Στίβεν Χόκινγκ, Κική Δημουλά: ένα όχι κι ένα παράπονο

H φράση της Κικής Δημουλά για τα πιασμένα (από μετανάστες) παγκάκια προκάλεσε πάμπολλα σχόλια στον Τύπο και στο Διαδίκτυο. Αντίθετα, ελάχιστες ήταν οι αναφορές στην άρνηση του Στίβεν Χόκινγκ να πάρει μέρος σε ένα διεθνές επιστημονικό συνέδριο  που θα γίνει τον Ιούνιο στην Ιερουσαλήμ υπό την αιγίδα του προέδρου του Ισραήλ Σίμον Πέρες. Ο διεθνούς φήμης αστροφυσικός εξηγεί ότι πήρε την απόφαση για το επιστημονικό μποϊκοτάζ στο Ισραήλ «με βάση τις γνώσεις του για την κατάσταση στην Παλαιστίνη».

Ένα «όχι», λοιπόν, με τεράστια πολιτική και ηθική σημασία από τη μια και ένα «παράπονο» μιας ηλικιωμένης ποιήτριας και ακαδημαϊκού. Ένα «όχι» ζυγισμένο από τη μια, ένα αυθόρμητο (και όχι κατ’ ανάγκη ρατσιστικό) ξέσπασμα από την άλλη. Προσπεράσαμε το πρώτο, ξοδέψαμε άφθονο χρόνο και μελάνι για το δεύτερο. Η παροξυσμική ενασχόλησή μας με την Κική Δημουλά και η αδιαφορία μας για τη στάση του Χόκινγκ κάτι φανερώνει. Όχι μόνο τον επαρχιωτισμό μας, αλλά και την πείνα μας, τη λαχτάρα μας να εντοπίσουμε «εχθρούς» ή μάλλον ακούσιους λακέδες των  πραγματικών εχθρών μας. Είναι εύκολο να κονιορτοποιήσουμε μια ηλικιωμένη γυναίκα, όπως εύκολο είναι να κονιορτοποιήσουμε εκείνους που την κονιορτοποιούν.

Είναι αυτονόητο ότι δεν συγκρίνουμε πνευματικά μεγέθη και πράγματα ανόμοια. Μπορούμε όμως να συγκρίνουμε στάσεις, όχι απλώς των πρωταγωνιστών των δύο αυτών γεγονότων, αλλά  και των υποστηριχτών ή των επικριτών τους.

H κίνηση για το πολιτιστικό ρεπορτάζ του Ισραήλ δεν είναι νέα. Ξεκίνησε το 2006 με πρωτεργάτη τον Βρετανό τεχνοκριτικό και πεζογράφο Τζον Μπέργκερ, αλλά τότε έλαβε ελάχιστη δημοσιογραφική κάλυψη στη Βρετανία και ουδεμία στην Ελλάδα, παρ’ όλο που  γύρω στους 90 καλλιτέχνες υπέγραψαν τη σχετική έκκληση. Μόνο ο Guardian δημοσίευσε τη σχετική επιστολή του Μπέργκερ, που είναι ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της εποχής μας και αρκετά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά.

Η στάση του Χόκινγκ θα μείνει στην ιστορία σαν σπάνιο (για την εποχή μας) δείγμα θάρρους και εντιμότητας. Τα παγκάκια της κυρίας Δημουλά μάλλον θα ξεχαστούν.