Αντικαπιταλιστική σφήνα στην περιφέρεια Αττικής με τη Δέσποινα Κουτσούμπα
Άρωμα γυναίκας στις υποψηφιότητες της Αριστεράς στην περιφέρεια Αττικής καθώς μετά τη Ρένα Δούρου ανακοινώθηκε ότι η Δέσποινα Κουτσούμπα θα είναι υποψήφια περιφερειάρχης με το συνδυασμό «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή». Αυτό αποφασίστηκε την Παρασκευή το απόγευμα σε μια πολύ μαζική σύσκεψη στην ΑΣΟΕΕ όπως και η συγκρότηση μιας αντιπροσωπευτικής εκλογικής ομάδας. Η Δέσποινα Κουτσούμπα είναι σε κάθε περίπτωση μια ιδιαίτερα εύστοχη επιλογή και όχι μόνο γιατί είναι νέα και δυναμική. Είναι η απερχόμενη πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, ενώ έχει διατελέσει μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ.
Ο συνδυασμός της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις περιφερειακές του 2010 -με τότε επικεφαλής τον Άγγελο Χάγιο- είχε πάρει 33.000 ψήφους, ποσοστό 2,3% και είχε βγάλει μια έδρα στο περιφερειακό συμβούλιο. Στόχος είναι ένα ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα.
Το σκηνικό ωστόσο τέσσερα χρόνια μετά είναι εντελώς διαφορετικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2010 όχι μόνο δεν είχε «ρεύμα αυτοδυναμίας» αλλά βρισκόταν στα πρόθυρα της διάλυσης. Τότε οι δύο υποψηφιότητες από το χώρο του ακόμα κραταιού ΠΑΣΟΚ, Σγουρός και Δημαράς απέσπασαν συνολικό ποσοστό 40% στον πρώτο γύρο (24 και 16% αντίστοιχα). Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε διασπασμένος με τον Συνασπισμό και το ΔΗΚΚΙ να στηρίζουν την υποψηφιότητα του Αλέξη Μητρόπουλου (που πήρε 89.00 ψήφους και ποσοστό 6,23%) και το μεγαλύτερο μέρος του «Ρίζα» (ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΚΕΔΑ) να στηρίζει την υποψηφιότητα του Αλέκου Αλαβάνου (που απέσπασε 2,16% και 31.000 ψήφους). Το ΚΚΕ ήταν ακόμα εκλογικά το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς και η υποψηφιότητα του Θανάση Παφίλη πήρε περισσότερους ψήφους από το άθροισμα των ψήφων Μητρόπουλου, Ψαριανού, Χάγιου και Αλαβάνου μαζί! (206.000 ψήφους και ποσοστό 14,44). Η Ρένα Δούρου φιλοδοξεί να αποσπάσει το μεγαλύτερο μέρος του 40% των πασοκογενών ψήφων του 2010, αλλά η μάχη των περιφερειακών έχει μια ξεχωριστή και απρόβλεπτη δυναμική.
Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική έχει στόχο να εκφράσει το ρεύμα συνολικής ρήξης με τις πολιτικές των μνημονίων και τους εγχώριους και ξένους (ΕΕ και ΔΝΤ) εκφραστές του. Η δυσκολία και η μεγάλη αντίφαση για την αντικαπιταλιστική Αριστερά (και όχι μόνο) είναι ότι ενώ οι ιδέες που διαχρονικά υποστηρίζει (για άμεση αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ, διαγραφή του συνόλου του χρέους και κοινωνικοποίηση των τραπεζών κλπ) ποτέ δεν είχαν τόσο μεγάλη απήχηση στην κοινωνία, την ίδια στιγμή το κίνημα αντίστασης βρίσκεται σε βαθιά ύφεση και κρίση που φαντάζει ανυπέρβλητη. Το 2010 αρκετοί ακόμα πίστευαν ότι ένα μαζικό και ταξικό κίνημα αντίστασης και ανυπακοής θα μπορέσει μέσα και από λαϊκούς αγώνες και κινητοποιήσεις να βάλει φρένο στο κοινωνικό ολοκαύτωμα ή ακόμα και να ανατρέψει τις κυβερνήσεις και την πολιτική τους. Το 2014 ο περισσότερος κόσμος έχει απογοητευτεί και έχει ηγεμονεύσει σχεδόν πλήρως η λογική της ανάθεσης και της εναπόθεσης όλων των ελπίδων στην εκλογή μιας κυβέρνησης με κορμό την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να μη σχίσει τις δανειακές συμβάσεις αλλά τουλάχιστον υπόσχεται ότι θα δώσει ορισμένες ανάσες. Αυτή η τάση που εκφράστηκε ξεκάθαρα στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί είναι και η κύρια αιτία για την πρωτοφανή ιδεολογική σύγχυση, την όξυνση των αντιθέσεων και τις οργανωτικές δυσχέρειες που παρατηρούνται στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ , στο χώρο του ΚΚΕ (σε διαφορετική ένταση), των ανένταχτων της Αριστεράς και άλλων οργανωμένων δυνάμεων (ενδεικτική είναι η πρόσφατη στροφή της οργάνωσης Κ.Ο Ανασύνταξη προς την κατεύθυνση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς).
Εκτός από την κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στη μάχη των τοπικών εκλογών και ευρωεκλογών θα βρεθούν αντιμέτωπες και με αυτή την αθεράπευτη ατέλεια που περιγράψαμε παραπάνω καθώς και με τα εκλογικά διλήμματα και κριτήρια (που έχουν μια ξεχωριστή αυτοτέλεια).
Στο κείμενο γράψαμε εκ παραδρομής ότι οι δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ ΑΚΟΑ και Ρόζα στήριξαν την υποψηφιότητα του Αλέξη Μητρόπουλου κάτι που όπως πληροφορηθήκαμε δεν ισχύει καθώς δεν στήριξαν καμία από τις δύο υποψηφιότητες.