Αριστερή ενότητα, αίτημα του χθες;

Όποιος ήταν στο εκλογικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ των εκλογών και είδε τις αντιδράσεις των οπαδών του μόλις εμφανίστηκε στη γιγαντοοθόνη η Αλέκα Παπαρήγα να κάνει δηλώσεις για το αποτέλεσμα, θα κατάλαβε ότι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να γίνει σε αυτό το στάδιο «ενότητα της αριστεράς» είναι βαθιά νυχτωμένος.

του Γ. Σεριανίδη

Η λέξη μέτωπο ήταν το κλειδί σε όλες τις συζητήσεις τα τελευταία 2 ½ χρόνια για την αντιμετώπιση της κρίσης. Το πρόβλημα ήταν –και παραμένει- τι είδους μέτωπο μπορεί να δώσει μια όσο το δυνατόν πιο βαθιά αλλά και άμεση απάντηση στα εκατομμύρια των ανέργων, των «απασχολήσιμων» και των υποαμειβόμενων.  Ποιο μέτωπο του ελληνικού λαού μπορεί να κάνει τα μνημόνια και την ανεργία παρελθόν ή τουλάχιστον να προσφέρει μια ανακούφιση, να διώξει τους φασίστες από τις γειτονιές, να διασώσει οτιδήποτε και αν σώζεται.  Η μήπως να κάνει τον καπιταλισμό παρελθόν και να μας οδηγήσει στην αταξική εξουσία ή ακόμα και στην κατάργηση του κράτους όπως κάποιοι ονειρεύονται.

Ειρηνικό ή βίαιο; Αληθινά νεολαιίστικο ή μόνο φοιτητικό/εκπαιδευτικό; Εργατικό ή απλά πατριωτικό; Πολύχρωμο και αμεσοδημοκρατικό; Μέτωπο της μικροαστικής αυτονομίας; Των μικρομεσαίων;  Μέτωπο της Αριστεράς; μέτωπο ρήξης και ανατροπής; μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής; αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό; ταξικό ή εθνικό; Λαϊκό ή ελευθεριακό. Εθνικοαπελευθερωτικό, αντικαπιταλιστικό, κομμουνιστικό ή αναρχικό;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η οραματική πρόταση για μια άλλη κοινωνία δείχνει έντονα σημάδια υποχώρησης μπροστά στην ανάγκη του κόσμου για κάτι που μπορεί να δώσει μια άμεση απάντηση στα τεράστια προβλήματα.

Δεν αρκεί να επικαλείσαι την εργατική εξουσία και στην αντικαπιταλιστική ανατροπή όταν ο κόσμος πρώτον δεν πιστεύει ότι μπορείς να το υλοποιήσεις και δεύτερον στην συντριπτική πλειονότητα του δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, ακόμα.   Εδώ ο κόσμος δεν θέλει ακόμα την εθελοντική έξοδο από το ευρώ, αν και η ιδέα ήταν αρκετά δημοφιλής ένα χρόνο πριν.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μια κυβέρνηση της Αριστεράς μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο τελικά ήταν αυτή που κατάφερε να συσπειρώσει τον κόσμο που επιθυμεί ανατροπή του Μνημονίου και να δώσει μια ελπίδα.  Ακόμα και ο κόσμος που  πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως συμβιβαζόταν, αναγκαζόταν σε άτακτη υποχώρηση, ή αθετούσε τις περισσότερες υποσχέσεις του, πίστευε ότι ότι και αν έκανε θα ήταν καλύτερο από μια μνημονιακή κυβέρνηση. Και κυρίως κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ένα πολύ ισχυρό μήνυμα προς τις ευρωπαϊκές ελίτ. Αυτό τελικά δεν έγινε δυνατόν και οι σημερινοί συσχετισμοί αν πηγαίναμε ξανά σε εκλογές δεν είναι το ίδιο ευνοϊκοί όπως μετά την 6^η Μαϊου…

Ο κόσμος όμως δεν έχει την πολυτέλεια να κρατήσει την αναπνοή του μέχρι τις επόμενες εκλογές για άλλα τρία ή δύο χρόνια κοινωνικού ολοκαυτώματος με τη λογική του ώριμου φρούτου.  Η λογική ότι ο Σαμαράς και η νέα μνημονιακή συμμαχία θα ανααγκαστούν εκ των πραγμάτων να είναι πολύ χειρότεροι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον αφήσουμε να επιδεινώσει τις συνθήκες διαβίωσης κατά 40% επιπλέον.

Και σίγουρα η θεσμική αντιπολίτευση μέσα από τους κυρίαρχους θεσμούς δεν μπορεί να σταματήσει κανένα μέτρο, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποκαλύψει το σκοτεινό ρόλο της κυβέρνησης.

