Αριστερή πολιτική συμμαχία για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι χαλαρή συμπόρευση

Ένα κείμενο διαλόγου που θα συζητηθεί κατέθεσαν δύο ανέντεχτα μέλη της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο πλαίσιο του διαλόγου πριν τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του μετώπου, οι Σπύρος Αλεξίου και Βασίλης Γάτσιος. Σε αυτό διαφωνούν με μια «χαλαρή συμπόρευση», αλλά τάσσονται υπέρ μιας ξεκάθαρης «πολιτικής συμμαχίας» στη βάση προγράμματος, με δυνάμεις (ΜΑΑ, αντικαπιταλιστικές, αντιιμπεριαλιστικές κ.ά.) όπως αυτές που αναφέρουν οι Θέσεις της ΚΣΕ για τη Συνδιάσκεψη. Όπως τονίζουν χαρακτηριστικά, «η συμμαχία δεν μπορεί να συγκροτηθεί βάζοντας σαν προϋπόθεση από τη μεριά μας, στις άλλες δυνάμεις, την πλήρη συμφωνία με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα επαναστατικού προσανατολισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν μπορεί να συγκροτηθεί, ούτε με τη λογική του μέγιστου “κομματικού” κοινού διαιρέτη, αλλά ούτε και του ελάχιστου “δεξιού” παρανομαστή της οπορτουνιστικής λογικής».

Νέα φάση – Νέα ιεράρχηση για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Μπροστά η μάχη για την επιβίωση και την ανατροπή

Από τα μέσα του 2012 εκτιμούμε ότι έχουμε μπει σε μια νέα φάση της ταξικής πάλης με κύρια χαρακτηριστικά:

α) Το προσωρινό κλείσιμο των ρωγμών «στους πάνω» με την κοινοβουλευτικά «νομιμοποιημένη» συγκυβέρνηση Σαμαρά.

β) Την ποιοτικά νέα εκτίναξη της ανεργίας και της φτώχειας.

γ)Την ιδιαίτερα αντιδημοκρατική ποιοτική στροφή του κεφαλαίου – κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η ενίσχυση και δράση της Χρυσής Αυγής.

δ)Τη μεγάλη κοινοβουλευτική ενίσχυση της Αριστεράς, αλλά με αλλαγή συσχετισμών εντός της, υπέρ της πιο διαχειριστικής φιλοΕΕ πτέρυγάς της και σε βάρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στη νέα φάση «κρίκοι» του προγράμματος πάλης αναδεικνύονται τα ζητήματα:

α) της λαϊκής εξαθλίωσης β) των εργατικών λαϊκών δημοκρατικών ελευθερίων, του κοινωνικού αυτοματισμού και της φασιστικής απειλής.

Γι αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ιεραρχήσει στην κορυφή του αντικαπιταλιστικού προγράμματος τους στόχους πάλης που αφορούν την ουσιαστική μείωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης σε πανεθνικό επίπεδο με την επιβολή – κατάκτηση νομοθετικών μέτρων με γενική ισχύ. (Ενδεικτικά: Μείωση των ωρών εργασίας ,χωρίς μείωση των αποδοχών για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής εργασίας, κ.α).

Τέτοιοι στόχοι πάλης μετασχηματίζουν και ανυψώνουν τον αυθόρμητο οικονομικό αγώνα, σε μαζικό, επιθετικό πολιτικό αντικαπιταλιστικό αγώνα για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης. Ο αγώνας γι αυτούς τους στόχους μετασχηματίζεται σε συνολικό πολιτικό αντικαπιταλιστικό αγώνα απέναντι στο αστικό κράτος αν δένεται με τους γενικότερους στόχους για: διαγραφή του χρέους, αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από ευρώ και EE, κρατικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση των καπιταλιστών με εργατικό κοινωνικό έλεγχο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να προτάξει: Ένα τέτοιο περιεχόμενο πάλης με το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής, και καρδιά ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Τον ενιαίο πανελλαδικό συντονισμό σωματείων ενισχύοντας το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Την κοινή δράση του Συντονισμού με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, της Αυτόνομης Παρέμβασης και των αγωνιστικών ομοσπονδιών, ώστε να φύγει η ηγεσία των αγώνων από ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Να συμβάλει ενιαία σε μια πανελλαδική, ταξική και αντικαπιταλιστική στους στόχους πάλης, εργατική κίνηση, χωρίς να την βλέπει σαν παράταξή της, και χωρίς η κάθε κομματική δύναμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνει τη δική της. Στους δήμους να συμβάλει στη δημιουργία Λαϊκών Συντονισμών όλων των μαχόμενων μαζικών φορέων και να προωθήσει την αριστερή κοινή δράση. Να σηκώσει ψηλά το θέμα των εργατικών λαϊκών ελευθεριών μέσω της ΚΕΔΔΕ. Στα πλαίσια του κύριου εχθρού (κεφάλαιο, ΕΕ, ΔΝΤ ,κυβέρνηση)να αναβαθμίσει και το επίπεδο της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης απέναντι στο φασισμό και το ναζισμό. Χωρίς να υποκύψει στις λογικές του «αντιφασιστικού συνταγματικού τόξου», και των «δυο άκρων». Να αναπτύξει ειδική καμπάνια που θα συμβάλει στην ενότητα της εργατικής τάξης, καθώς και του διεθνισμού, ως απάντηση στην ανάπτυξη του κοινωνικού αυτοματισμού.

