Στον ίσκιο των νεκρών ποιητών οι εκλογές
«Μεγάλα λόγια μάς λέγατε,
αλλά ξεφτίσανε σαν το χαλάκι της εξώπορτας».
(Γιάννης Κοντός, από τη συλλογή «Δευτερόλεπτα του φόβου»)
Στις 21 Γενάρη, τέσσερις μέρες πριν από τις εκλογές που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, πέθανε ο Γιάννης Κοντός, ένας από τους πιο σημαντικούς και αγαπητούς ποιητές της γενιάς του αντιδικτατορικού αγώνα και της μεταπολίτευσης. Mακάβρια σύμπτωση. Σήμερα, παραμονές των νέων εκλογών, πεθαίνει η ποιήτρια Μυρτώ Τάσιου. Για δες καιρό που διάλεξαν ή τους έλαχε να φύγουν, όταν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις ανεμίζουν κόκκινα, ροζ, μοβ, λευκά και πορτοκαλί λάβαρα και φυσικά κανείς πολιτικός αρχηγός δε θ’ απαγγείλει δυο στιχάκια τους ή θα ζητήσει ενός λεπτού σιγή εις μνήμην…
Πριν 22 χρόνια, και πάλι 4 ημέρες πριν τις εκλογές, στις 4 Οκτωβρίου 1993 έσκασε η είδηση για το θάνατο της Κατερίνας Γώγου, που είχε βρεθεί νεκρή την Κυριακή αλλά χρειάστηκε να περάσουν δύο μέρες μέχρι να διαπιστωθεί η ταυτότητά της. Και, όπως έγραψε ένας ποιητής, το «ειδησάκι» αυτό είχε την τελευταία θέση στα δελτία ειδήσεων, μόλις πριν το δελτίο καιρού.
Την Τετάρτη το απόγευμα, 6 Οκτωβρίου 1993, μια είδηση στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις έδινε μια άλλη διάσταση στις κόρνες, στις αφίσες των εφημερίδων και στα μεγάφωνα των προεκλογικών συγκεντρώσεων – οι εκλογές θα γινόντουσαν σε 4 μέρες. «Η ηθοποιός Κατερίνα Γώγου, 53 ετών, βρέθηκε νεκρή την Κυριακή, αλλά μόλις χτές διαπιστώθηκε η ταυτότητά της», έλεγαν οι εκφωνητές λίγο πριν μεταδώσουν το δελτίο καιρού της επόμενης μέρας…
Τι τους θέλουμε τους ποιητές αυτούς τους δίσεκτους καιρούς; Οι πολιτικοί πρέπει να εκπέμπουν αποφασιστικότητα και πολιτική αισιοδοξία και, επομένως, η ποίηση δεν χωράει στις πανηγυρικές ομιλίες τους, ούτε καν σαν φευγαλέα αναφορά.
Το ακόλουθο ποίημα του Γιάννη Κοντού είναι αφιερωμένο σε έναν αγαπημένο μας φευγάτο, τον Πάνο Γεραμάνη:
Ο πεθαμένος έβαφε τα παπούτσια του.
Έχει να κάνει δρόμο και δρόμο
σε βραχώδη και σκονισμένα σύννεφα,
να ξανάρθει στη γη
και να κρυφτεί στο σπιτάκι του κήπου.