Μαύρα σύννεφα πάνω από την Ευρώπη…

 Με ακροδεξιά ατζέντα ο δεύτερος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών

  Μήνυμα ενεργητικής στήριξης Ολάντ στο δεύτερο γύρο από τον Ζαν Λικ Μελανσό

Η Μαρί Λεπέν και η ακροδεξιά θα είναι ο «διαιτητής», (σύμφωνα με την κεντροδεξιά Φιγκαρό), της αναμέτρησης στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών μεταξύ του Φρανσουά Ολάντ που συγκέντρωσε 28,6% και του Νικολά Σαρκοζί που αρκέστηκε στο 27,1%.  Είναι η πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία που εν ενεργεία Πρόεδρος έρχεται δεύτερος στον πρώτο γύρο των προεδρικών.

Η έκπληξη δεν ήρθε τελικά από τα αριστερά αλλά από την Μαρί Λεπέν του Εθνικού Μετώπου που με το υψηλότατο και ανησυχητικό 18,2% που συγκέντρωσε ξεπέρασε κατά πολύ το ποσοστό του πατέρα της στις εκλογές του 2007, (και ακόμα και το 16% του 2002 όταν πέρασε στο δεύτερο γύρο «παγώνοντας» όλη την Ευρώπη).  Οι ψηφοφόροι της σύμφωνα με τις περισσότερες αναλύσεις αναδεικνύονται σε ρυθμιστές του β’ γύρου και σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις δεν θα στραφούν σωρηδόν στο Σαρκοζί.  Στην πολιτική τα κοινωνικά ρεύματα είναι πολύ πιο ισχυρά και καθοριστικά από το «άθροισμα των ποσοστών» οπότε θα διακινδυνέψουμε την πρόβλεψη για άνετη επικράτηση του Ολάντ στο δεύτερο γύρο, όσο και αν η δεξαμενή του Μελανσόν είναι μικρότερη του αναμενόμενου, όσο και αν η άκρα δεξιά πήρε αυτό το εντυπωσιακό ποσοστό.

Η Αριστερά είναι η μεγάλη ηττημένη των εκλογών παρά το 11,1% του «Μετώπου της Αριστεράς» του Ζαν Λικ Μελανσό.

Το 2002 μόνο η γαλλική «άκρα Αριστερά» είχε συγκεντρώσει άθροισμα κοντά στο 10%. Η Α. Λαγκιγιέ της Εργατικής Πάλης είχε συγκεντρώσει το υψηλότατο ποσοστό 5,72% και ο Ολιβιέ Μπεζανσενό της Κομμουνιστικής Λίγκας (που αργότερα δημιούργησε το «Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» 4,25%.  Το ΚΚ Γαλλίας είχε πάρει  3,37% και μαζί με μικρότερα κομματίδια το άθροισμα της Αριστεράς υπερέβαινε το 15%.

Η μεγαλύτερη εξέλιξη από  τότε ήταν η  διπλή διάσπαση από την αριστερή πτέρυγα των Γάλλων  σοσιαλιστών για το δημοψήφισμα  που δημιούργησε «το φαινόμενο» Μελανσό και η αντίστοιχη διάσπαση από τη δεξιά πτέρυγα του «αντικαπιταλιστικού κόμματος». Μαζί έφτιαξαν το αριστερούτσικο Μέτωπο της Αριστεράς (κάτι ανάμεσα σε Δημοκρατική Αριστέρα, ΣΥΡΙΖΑ μαζί με μια ακραία φιλοϊμπεριαλιστική πτέρυγα τύπου …Ριχάρδου Σωμερίτη ή Σώτης Τριανταφύλλου ). Το Μέτωπο είχε διεισδυτικότητα στους Γάλλους σοσιαλιστές αλλά κυρίως άλλαξε τους συσχετισμούς μέσα στην  Αριστερά υπέρ της ρεφορμιστικής. H περίφημη «διείσδυση» στο σοσιαλιστικό κόμμα όπως φάνηκε είναι μια διαδικασία αμφίδρομη στην οποία το μεγάλο ψάρι συνήθως τρώει το μικρό όπως φάνηκε και στα αποτελέσματα όπου μεγάλο μέρος όσων δήλωναν ότι θα ψηφίσουν Μελανσόν στράφηκαν τελικά στον Ολάντ από τον πρώτο γύρο. ( ‘Ετσι και αλλιώς με τη λογική Μελανσόν στο δεύτερο γύρο πάλι εκεί θα κατέληγαν).