Χαλαρή «μετωπική συμπόρευση» ή μάχιμη «Αριστερή πολιτική συμμαχία για την ανατροπή;»

Η σαρωτική επίθεση του κεφαλαίου μπορεί να αντιμετωπιστεί από ένα μαχόμενο, ενωτικό μαζικό κίνημα των εργαζόμενων και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Από ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, το οποίο σήμερα ονομάζουμε Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής (ΑΜΡΑ).

Εκτιμούμε αυτοκριτικά ότι υποτιμήσαμε την πολιτική πλευρά της μετωπικής τακτικής μας. Και αυτή πρέπει να είναι η πρόταση για ένα πολιτικό μέτωπο-πόλο της αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής Αριστεράς με ηγεμονία της επαναστατικής κομμουνιστικής προοπτικής. Η σωστή πρόταση του ΑΜΡΑ για την κοινή δράση όλης της Αριστεράς στο μαζικό κίνημα, περιόρισε τη μετωπική τακτική μας μόνο στο μαζικό κίνημα. Έτσι, στο πολιτικό πεδίο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίστηκε σαν μια δύναμη «πολιτικού συνεχούς» μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς διακριτή μετωπική πρόταση για τις πολιτικές συμμαχίες των ανατρεπτικών δυνάμεων, ρευμάτων και αγωνιστών. Τελικά, δεν μπόρεσε να απαντήσει και να οριοθετηθεί με πειστικό πολιτικά τρόπο απέναντι στην ρεφορμιστική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «αριστερή κυβέρνηση». Αυτή η υποτίμηση ευθύνεται και για τις αντιφάσεις και παλινδρομήσεις στην πολιτική συμμαχιών, ειδικά στις εκλογές (πάμε – δεν πάμε με το ΜΑΑ, άρνηση με βάση τα πρόσωπα, πρόταση στο ΜΑΑ στο «δεύτερο γύρο»). Όλα αυτά τα πληρώσαμε και στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Εκτιμούμε ότι με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς στο κίνημα και στην αριστερά, το μέτωπο – πόλος της αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής αριστεράς δεν μπορεί να συγκροτηθεί σήμερα, όπως βιαστικά, βλέπουν άλλες απόψεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει να προετοιμαστεί. Μπροστά μας ανοίγονται, λοιπόν, δυο δρόμοι.

Ο ένας, είναι ο δρόμος του «όσοι πιστοί προσέλθετε», είτε από τη σκοπιά του «κομματικού» – «ανταρσύτικου» σεχταρισμού, είτε από τη σκοπιά του αντιπολιτικού «κινηματισμού» (που γενικά τείνουν να είναι συγκοινωνούντα δοχεία). Ο δρόμος που βλέπει μόνιμα «ανταγωνιστικά σχέδια» και όχι ταλαντευόμενους δυνητικούς συμμάχους.

Ο άλλος δρόμος, είναι ο δρόμος της δημιουργίας ενός προπλάσματος του μαζικού μετώπου-πόλου της αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής αριστεράς. Και αυτό το πρόπλασμα μπορεί και πρέπει να είναι μια μάχιμη, «αριστερή μετωπική συμμαχία για την ανατροπή», όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντί-ΕΕ και ανατρεπτικής αριστεράς. Πρόκειται για μια πολιτική συμμαχία στη βάση ενός πολιτικού προγράμματος σαν αυτού που προτείνουν και με τις δυνάμεις που αναφέρουν οι Θέσεις (ΜΑΑ, επαναστατική, αντιιμπεριαλιστική Αριστερά κ.α.).

«Αριστερή μετωπική συμμαχία για την ανατροπή», διότι πρόκειται για πολιτική συμμαχία εκείνων των δυνάμεων της αριστεράς που μπορούν να συμφωνήσουν στον κεντρικό πολιτικό στόχο για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, του ΔΝΤ, της ΕΕ, των κυβερνήσεών τους. Η συμμαχία δεν μπορεί να συγκροτηθεί βάζοντας σαν προϋπόθεση από τη μεριά μας, στις άλλες δυνάμεις, την πλήρη συμφωνία με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα επαναστατικού προσανατολισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν μπορεί να συγκροτηθεί, ούτε με τη λογική του μέγιστου “κομματικού” κοινού διαιρέτη, αλλά ούτε και του ελάχιστου “δεξιού” παρανομαστή της οπορτουνιστικής λογικής.

