Καλύτερα στη Μανωλάδα ζωντανός παρά στο Μπανγκλαντές πεθαμένος;

Τα 501 έφτασαν τα θύματα της κατάρρευσης του κτιρίου που στέγαζε βιομηχανίες και βιοτεχνίες υφαντουργίας στα περίχωρα της Ντάκας, στο  Μπανγκλαντές. Η κατάρρευση σημειώθηκε στις 24 Απριλίου, όμως χθες το βράδυ τα σωστικά συνεργεία ξέθαψαν μέσα από τα ερείπια καμιά εικοσαριά ακόμα πτώματα, γεγονός που έγινε  πρώτη είδηση στα διεθνή ΜΜΕ. Περίπου 2.400 έχουν ανασυρθεί ζωντανοί, όμως δεκάδες παραμένουν οι αγνοοούμενοι.Εδώ και μια εβδομάδα οι εργαζόμενοι σε άλλες υφαντουργίες του Μπανγκλαντές έκαναν απεργία και διαδήλωναν καθημερινά, διαμαρτυρόμενοι για τη serial killer εργοδοσία, όμως μετά την Πρωτομαγιά πολλά εργοστάσια άρχισαν ξανά να λειτουργούν. Το τραγικό είναι ότι αν και η διεύθυνση του εργοστασίου είχε προειδοποιηθεί για τις ρωγμές που εμφανίστηκαν στο κτίριο, δεν προχώρησε στην εκκένωσή του.

Σε ένα οκταώοροφο κτίριο εργάζονταν 3.000 άνθρωποι. Ποιος νοιάζεται για την ασφάλεια των εργαζομένων όταν πρέπει να επιτευχθεί η περίφημη «ανταγωνιστικότητα»; Με μισθό 38 ευρώ το μήνα, οι εργάτες του Μπανγκλαντές έπρεπε να είναι και ικανοποιημένοι που εξασφάλιζαν το ρύζι το επιούσιον… Στο κτίριο αυτό παράγονταν ενδύματα για πολύ γνωστές αλυσίδες καταστημάτων, όπως για τα Η&Μ και για τη Walmart.

Εκτός από τις καταρρεύσεις κτιρίων, οι πυρκαγιές σε εργοστάσια έχουν γίνει σχεδόν ενδημικό φαινόμενο στο Μπανγκλαντές αφού πριν έξι μήνες 100 εργάτες απανθρακώθηκαν στην πυρκαγιά που ξέσπασε σε ένα εργοστάσιο ενδυμάτων στην Ντάκα.

Το (απλήρωτο) μεροκάματο των 22 ευρώ που έχει καθιερωθεί για τους εργάτες της φράουλας στην Ηλεία μπορεί να θεωρηθεί αστρονομικό σε σύγκριση με τα 38 ευρώ που θα αμείβονταν αν εργάζονταν στην πατρίδα τους. Εκεί κινδυνεύουν να καταπλακωθούν από τα μπάζα ή να γίνουν κάρβουνο, εδώ κινδυνεύουν να γαζωθούν από τα σκάγια των πιστολάδων της εργοδοσίας. Ποια μοίρα είναι καλύτερη;

Eίναι, νομίζουμε, αυτονόητο ότι οι άνθρωποι πρέπει να εργάζονται και να αγωνίζονται στον τόπο τους για το δικαίωμα στη ζωή και όχι απλώς στην επιβίωση. Είναι αυτονόητη η ανάγκη της διεθνούς αλληλεγγύης και της κοινής δράσης, όμως είναι αυτονόητο και το γεγονός ότι η μετανάστευση καθεαυτή είναι αρνητικό φαινόμενο -και όχι βέβαια οι μετανάστες που είναι τα θύματα της παγκόσμιας εκμετάλλευσης της εργασίας.