Το άλλο θέμα είναι ότι η ευχή των προηγούμενων ετών «γιατί δεν ενώνεστε επιτέλους όλους μαζί να ανατρέψετε την κατάσταση» ανταποκρίνεται σε μια προηγούμενη φάση και με βάση τους προηγούμενους συσχετισμούς. Είναι αρκετά λιγότερο δημοφιλής τελευταία και όσοι λένε το αντίθετο το κάνουν για επικοινωνιακούς λόγους.  Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε υπερδιπλάσιο ποσοστό από κάθε αριστερό συνασπισμό των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών.  Μαζί με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (υποθετικά πάντα) θα έπαιρνε κατά πάσα πιθανότητα μικρότερο ποσοστό, γιατί δεν θα μπορούσε να κάνει τους σοσιαλδημοκρατικούς ελιγμούς και τις υποχωρήσεις που έκανε ώστε να πείσει πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και άλλων κομμάτων να τον ψηφίσουν αποδεικνύοντας τους ότι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.  Στην καλύτερη περίπτωση το ΚΚΕ σύμφωνα με τη λογική πολλών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αυτοδιαλυθεί, να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ έστω και κριτικά και να μην κατεβαίνει στις εκλογές και το ίδιο περιμένουν και από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Ακόμα και δυνάμεις που πιθανόν να διαφωνούν με την κυρίαρχη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή είναι μάλλον απίθανο σε αυτό το στάδιο να εγκαταλείψουν ένα 28% και να μπλέξουν σε περιπέτειες με πιο πιθανή συνέπεια την περιθωριοποίηση τους.

Οι νέοι εκλογικοί συσχετισμοί μπορεί να δείχνουν μια νέα πραγματικότητα που θα είσαι τυφλός να αμφισβητήσεις την ύπαρξη της αλλά και που δεν σημαίνει ότι σηματοδοτεί μια αντίστοιχη μετατόπιση σε επίπεδο κοινωνίας, κινήματος και συνειδήσεων.  Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να ελέγχει πολύ λιγότερα συνδικάτα από το ΠΑΜΕ και να κατεβάζει λιγότερο κόσμο στους δρόμους. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ παραμένουν υπό ΠΑΣΟΚικό έλεγχο και κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου,  Η ενίσχυση των θεσμικών λύσεων και της «κονοβουλευτικής οδού» φανερώνει ότι ο περισσότερος κόσμος δεν πιστεύει ότι μέσα από απεργίες, καταλήψεις και άλλες μορφές μπορεί να πετύχει τους σκοπούς του και δεν είναι διαθετειμένος –παρά μόνο (με ελάχιστες εξαιρέσεις), σαν ύστατη λύση σε μανιφακτούρες που κατεβάζουν ρολά- να τα παίξει όλα για όλα σε έναν αγώνα διαρκείας με μεγάλο προσωπικό οικονομικό κόστος και που πιθανόν να του κοστίσει και τη δουλειά του.

Όσο για το σύγχρονο χτυπημένο προλεταριάτο σε πολύ μικρό ποσοστό έχει εκπροσώπηση συνδικαλιστική ή πολιτική, ή είναι οργανωμένο σε κάποια λαϊκή συνέλευση η συλλογική διεκδίκηση.  Ακόμα η επικέντρωση στην κυβερνητική λύση, περιέχει τον κίνδυνο ότι δεν έχεις επεξεργαστεί μια εξίσου πειστική αντιπολιτευτική πρόταση.

Ναι, μπορεί να πει κάπoιος, αλλά αυτά θα σαρωθούν σε λίγους μήνες όταν έρθουν οι νέοι φόροι, οι νέοι λογαριασμοί της ΔΕΗ, το νέο κύμα απολύσεων, οι ολικές καταργήσεις των δώρων και οι νέες μειώσεις οπότε ο κόσμος θα βγει από το καβούκι του και θα ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά.  Πως θα γίνει αυτό όμως; Αυθόρμητα μέσα από αναβίωση των ιντερνετικών καλεσμάτων στις πλατείες; Χωρίς σύνδεση με το εργατικό κίνημα και τους χώρους εργασίας; Η κάποιος πιστεύει ότι μπορεί να πέσει η κυβέρνηση χωρίς να  παραλύσει η παραγωγική δραστηριότητα;

Η ριζοσπαστική Αριστερά έχει περισσότερο από ποτέ λόγο ύπαρξης ώστε να μεταβάλλει τους σημερινούς συσχετισμούς. Και αυτό δεν μπορεί να το κάνει μόνη της η Κουμουνδούρου, ούτε ο γραφειοκρατικός συναινετικός  συνδικαλισμός, το ΠΑΜΕ η κάποια πρωτοβάθμια σωματεία.