, δύο συνθήματα

της Μαριάννας Τζιαντζή

Ιστορική ήταν η συναυλία που έγινε τον Οκτώβριο του 1974 στο στάδιο Καραϊσκάκη, λίγους μήνες μετά την πτώση της δικτατορίας. Το μεγαλύτερο μέρος της έχει αποτυπωθεί στο ντοκιμαντέρ του Νίκου Κούνδουρου Τα τραγούδια της φωτιάς.Το παρών έδωσε τότε η αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού: Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λοϊζος, Φαραντούρη, Ξυλούρης, Νταλάρας και πολλοί άλλοι. Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια πολύτιμη μαρτυρία του πάθους και της κραυγής του πλήθους μετά την εφτάχρονη σκλαβιά. Μια «ωδή στην ελευθερία», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη του, αλλά και, όπως το βλέπουμε με τα μάτια του σήμερα, μια ελεγεία για ανεκπλήρωτους στόχους και αιτήματα.

Ένα ουρανομήκες σύνθημα διέκοπτε ή συμπλήρωνε τον καταιγισμό των τραγουδιών εκείνο το φθινόπωρο: «Δώστε τη χούντα στο λαό!» Η κραυγή αυτή δεν εξέφραζε κάποια αιμοβόρα αισθήματα των μαζών, αλλά. ήταν το παλλαϊκό αίτημα για δικαιοσύνη και αληθινή δημοκρατία. Ένα χρόνο αργότερα, στις δίκες των βασανιστών της χούντας, δόθηκαν ποινές-χάδια, ενώ πολλοί που είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα αφέθηκαν ελεύθεροι. Η ανάταση των ημερών της συναυλίας, εκείνη, η μοναδική έξαρση παραχώρησε τη θέση της στο ρεαλισμό: μάθαμε να ζούμε με τα υπολείμματα της χούντας ενώ κάποιοι από τους νοσταλγούς και υπερασπιστές της έχουν πλέον ενταχθεί στο λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο».

Ένα άλλο ουρανομήκες σύνθημα δονούσε τη συναυλία της προπερασμένης Παρασκευής στο Σύνταγμα: «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι!» Και δεν το φώναζαν οι φανατικοί, οι λαϊκιστές της «πάνω πλατείας» ή κάποια αριστερίστικη ομάδα: το σύνθημα αυτό ξεχυνόταν από χιλιάδες στόματα «νοικοκυραίων», οι οποίοι θεωρούν αυτονόητη τη διάκριση ανάμεσα στους ακριβοπληρωμένους πατρίκιους και στους πληβείους της δημοσιογραφίας.

Κατάληξη αυτού του συνθήματος δεν μπορεί να είναι η παραπομπή κάποιων «επωνύμων» στο Πειθαρχικό. Η δημοκρατική κατάληξη είναι αφενός η πολιτική καταδίκη, η λαϊκή απομόνωση εκείνων των τηλεοπτικών ΜΜΕ που έδειξαν πρωτοφανή και απροκάλυπτη μεροληψία υπέρ του «ναι» (πριν και μετά το δημοψήφισμα) και αφετέρου η εφαρμογή του νόμου όσον αφορά στις οικονομικές υποχρεώσεις των ιδιωτικών καναλιών, αλλά και στο καθεστώς αδειοδότησης και λειτουργίας τους. Εξάλλου, η γλώσσα του ταμείου, η γλώσσα του κέρδους είναι αυτή που πάνω απ’ όλα καταλαβαίνουν τα μεγάλα κανάλια…

Δημοσιεύτηκε στο Πριν 

Απάντηση