Για τη μάχη της Μαδρίτης

Μια περίληψη γι’ αυτά που είδα κι έζησα μέσω του διαδικτύου για τη σύγχρονη μάχη της Μαδρίτης

του Αντώνη Χρυσού

Σήμερα (την Τετάρτη) στη Μαδρίτη έγινε μια τεράστια διαδήλωση. Αυτό φάνηκε από την περασμένη νύχτα που 250.000 – 300.000 λαού υποδέχτηκαν τους απεργούς ανθρακωρύχους οι οποίοι έκαναν μια πορεία 500 χιλιομέτρων σε 19 ημέρες για να καταλήξουν στην Puerta del Sol στη Μαδρίτη κατά τις 3 το πρωί (τοπική ώρα).

Η χθεσινοβραδινή πορεία και συγκέντρωση υπήρξε μεγαλειώδης και απόλυτα ειρηνική. Η αστυνομία είχε πολύ διακριτική παρουσία και σε καμιά περίπτωση δεν έκανε αισθητή την παρουσία της.

Σήμερα από το πρωί, οι προσυγκεντρώσεις έδειχναν ότι ο όγκος και παλμός ο χθεσινοβραδινός θα επαναληφθεί. Στην κύρια συγκέντρωση, που έγινε στη Λεωφόρο Castellana, έναν από τους γνωστότερους δρόμους της Μαδρίτης, δεν υπήρχε περίπτωση να δεις ταυτόχρονα την αρχή και το τέλος του συγκεντρωμένου κόσμου.

Οι ανθρακωρύχοι μπορούν να πουν με υπερηφάνεια ότι η εργατική τάξη της Μαδρίτης έδειξε όλη της την αλληλεγγύη. Αλλά δεν ήταν μόνο οι Μαδριλένοι που βρέθηκαν εκεί για να δείξουν τη συμπαράστασή τους στους αγωνιζόμενους ανθρακωρύχους. Υπήρχαν αντιπροσωπείες από κάθε μεριά της Ισπανίας, και μπορέσαμε να δούμε πανό από την Πορτογαλία. Ας μην ξεχνάμε ότι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε αισθητή την αλληλεγγύη της, με ένα γραπτό κείμενο συμπαράστασης που στάλθηκε από χθες στην οργανωτική επιτροπή, ανέβηκε στη σελίδα τους και τελικά με ευθύνη της επιτροπής έφτασε σε κάθε έναν από τους 200 και πλέον ήρωες ανθρακωρύχους που έφτασαν χθες τη νύχτα στη Μαδρίτη.

Ο ενωτικός χαρακτήρας της πορείας ήταν απίστευτος. Βρέθηκαν ξαφνικά να πορεύονται μαζί λαός που ανήκε στα κυριότερα συνδικάτα της Ισπανίας, σε αριστερά κόμματα, ενώ μπορούσε κανείς να διακρίνει σημαίες από τα συνδικάτα και τα αριστερά κόμματα από τις διάφορες αυτονομίες της Ισπανίας. Ακόμα μπορούσε να δει κανείς το πλήθος των Καταλάνικων σημαιών να κυματίζουν κάτω από την αψίδα του Θριάμβου, κατ εξοχήν φασιστικό σύμβολο των χρόνων του Φράνκο. Αυτό για τους μη μυημένους θα σήμαινε , κυριολεκτικά πόλεμο, μερικές μέρες ή μήνες πιο πριν. Παρόλα αυτά η μέχρι εκείνο το σημείο η διαδήλωση υπήρξε ειρηνικότατη.

Αξίζει να σημειωθεί ο όγκος της νεολαίας που συμμετείχε, χθες και σήμερα το πρωί στις εκδηλώσεις συμπαράστασης και διαμαρτυρίας.

Η διαδήλωση ήταν πολύ μαχητική, με πολλά συνθήματα, των ανθρακωρύχων, της Γενικής Απεργίας κλπ. Αξίζει να σημειώσουμε τα «Δεν είμαστε πολίτες, δεν είμαστε η μέση τάξη, πρέπει να το πούμε τώρα: Είμαστε η εργατική τάξη» κλπ…

Στο τέλος της πορείας, ακολουθούσαν μονάδες «αποκατάστασης της τάξης» οι οποίες επιτέθηκαν στον κόσμο που βρισκόταν στην ουρά της πορείας. Στην αρχή φάνηκε να είναι μικρής έκτασης τα επεισόδια, έδιναν την εντύπωση ότι απλά ήθελαν να καθαρίσουν την περιοχή που βρίσκονται τα κυριότερα υπουργεία. Παρόλα αυτά από την αρχή κιόλας υπήρξαν τραυματισμοί από λαστιχένιες σφαίρες. Φάνηκε σαν να υπήρχε οργανωμένο σχέδιο επίθεσης κατά των δημοσιογράφων αφού οι πρώτοι τραυματισμοί ήταν δημοσιογράφων και γυναικών.

Αργότερα χτυπούσαν όποιον περνούσε από την περιοχή, ενοχλώντας ακόμα και κόσμο που απλά πήγαινε ειρηνικά στη δουλειά του ή στο σπίτι του.