Η γαλλική άκρα Αριστερά  (που είχε αναδειχθεί σε κοινοβουλευτική δύναμη την τελευταία δεκαετία), καταποντίστηκε με τον Φιλίπ Πουτού του ΝΑΚ να φτάνει το 1,2% και την Ναταλί Αρτό της Εργατικής Πάλης να γνωρίζει συντριβή με 0,6%.   Πριν βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα δεν πρέπει να υποτιμήσουμε στα αποτελέσματα αυτά τον κυρίαρχο προσωποκεντρικό χαρακτήρα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. (οι βουλευτικές εκλογές είναι πολύ πιο διαφωτιστικές για την πραγματική επιρροή των κομμάτων)

Ο Ζαν Λικ Μελανσό «το αγαπημένο παιδί των δημοσκοπήσεων» ξεφούσκωσε γρήγορα. Από το 18% των δημοσκοπήσεων και την τρίτη θέση αρκέστηκε στο 11,1%.  Από την άλλη κάποιοι υπενθυμίζουν ότι ξεκίνησε από το 6-7% οπότε το αποτέλεσμα κρίνεται ικανοποιητικό με βάση τις αρχικές εκτιμήσεις αλλά αποτυχία με βάση τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν στην πορεία. Ο Μελανσό επικεντρώθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό στο κυβερνητικό του πρόγραμμα που αν τελικά δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση του Ολάντ παραμένει άγνωστο τι αντιπολιτευτική τακτική θα ακολουθήσει -πέρα από την εναντίωση στην «στείρα άρνηση».

Ο Μελανσό σε κάθε περίπτωση φώναζε παντού ότι «στόχος δεν είναι μόνο να έχουμε καλό αποτέλεσμα, αλλά να πάρουμε την εξουσία» (έστω και μαζί με το Σοσιαλιστικό Κόμμα).  Πλευρές της γραμμή του ακολουθούν σήμερα και ο Αλέξης Τσίπρας του ΣΥΝ με την κυβερνητική πρόταση που αναδεικνύεται για πρώτη φορά ναυαρχίδα της προεκλογικής του εκστρατείας και ο Φώτης Κουβέλης που έχει για δόγμα του την «κυβερνώσα αριστερά» που δεν διστάζει να λερώσει τα χέρια της στο βούρκο της εξουσίας.  Ο ίδιος ο Ζ. Λ Μελανσόν δεν παρέλειψε πριν δύο βδομάδες ακόμα και να δώσει και «γραμμή» στους Έλληνες ψηφοφόρους υπέρ της παραμονής της χώρας στο Ευρώ. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά στην Αυγή για τις προτάσεις περί εξόδου: «Δεν είναι καλή ιδέα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος η νομισματική πολιτική να μείνει για πάντα αυτή του ισχυρού ευρώ, που σήμερα υπερισχύει».  Το βασικό σκεπτικό του Μελανσόν για να ρίξει την πέτρα του αναθέματος στην έξοδο από την ευρωζώνη, πέραν μιας εύκολης κινδυνολογίας , είναι ότι μια μεγάλη άνοδος της ευρωπαϊκής Αριστεράς, (με εφαλτήριο τη Γαλλία και τον ίδιο), ενδεχομένως να δώσει τη δυνατότητα, στο πλαίσιο του ευρώ, να εφαρμοστούν άλλες, «πιο  προοδευτικές νομισματικές και οικονομικές πολιτικές» σε επίπεδο ευρωζώνης. Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο «παρατηρητής» στην ιστοσελίδα της Ίσκρα ο Μελανσόν παραλείπει την «ασήμαντη λεπτομέρεια» ότι η Ελλάδα δεν είναι Γαλλία και είναι δυνατόν να αναμένει αυτή την υποτιθέμενη συνολικότερη αλλαγή στην ΕΕ (που δεν αλλάζει παρά μόνο ανατρέπεται)  για να απαγκιστρωθεί από μνημόνια και τρόικα. «Κι αυτό διότι, η αναμονή για την χώρα ισοδυναμεί με θάνατο από (μνημονιακή) ασφυξία.»

