Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ: Με όπλο την αλληλεγγύη, ενάντια στην επισφάλεια
της Αφροδίτης Τζιαντζή από την Εφ.Συν
Το 17ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Αθήνας, που ξεκινά την Παρασκευή 28 Ιουνίου, έχει στραμμένα τα μάτια του στον κόσμο των «από κάτω» – ντόπιους… (διαβάστε εδώ το ρεπορτάζ του mao.gr για το περυσινό 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας)
Δύο επισφαλώς εργαζόμενες σε διαφορετικούς κλάδους, μιλάνε στην «Εφ.Συν.», αναζητώντας κοινές απαντήσεις σε κοινά προβλήματα
Το αντιρατσιστικό φεστιβάλ Αθήνας, που ξεκινά την Παρασκευή 28 Ιουνίου, έχει στραμμένα τα μάτια του στον κόσμο των «από κάτω» – ντόπιους και μετανάστες. Εναν κόσμο που βιώνει την ανεργία, την επισφάλεια, την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τη λεηλασία των φυσικών πόρων, με διαφορετικούς τρόπους και βαθμούς έντασης, αλλά στην ουσία βράζει στο ίδιο καζάνι. Ενάντια στον κοινωνικό αυτοματισμό, που θέλει τους εργαζόμενους χωρισμένους σε εχθρικά στρατόπεδα, συμμετέχοντες και επισκέπτες στο φεστιβάλ γιορτάζουν, συζητούν και δρουν συλλογικά με «σημαία την ισότητα και όπλο την αλληλεγγύη». Εν όψει της συζήτησης για την εργασιακή επισφάλεια, δύο επισφαλώς εργαζόμενες σε διαφορετικούς κλάδους μιλάνε στην «Εφ.Συν.», αναζητώντας κοινές απαντήσεις σε κοινά προβλήματα.
……………………………………………..
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΝΤΟΔΗΜΑ, εργαζόμενη με μπλοκάκι στο δημόσιο σχολείο
«Ντόπιοι και ξένοι πληττόμαστε εξίσου»
Κι όμως το δημόσιο σχολείο, εκτός από μόνιμους και αναπληρωτές, πλήρους και μερικής απασχόλησης, έχει ακόμα και εργαζόμενους με μπλοκάκι.
Η Ευαγγελία, φιλόλογος, που διδάσκει τα ελληνικά ως ξένη/δεύτερη γλώσσα σε δημόσια σχολεία είναι μία από αυτούς: «Το ζήτημα της εργασιακής επισφάλειας εντάσσεται στη θεματολογία του φεστιβάλ, γιατί τόσο παλιότερα αλλά ιδιαίτερα τώρα, με την κρίση, οι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως η αιχμή του δόρατος της πολιτικής που οδηγεί στη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων. Κατηγορούνται για την ανεργία των ντόπιων, χωρίζοντας το εργατικό δυναμικό σε γηγενείς και μετανάστες. Αντίθετα εμείς θεωρούμε ότι ντόπιοι και ξένοι πληττόμαστε εξίσου. Οι μορφές προσωρινής, επισφαλούς εργασίας, που κάποτε αφορούσαν τους μετανάστες, είναι πλέον το μοντέλο των νέων εργασιακών σχέσεων. Είμαι 43 ετών, δουλεύω στην εκπαίδευση 18 χρόνια, αλλά ποτέ δεν ξέρω αν θα εργάζομαι του χρόνου.
»Υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα που τρέχουν στα σχολεία με την ευθύνη του υπ. Παιδείας και υλοποιούνται από τα πανεπιστήμια, το Καποδιστριακό και το ΑΠΘ.
»Το πανεπιστήμιο εμπλέκεται ως υπεργολάβος, διευκολύνει το υπουργείο να παρουσιάζει έργο διαπολιτισμικό, χωρίς να υποχρεώνεται να κάνει προσλήψεις. Επίσημα η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ δεν έχουν αποφασίσει ότι είμαστε ισότιμα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ωστόσο το υπουργείο μάς επιστράτευσε. Δίνουμε μάχες στους τοπικούς συλλόγους διεκδικώντας τα δικαιώματά μας.
