16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ: Πολυεθνική αλληλεγγύη εναντίον ρατσιστικού μίσους.

Με Φαραντούρη και φαλάφελ κόντρα σε φασίστες και ρατσιστές

Το 16ο Αντιρατσιστιστικό Φεστιβάλ, που πραγματοποιήθηκε φέτος στο Αλσος Γουδή, κατέβασε την αυλαία του χτες το βράδυ (Κυριακή 8/7),  υπό τους ήχους της συναυλίας της Μαρίας Φαραντούρη,  ολοκληρώνοντας ένα πετυχημένο τριήμερο πολύμορφων εκδηλώσεων.

Πολλές χιλιάδες κόσμου,  κάθε ηλικίας, με έντονη την παρουσία των νέων και πολλές οικογένειες με μικρά παιδιά,  παρακολούθησαν τις συζητήσεις, τα θεματικά εργαστήρια, τις συναυλίες,  γεύθηκαν ντόπιες και πολυεθνικές κουζίνες, επισκέφθηκαν τα τραπεζάκια πολιτικών οργανώσεων, κοινωνικών φορέων, πρωτοβουλιών γειτονιάς, μεταναστευτικών κοινοτήτων, εκδόσεων, καποιων ΜΚΟ, ορατά λιγότερων από άλλες φορές, όπως π.χ. οι δραστήριοι «Γιατροί Του Κόσμου».  Χιλιάδες επισκέπτες, κυρίως από το χώρο της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, πέρασαν, είδαν, άκουσαν, μίλησαν, χόρεψαν, τραγούδησαν, γενικά πέρασαν τρεις ημέρες ψυχαγωγίας, προβληματισμού, και διεθνιστικής αλληλεγγύης.  Το άρωμα της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής απάντησης σε αυτή ήταν φέτος πιο έντονο από κάθε άλλη χρονιά, με κεντρικές συζητήσεις για την αριστερά, το εργατικό κίνημα, την ανάγκη δημιουργίας ενός μαζικού αντιφασιστικού μετώπου.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πέρυσι το αντιρατσιστικό φεστιβάλ ματαιώθηκε καθώς συνέπεσε με το ελπιδοφόρο καλοκαίρι των Πλατειών και τη σκληρή κρατική καταστολή που μετέτρεψε την Αθήνα σε θάλαμο αερίων.

Μόνον και μόνο το να συναντιούνται σε μια πολυεθνική γιορτή τόσες χιλιάδες άνθρωποι, στην πλειονότητά τους εκμεταλλευόμενοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, χτυπημένοι από την κρίση, ξένοι και έλληνες, να μιλάνε για αυτά που τους κλέβουν τη ζωή, κόντρα σε τεχνητούς διαχωρισμούς φυλής, φύλλου και χρώματος δεν είναι καθόλου λίγο. Οπως δεν είναι λίγο που σε εποχές πόλωσης όπως η σημερινή, όπου η αυταρχική ακροδεξιά και ο νεοφασισμός σηκώνουν κεφάλι, όπου ο ρατσισμός και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι  κυρίαρχη κρατική πολιτική, όπου νέοι ολοκληρωτισμοί επιβάλλονται για να τσακίσουν κάθε μαζική εργατική διεκδίκηση, να υπάρχει ένας «ασφαλής» χώρος που αρθρώνεται φιλο-μεταναστευτικός και αντιρατσιστικός λόγος, όπου ελληνάκια και ξενάκια παίζουν μαζί χωρίς το φόβο τραμπούκων «επιτροπών κατοίκων» και μαχαιροβγαλτών.  Εστω και αν ο χώρος αυτός είναι περικυκλωμένος από αστυνομικούς κάθε είδους, στρατιωτικές εγκαταστάσεις  και με το πολυόρωφο κτήριο της κρατικής Ασφάλειας να δεσπόζει ολοφώτιστο πάνω από το Αλσος σαν το μάτι του Πανοπτικού. Είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά,  έστω και αν πρόκειται μόνο για τρεις ημέρες και μερικά στρέμματα περιφραγμένης πολυεθνικής συνύπαρξης, μέσα σε ένα χωροχρονικό ωκεανό κυρίαρχης ρατσιστικής προπαγάνδας.

Μόνο που όπως το 2012 δεν είναι ίδιο με το 1996,  την πρώτη χρονιά του φεστιβάλ, έτσι και ο αντιρατσισμός σήμερα δεν μπορεί να είναι απλώς υπόθεση ανθρωπισμού, ανεκτικότητας ή πολύ περισσότερο θεσμισμένης διαμεσολάβησης. Δεν είναι υπόθεση ούτε των ΜΚΟ, ούτε των  υποκριτικών ευρωπαϊκών προγραμμάτων ούτε μονοθεματικών ακτιβισμών από ειδικούς του αντιρατσισμού και της πατερναλιστικής προστασίας των μειονοτήτων.  Οπως ο φασισμός δεν τσακίζεται με την επίκληση σε μια ήδη ανυπόληπτη αστική δημοκρατία, έτσι και ο ρατσισμός δεν αποδυναμώνεται μόνο με  πανηγύρια και πολυεθνικές κουζίνες. Και αυτό το ξέρουν πρώτοι από όλους οι ίδιοι οι διοργανωτές αλλά και αρκετοί από τους χιλιάδες επισκέπτες των φεστιβάλ. Πολλοί από αυτούς είναι οι ίδιοι που κατεβαίνουν στους δρόμους και στις πορείες ενάντια στα μέτρα αλλά και ενάντια στους φασίστες, είναι εκείνοι που στήριξαν τον αγώνα των 300 μεταναστών απεργών πείνας, παρά τις μεθοδεύσεις και τις γραφειοκρατικές μεσολαβήσεις, είναι εκείνοι που μπορούν να στελεχώσουν ένα μαζικό και ρωμαλέο αντιφασιστικό κίνημα σήμερα, ικανό όχι μόνο να μάχεται το φασισμό αλλά και να τον νικήσει.  16 χρόνια αντιρατσιστικών φεστιβάλ πιθανόν έχουμε μάθει πως να γιορτάζουμε την αλληλεγγύη των λαών.  Μένει να την χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά σαν όπλο, μαθαίνοντας όχι μόνο πως να μαχόμαστε στην πράξη, αλλά και πώς να νικάμε τους ρατσιστές και τους φασίστες.

Η κεντρικη συζήτηση για τον αντιφασισμο ηταν απο τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμες του φεστιβαλ. Στο κείμενο «Αυτοί ή εμείς;»  διατυπωνεται με περισσοτερες λεπτομερειες ο προβληματισμος που εφεφρασε ο ομιλητης Σπυρος Μαρκετος. Διαβάστε το στη Λέσχη