Το ουσιαστικό κριτήριο, για τη συγκρότηση της συμμαχίας πρέπει να ‘ναι η συνολική πολιτική κατεύθυνση του προγράμματός της. Και αυτή πρέπει να είναι κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις ,το ΔΝΤ, τις χρεοκοπημένες τράπεζες, το χρέος, το ευρώ, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις. Θα ανοίγει και δεν θα κλείνει το δρόμο για επαναστατικές αλλαγές. Το κυριότερο όλων, είναι οι συνολικοί στόχοι του προγράμματος να επικοινωνούν με τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων που θα διεκδικούν κατακτήσεις απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, χωρίς ακόμη να θέλουν ή να μπορούν να βγουν έξω από τα πλαίσια του συστήματος.

Η κοινή πάλη των επαναστατικών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων μαζί με τις μισοσυνειδητές, μισοεπαναστατικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις στα πλαίσια της πολιτικής συμμαχίας, και με την προϋπόθεση της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας της κάθε δύναμης, θα είναι το πεδίο που φιλοδοξούμε, ότι κάτω από την ηγεμονία των επαναστατικών μας ιδεών θα μετασχηματίζονται οι συνειδήσεις των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Με κύριο στόχο: Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από νίκες, μέσα από τη συνολική πολιτική πείρα τους, να συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα, αλλά κυρίως την πολιτική δυνατότητα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, την επιβολή και τη νίκη της επανάστασης.

Πολιτική συμμαχία που θα γίνει ανοιχτά και δημόσια με σαφείς στόχους, πολιτικές δεσμεύσεις και με ορατή την δυναμική που περικλείει.
Μιλάμε για πολιτική «συμμαχία»» γιατί πιστεύουμε ότι:

α) θα έχει προγραμματικές, αλλά και πρακτικές δεσμεύσεις(πχ. συλλογική εκπροσώπηση στα ΜΜΕ),

β) θα δρα συμμαχικά διατηρώντας η κάθε πολιτική δύναμη την οργανωτική της αυτοτέλεια και τη δυνατότητα να παλεύει και να προβάλλει αυτοτελώς το δικό της συνολικό πολιτικό πρόγραμμα.

γ) θα δρα μετωπικά χωρίς ακόμη να είναι μέτωπο. Το μέτωπο απαιτεί πολύ πιο αναβαθμισμένη προγραμματική συμφωνία και κοινά όργανα από πάνω μέχρι κάτω. Κάτι τέτοιο, τώρα, δεν είναι εφικτό και θα υπονόμευε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Οι Θέσεις της ΚΣΕ κάνουν ένα θετικό, αλλά μισό βήμα στο θέμα της μετωπικής τακτικής. Δεν συμφωνούμε με τον όρο των Θέσεων για «μετωπική πολιτική συμπόρευση», διότι:

α) έρχεται σε αντίθεση με το γενικά σωστό περιεχόμενο που θέτουν, το οποίο απαιτεί μεγαλύτερες δεσμεύσεις από μια «συμπόρευση» και έτσι, δεν θέτει τις άλλες δυνάμεις, αλλά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προ των ευθυνών τους,

β) είναι πίσω από αυτό που συμβαίνει στην πράξη, διότι η συμπόρευση υπάρχει ήδη σε επιμέρους θέματα με κάποιες δυνάμεις, άρα αυτός ο στόχος δεν μπορεί να εμπνεύσει, ούτε να δώσει ουσιαστικά συνολική πολιτική ώθηση,

γ) είναι μια «θολή» διατύπωση που δείχνει, στην καλύτερη περίπτωση, ατολμία και έλλειψη αυτοπεποίθησης,

δ) αποτελεί διατύπωση, όπου κάθε δύναμη δίνει διαφορετική ερμηνεία και περιεχόμενο. Άλλες θέλουν ένα απλό «φόρουμ διαλόγου και κοινής δράσης», άλλες πιστεύουν ότι τώρα μπορεί να γίνει ένα «μέτωπο» και άλλες που ταλαντεύονται. Έτσι, πιστεύουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θα προωθήσει μαχητικά και ενιαία αυτή τη γραμμή.

Σε αυτό αρνητικά δρουν, επιπρόσθετα, και ξεχωριστές συνεννοήσεις και κείμενα με δυνάμεις εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που όσο και να επικαλούνται σωστές προθέσεις, στην πράξη υπονομεύουν την ενιαία πολιτική δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δυσκολεύουν την ηγεμονία της επαναστατικής προοπτικής στη μετωπική τακτική.

Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας θα ναι ακόμα πιο δύσκολες. Ας προετοιμαστούμε λοιπόν.

[Το παραπάνω απόσπασμα του κειμένου δημοσιεύτηκε στο Πριν της Κυριακής 12 Μαΐου 2013. Ολόκληρο το κείμενο βρίσκεται στην ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με πρωτότυπο τίτλο «Για την Αριστερά της Νίκης και της Ανατροπής»]