Το μήνυμα που ήθελε να περάσει η κυβέρνηση, ήταν ξεκάθαρο: Ή σκύβετε το κεφάλι σήμερα ή θα τρέξει αίμα, δεν κάνουμε πίσω. Ο αποδέκτης του μηνύματος: Η εργατική τάξη. Αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, νομίζω ότι δε φάνηκε να φοβίζουν κάποιον, πολύ δε περισσότερο τους ανθρακωρύχους. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα, επίσης μια μεγάλη αλήθεια: Η εργατική τάξη είναι αποφασισμένη να δώσει τη μάχη της. Έτσι αποδείχτηκε λανθασμένη η πεποίθηση των επικεφαλής των Ευρωπαϊκών συνδικάτων ότι είναι πιθανόν να αναστηθεί το Κεϋσιανό μοντέλο του καπιταλισμού, και βέβαια το συνδικαλιστικό μοντέλο που το συνοδεύει. Αντίθετα, αυτό που έδειξε να θέλει ο λαός, είναι ο αγώνας, η πάλη για τα δικαιώματά του και όχι συνδικαλιστικές κατευθύνσεις κοινωνικής γυμναστικής που δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων.

Το καπιταλιστικό – νεολιμπεραλιστικό κράτος, κάτω από την επήρεια του φόβου που δημιούργησε αυτή η απρόβλεπτη κατάσταση έστειλε τους πραιτοριανούς του να εμποδίσουν με κάθε μέσο την συμμετοχή του κόσμου στη μεγαλειώδη διαδήλωση. Πάνοπλοι αστυνομικοί έκαναν επιθέσεις και τρομοκρατούσαν τον κόσμο που ήθελε να ανεβεί στα λεωφορεία για να κατέβει στη Μαδρίτη. Να σημειώσουμε ότι 500 λεωφορεία είχαν προγραμματιστεί να μεταφέρουν τον κόσμο από κάθε γωνιά της Ισπανίας στην πρωτεύουσα. Στις περισσότερες αφετηρίες πάνοπλοι αστυνομικοί ενοχλούσαν και τρομοκρατούσαν τον κόσμο που επιβιβάζονταν, έφτασαν ακόμα στο σημείο να μπαίνουν και μέσα στα λεωφορεία. Παρόλα αυτά ο κόσμος κατέβηκε στη Μαδρίτη κατά χιλιάδες. Ταυτόχρονα άλλες διμοιρίες ανέλαβαν τη βρώμικη δουλειά στους δρόμους της Μαδρίτης, πυροβολώντας αδιακρίτως όποιον περνούσε από την περιοχή, κυρίως γυναικόπαιδα και δημοσιογράφους.

Μια διαδήλωση που δεν καλύφτηκε από τα ισπανικά ΜΜΕ

Να σημειώσουμε δε ότι ήταν τόσο μεγάλο το κυβερνητικό μένος κατά της διαδήλωσης, ώστε δεν καλύφτηκε από τα Ισπανικά ΜΜΕ. Και βέβαια είχαν κόψει τη μετάδοση εικόνας από τις κάμερες κυκλοφορίας που βρίσκονταν χθες και σήμερα στις επίμαχες περιοχές, και δεν μετέδιδαν εικόνα στο Ιντερνετ. Εκεί ανέλαβε δράση το διαδίκτυο και καλύτερα το FaceBook αφού με τον τρόπο αυτό δίνεται πρόσβαση και άρα διανέμεται η πληροφορία σε περισσότερο κόσμο, και κυρίως πολύ πιο αξιόπιστα από τα ΜΜΕ. Ενεργοποιήθηκε λοιπόν το διεθνές δίκτυο πληροφόρησης που έχει στηθεί εδώ και μήνες, από την εποχή των ελληνικών διαδηλώσεων και το αποτέλεσμα ήταν μια μοναδική εμπειρία.

Μάθαμε να αγωνιζόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, μάθαμε να δουλεύουμε σαν ομάδα ακόμα και με άτομα που ποτέ δεν είδαμε πριν στη ζωή μας. Μάθαμε ότι η εργατική τάξη παραμένει ενωμένη και αγωνίζεται, παλεύει, πολεμά και στο τέλος θα νικήσει! Είδαμε πολλές κόκκινες σημαίες, με τα γράμματα όλων των συνδικάτων, αριστερών κομμάτων, σημαίες της Ισπανικής Ρεπούμπλικας, δίπλα σε σημαίες της Αστούριας, Καταλάνικες, της Ναβάρρας κλπ. να είναι δίπλα δίπλα, και τελικά αποδείχτηκε ένα πράγμα εκπληκτικό: Η Εργατική τάξη έχει ξεπεράσει αυτούς τους τεχνικούς ορίζοντες και σύνορα που βάζουν αυτά τα σύμβολα, ενώθηκε και πάλι ταξικά και προς στιγμή συνειδητοποίησε την ειδοποιό διαφορά της από την παιδαριώδη μπουργεσία και την λούμπεν μεσοαστική τάξη. Οι εργάτες, γιατί και μείς εργάτες του πνεύματος είμαστε, είμαστε διαλεκτικοί, ανεκτικοί στη διαφορετικότητα, αλλά αγωνιστές και δε μασάμε.

ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ!

VENCEREMOS!