2014: Ο δειλά «παρών» λαός
Ποιο ήταν το κυρίαρχο πολιτικό στίγμα της χρονιάς που φεύγει; Ενώ το 2011 θα απαντούσαμε, χωρίς πολλή σκέψη, «οι πλατείες», φέτος την παράσταση κλέβει η κεντρική πολιτική σκηνή, η κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου μέσω των μεθοδεύσεων για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Η εκλογολογία και οι δημοσκοπήσεις έδωσαν τον τόνο στην πολιτική επικαιρότητα, όπως και η ίδρυση του «Ποταμιού» και το κύμα των «ανεξάρτητων» βουλευτών της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ. Δείκτης των λαϊκών διαθέσεων ήταν και οι εκλογές της άνοιξης για την Ευρωβουλή και την τοπική αυτοδιοίκηση, ενώ η Χρυσή Αυγή, με προφυλακισμένη την ηγεσία της, φέτος κούρνιασε στη φωλιά της σαν τα σαλιγγάρια που περιμένουν τη βροχή να σταματήσει.
Και οι εργατικοί, οι λαϊκοί αγώνες; Οι μαζικές απεργίες που θα ήταν μια απάντηση στην ανεργία και τη φτωχοποίηση του λαού; Είτε μας αρέσει είτε όχι, το λαϊκό κίνημα αναπτύχθηκε περισσότερο στο πεδίο της αλληλεγγύης και λιγότερο στο πεδίο των διεκδικήσεων.
Ακόμα και οι κινητοποιήσεις για τη ματαίωση των πλειστηριασμών ή για την επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος δεν παύουν να είναι αμυντικές κινήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν στοιχεία γνήσιων (ίσως και ηρωϊκών σε κάποιες περιπτώσεις) λαϊκών αγώνων. Ωστόσο, μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις, με διάρκεια και συνέχεια, δεν σημειώθηκαν, αν και πολλά μικρά «γαλατικά χωριά» συγκίνησαν το πανελλήνιο με το πείσμα και τη μαχητικότητά τους (Σκουριές, απολυμένες καθαρίστριες, απεργοί της Κόκα Κόλα κ.ά.).
Όμως σε σύγκριση με τη σφοδρότητα των αντιλαϊκών επιθέσεων (φοροεπιδρομές, περαιτέρω ξήλωμα του κοινωνικού κράτους), η λαϊκή αντεπίθεση ήταν αναιμική.
Δειλά είπε το «παρών» ο λαός.
Ωστόσο, η ιστορία διδάσκει ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Σε καιρούς πολύ πιο σκυφτούς από τους σημερινούς, λαός και νεολαία ύψωσαν το ανάστημά τους και το ίδιο μπορεί να συμβεί και σήμερα όχι μόνο από αβυσσαλέο μίσος προς τους κυβερνώντες, αλλά και με σχέδιο και απελευθερωτική προοπτική.