»Καθώς πλέον το δημόσιο σχολείο είναι διαπολιτισμικό, θέλουμε να αναγνωριστεί η ανάγκη της διδασκαλίας των ελληνικών ως δεύτερη/ξένη γλώσσα, σε όλα τα σχολεία, ώστε να μην υπάρχει σύγκρουση μεταξύ συναδέλφων. Παράλληλα συμμετέχουμε στην πρωτοβουλία εργαζομένων με μπλοκάκι, μαζί με εργαζόμενους πολλών κλάδων. Μόνο αν κινητοποιούμαστε συλλογικά, όπως φάνηκε και στην υπόθεση της ΕΡΤ, έχουμε πιθανότητες νίκης».
………………………………………………..
ΑΝΝΕΤΑ ΚΑΒΒΑΔΙΑ, συμβασιούχος της ΕΡΤ
«Εργαζόμενοι-λάστιχο και στο Δημόσιο»
«Εργάζομαι στην ΕΡΤ σχεδόν 20 χρόνια ως συμβασιούχος, η σύμβασή μου έληξε τον Φεβρουάριο. Ως συμβασιούχος έχεις όλες τις υποχρεώσεις ενός μόνιμου, αλλά χωρίς δικαιώματα. Δεν παίρνεις καν επίδομα ανεργίας. Δουλεύεις ατελείωτες ώρες, δεν έχεις τη δυνατότητα να πεις όχι, γιατί υπάρχει η απειλή της μη ανανέωσης της σύμβασης.
»Οταν φύγαμε, ήταν εμφανή τα κενά, και αυτό δεν έχει να κάνει με την ικανότητα των συναδέλφων. Ενημερωτικές εκπομπές έμειναν με έναν ρεπόρτερ, γιατί οι υπόλοιποι ήταν συμβασιούχοι. Αυτό αποδεικνύει ότι η ΕΡΤ δεν είναι υπεράριθμη, αλλά χρειάζεται αναδιοργάνωση. Δεν είχε ανάγκη τους συμβούλους και το προσωπικό ειδικών θέσεων. Εμείς έχουμε βιώσει την επισφάλεια στο πετσί μας όλα αυτά τα χρόνια. Ακούγεται ότι αυτοί που θα στελεχώσουν το νέο σχήμα θα είναι εργαζόμενοι με μπλοκάκι, χωρίς μονιμότητα, εδραιώνοντας πλέον στο Δημόσιο το μοντέλο του “εργαζόμενου-λάστιχο”.
»Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι η ΕΡΤ δεν είναι οι 20-30-50 που ήρθαν, τα πήραν και έφυγαν, αλλά η πλειοψηφία, που εργάζεται με 800 ώς 1.500 ευρώ. Με το συμβολικό χτύπημα στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση η κυβέρνηση θέλησε να περάσει το μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα, ενισχύοντας το αίσθημα φόβου και ανασφάλειας, που της χρειάζονται για να εφαρμόσει το δόγμα του σοκ. Ομως το “μαύρο” που έριξε, ήταν το μεγάλο της λάθος. Το “μαύρο” έβγαλε τον κόσμο στον δρόμο και τους έφερε στο πλάι μας, γιατί το αντιλήφθηκαν ως πλήγμα στη δημοκρατία και τον δημόσιο χαρακτήρα της ενημέρωσης.
»Δεκαπέντε μέρες τώρα βλέπουμε μια διαχείριση του τηλεοπτικού αέρα από τους ίδιους τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, οι οποίοι έχουν φέρει τα προβλήματα της κοινωνίας στο τραπέζι. Μόνο αν ο αγώνας ο δικός μας συνδεθεί με τους αγώνες των εργαζομένων μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας και στεκόμαστε εμείς δίπλα στον κόσμο. Δεν είναι σχήμα λόγου».