Ειδικά μετά την αντιδραστική στροφή στη Γαλλία και το γεγονός ότι ο Φ. Ολάντ για να επικρατήσει στο δεύτερο γύρο θα χρειαστεί να πληρώσει τα «ακροδεξιά διόδια» γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι δεν πρόκειται να έχουμε ριζική «προοδευτική» στροφή στην ηγεσία της ευρωζώνης για μια τουλάχιστον δεκαετία.

Τριγμοί μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού

 Η διαφαινόμενη εκλογή Φ. Ολάντ μπορεί να μην φέρει «χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας» στην Ελλάδα αλλά αναμφισβήτητα ανοίγει μια νέα σελίδα στην πορεία ρήξης στην καρδιά της ευρωζώνης μεταξύ Βερολίνου και Παρισίου.  Η Μέρκελ στηρίζει Σαρκοζί με φανατισμό καθώς ο Ολάντ στηρίζεται κυρίως από το τμήμα της αστικής τάξης που νιώθει σε μεγάλο βαθμό αδικημένο από τους σημερινούς συσχετισμού στην Ε.Ε υπέρ της Γερμανίας. Οι τριγμοί στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών για το μέλλον του ευρώ δεν αποκλείεται να οδηγήσουν σε καταιγιστικές εξελίξεις ντόμινο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ελληνικός λαός έχει κάποιο λόγο να αποθέσει τις τύχες του στα χέρια των μεγάλων της ευρωζώνης και στα παιχνίδια εξουσίας που παίζουν (με πιθανότερο αποτέλεσμα να παίξει ο ίδιος το ρόλο βορά ορνίων!)

Η επόμενη μέρα:

 Ο Κριστιάν Πικέ εκπρόσωπος του Αριστερού Μετώπου δήλωσε στην χθεσινή κυριακάτικη Αυγή πως «θα αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να χάσει ο Νικολά Σαρκοζί» κάτι που σημαίνει ότι η «ενωμένη Αριστερά» στοιχίζεται τώρα πίσω από τον σοσιαλφιλελεύθερο Ολάντ. Ο Πικέ δεν αρνείται ότι στόχος είναι η συμμετοχή στη διαμόρφωση μιας «προοδευτικής κυβέρνησης» με το γαλλικό ΠΑΣΟΚ. «Δεν θέλουμε να περιοριστούμε σε μια στείρα αντιπολίτευση σε ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα που θα έχει παραμείνει η πρώτη δύναμη της αριστεράς αλλά θα ενεργήσουμε έτσι ώστε να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια πλειοψηφία και μια κυβέρνηση».  Τα ίδια και απαράλλαχτα λέει βέβαια και ο Φ. Κουβέλης στην Ελλάδα που είναι όμως πιο δεξιός στα κοινωνικά θέματα.

«I’m throwing my arms around Paris»  είναι ένα τραγούδι του βρετανού τραγουδιστή Morrissey από το τελευταίο του άλμπουμ. Το τραγούδι μεταφορικά μιλάει για έναν άνθρωπο που εξαιτίας της απουσίας αγάπης και ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής στη ζωή του  καταλήγει να αγκαλιάζει τα μάρμαρα και τα σίδερα του Παρισιού γιατί νιώθει πως μόνο αυτά «αποδέχονται την αγάπη του» και πως τον καταλαβαίνουν χωρίς να κρίνουν ή να τον απορρίπτουν.    Το αστείο είναι ότι και στην Ελλάδα υπάρχουν -από διαφορετική αφετηρία-  οπαδοί ενός ρηχού ευρωλιγούρικου επαρχιωτισμού και σωβινισμού μας προτρέπουν να  «throw our arms around Paris».