Πρώτη φορά άκρα Αριστερά!

Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω, δεν ξέρω αν θα πάω να ψηφίσω, είναι η φράση που ακούσαμε σε αυτή την προεκλογική περίοδο πιο συχνά από κάθε άλλη φορά.

Η αριστερή μελαγχολία έχει σκεπάσει τα πάντα. Ο κόσμος αισθάνεται ότι κανένα κόμμα δεν αξίζει την ψήφο του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε όλες τις αρχές του, το 61,31% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και έγινε μνημονιακό κόμμα.

Ωστόσο η κατάρρευση έμεινε στη μέση. Αρκετοί συνεχίζουν να τον στηρίζουν παρά τη μνημονιακή του προσαρμογή. Όσους ακούτε να λένε «δεν ξέρω ακόμα τι να ψηφίσω» συνήθως έχουν αποφαφσίσει να ψηφίσουν ξανά ΣΥΡΙΖΑ απλά δυσκολεύονται να υπερασπιστούν την επιλογή τους.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντης και λοιπά κόμματα του μνημονιακού στρατοπέδου αποκλείονται a priori

Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή είναι μια αντιδραστική κατηγορία από μόνη της και πρέπει να απομονωθεί και να τσακιστεί από την κοινωνία.

Το ΚΚΕ δήλωσε ότι η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή, τάχθηκε υπερ του ανοίγματος του εργοστασίου στις Σκουριές και κυρίως τάχθηκε κατά του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα για μικροκομματικούς λόγους. Για το σύστημα έχει πάψει να αποτελεί απειλή και οι θέσεις του αντιμετωπίζονται ως φάρος συνέπειας καθώς δεν αποτελούν κάποιον άμεσο και ορατό κίνδυνο γι’αυτούς. Δεν αξίζει να ενισχυθεί όταν βάζει τα μικροκομματικά συμφέροντα πάνω από αυτά του λαού. Πως περηφανεύεται ότι δικαιώνεται όταν η θέση του λαού επιδεινώνεται ;

Η ΛΑΕ, που γέννησε πολλές ελπίδες, δικαιώνει δυστυχώς το χαρακτηρισμό ΣΥΡΙΖΑ 2 που του έδωσε το ΚΚΕ. Συρραφή προσωπικών φιλοδοξιών, πλήρη έλλειψη αυτοκριτικής, υποβάθμιση αριστερής μαχητικής φυσιογνωμίας. Πιστή μεταφορά της ιεραρχίας της Αριστερής Πλατφόρμας και εντός ΣΥΡΙΖΑ.

Η μεταγγραφή της Ζωής φάνηκε μια αναγκαστική σύμπραξη. Πολλά τα ερωτήματα. Γιατί η Πλατφόρμα δεν άσκησε δημόσια κριτική νωρίτερα στη σταδιακή μνημονιακή προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν άσκησε δημόσια κριτική σε καμία δεξιόστροφη απόφαση της ηγεσίας;

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω κακόγουστο αφισάκι της ΛΑΕ. «Εμείς δεν αλλάξαμε, είμαστε η γενιά του ΟΧΙ» και έχει τα πρόσωπα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησαν τη ΛΑΕ συγκρίνοντας τη στάση τους στη βουλή με το ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα. Αυτό που αποδεικνύει απλά το αφισάκι είναι ότι κυρίως ότι η ΛΑΕ είναι ένα κόμμα παραγόντων. Μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το 2009 είχε μόλις 13 βουλευτές. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει να βολέψει 30 βουλευτές.

Γιατί ο κόσμος να εμπιστευτεί τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν έκανε το ίδιο με τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ την Κοινωνική Συμφωνία της Κατσέλη; Γιατί να μην εμπιστευτεί μια νέα και άφθαρτη δύναμη όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Σε αυτό φταίει η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ας υπολογίσουμε ότι αυτες οι εκλογές έχουν περισσότερα κοινά με τις πρώτες αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε αλλά η φθορά του είχε αρχίσει παρά με το 2012. Και στις αυτοδιοικητικές του 2012 η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ στην Περιφέρεια (Δημαράς) πήρε περισσότερο από τον Μητρόπουλο (Συνασπισμός). Ωστόσο αυτό σύντομα άλλαξε.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ωστόσο σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μια εξίσου πειστική πρόταση με την αριστερή διακυβέρνηση. Ούτε καν προκρίνει ένα μέτωπο αριστερής λαϊκής μαχητικής αντιπολίτευσης τόσο καθαρά όσο θα έπρεπε. Η διάσπαση της αναδεικνύει στρατηγικές της αδυναμίες και αντιφάσεις, σεχταριστικές και ιδιοκτησιακές λογικές.

Αξίζει να ενισχυθεί; Αυτό είναι σχετικό. Σε σχέση με άλλα κόμματα ενδεχομένως ναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιώνεται η στάση της σε πολλά ζητήματα.

Πάντως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όλες τις αδυναμίες της σαν τα ρούχα attr@ttivo αποτελεί τη μόνη “alternative choice” εναλλακτική λυση κόντρα στο δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ περί του αντιθέτου.

Πρώτη φορά άκρα Αριστερά; Ίσως όχι αυτή τη φορά. Αλλά ίσως σύντομα είναι καιρός. Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει συμπληρώσει τον κύκλο της. ίσως χρειάζεται κάτι νέο. Αλλά αυτά από αύριο.

Γρηγόρης Σεριανίδης