Παπαχελάς: Η χώρα (ίσως) πρέπει να περάσει νομοτελειακά μια «φάση Τσίπρα»
Το πολιτικό σύστημα προβληματίζεται για το δικό του «Σχέδιο Β’»
« Ήταν απλά μια φάση, ήμουν στο κολέγιο και πειραματιζόμουν»
Το σενάριο της αριστερής παρένθεσης εξετάζει στο χθεσινό άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς. «Υπάρχει βεβαίως η άποψη που λέει ότι η χώρα πρέπει να περάσει νομοτελειακά μια «φάση Τσίπρα». Και εξηγεί: «να βγάλει από το αίμα της όλο το αριστερόστροφο μεταπολιτευτικό ιδεολόγημα και μετά να εισέλθει στη φάση της πραγματικής της αναγέννησης. Πρόκειται, όπως θα έλεγε ένας κυνικός φίλος, για μια ενδιαφέρουσα ακαδημαϊκή προσέγγιση. Πράγματι η χώρα χρειάζεται αυτό που θα αποκαλούσα ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ. Χρειάζεται δηλαδή να φτάσει στο ναδίρ, να καταλάβει τι πραγματικά φταίει και μετά να περάσει σε μια νέα γενιά πολιτικών, οι οποίοι θα την τραβήξουν μπροστά με αυτοπεποίθηση, όραμα και πολύ τσαμπουκά».
Η φάση Τσίπρα είναι ουσιαστικά το γνωστό σενάριο να αφήσουμε να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση να σκάσει η βόμβα της χρεοκοπίας στα χέρια του και μετά από ένα μικρό διάστημα να αποσύρουν από την αριστερόστροφη κυβέρνηση τη στήριξη τους οι βουλευτές της ΑΝΕΞΕΛ ή της ΔΗΜΑΡ. Σύμφωνα με αυτή τη λογική το σύνολο της Αριστεράς (και όχι μόνο ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ) θα χρεωθεί την καταστροφή της χώρας οπότε η δεύτερη μεταπολίτευση θα τελειώσει πολύ σύντομα και θα επιστρέψουμε με την ουρά στα σκέλια σαν δαρμένο σκυλί ξανά στον νομιμοποιημένο πλέον τσαμπουκά της δεξιάς.
Με την ιστορική διόρθωση αναφέρεται κυρίως στην ανεπάρκεια του σημερινού πολιτικού προσωπικού. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο βλέπει δύο πιθανές λύσεις. Με την «φάση Τσίπρα» η διαδικασία αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού θεωρεί ότι ναι μεν θα επιταχυνθεί αλλά έχει και απρόβλεπτους κινδύνους και η δεύτερη λύση είναι μια πιο αργή μετάβαση η οποία θα χρειαστεί μια γενιά για να υλοποιηθεί και τους όρους της οποίας δεν αναλύει.
Μια πλευρά όσων γράφει εκτός των άλλων ο Αλέξης Παπαχελάς -με έναν τρόπο- είναι ότι το σύστημα πρέπει να προβληματιστεί αν πρέπει να συνεχίσει σαμποτάρει με κάθε τρόπο την αναπόφευκτη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και να εξετάσει αν μπορεί να διαχειριστεί αυτή την «αριστερή παρένθεση» προς όφελος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του. Ενδιαφέρουσα –όχι μονο ακαδημαϊκή- προσέγγιση πράγματι.
Να πούμε μερικά πράγματα με το όνομά τους; Το σημερινό, ενεργό πολιτικό προσωπικό δεν έχει κάτι πολύ καλύτερο ή ικανό να δώσει στον τόπο από τη σημερινή κυβέρνηση. Οσο και να γκρινιάζουμε, όσο και να μας εξοργίζει η φαυλότητα ορισμένων και ο παλαιοκομματισμός κάποιων άλλων, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα μια σημαντική μάζα νέων πολιτικών που θα μπορούσαν να κυβερνήσουν εντελώς διαφορετικά. Αυτό, δυστυχώς, πρακτικά σημαίνει ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προχωρήσει τη χώρα πολύ πιο μπροστά, από πλευράς μεταρρυθμίσεων. Δεν πολυπιστεύει σε αυτές, δεν αντέχει να συγκρουσθεί με παραδοσιακούς πελάτες του, ενώ το πολιτικό μας προσωπικό δεν διαθέτει την απαιτούμενη τεχνοκρατική επάρκεια.
Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Η άλλη είναι πως μέσα στο ελληνικό μπάχαλο αμφιβάλλω αν θα μπορούσε κάποιος να επιβιώσει και να διοικήσει όπως ο σημερινός πρωθυπουργός. Μιλάμε για μια χώρα με αδύναμους θεσμούς, χωρίς σοβαρή δημόσια διοίκηση και ένα απίστευτα τοξικό περιβάλλον συμφερόντων και πιέσεων. Ο Κώστας Καραμανλής μιλούσε για το καμίνι της πολιτικής, εδώ μιλάμε για υψικάμινο. Ο κ.Σαμαράς αποδεικνύεται σκληρό καρύδι, εργασιομανής και εξισορροπεί με… μεσσηνιακή επιδεξιότητα ανάμεσα στη λαϊκή σοφία που εκπροσωπεί ο υπουργός Επικρατείας και την ψυχρή τεχνοκρατική αντιμετώπιση του υπουργού Οικονομικών.
Υπάρχει, βεβαίως, η άποψη που λέει ότι η χώρα πρέπει να περάσει νομοτελειακά μια «φάση Τσίπρα», να βγάλει από το αίμα της όλο το αριστερόστροφο μεταπολιτευτικό ιδεολόγημα και μετά να εισέλθει στη φάση της πραγματικής της αναγέννησης. Πρόκειται, όπως θα έλεγε ένας κυνικός φίλος, για μια ενδιαφέρουσα ακαδημαϊκή προσέγγιση. Πράγματι η χώρα χρειάζεται αυτό που θα αποκαλούσα ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ. Χρειάζεται δηλαδή να φτάσει στο ναδίρ, να καταλάβει τι πραγματικά φταίει και μετά να περάσει σε μια νέα γενιά πολιτικών, οι οποίοι θα την τραβήξουν μπροστά με αυτοπεποίθηση, όραμα και πολύ τσαμπουκά. Ψάχνουμε όλοι στον ορίζοντα να βρούμε τον Ελευθέριο Βενιζέλο που κόντρα στις κραυγές του πλήθους θα χτυπήσει το χέρι και θα φωνάξει «είπα Αναθεωρητική, όχι Συντακτική» ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που θα πει «είπα, και σας το ξαναλέω ανήκομεν εις την Δύσιν». Το ερώτημα είναι πώς θα πάμε από εδώ που είμαστε σήμερα στη νέα γενιά και την περίοδο της αναγέννησης. Γιατί στο δικό μου μυαλό είναι καθαρό πως θα χρειασθεί μια βιολογικά νέα γενιά για να πάει μπροστά η χώρα, οι παλαιότεροι μπορούν να παίξουν μόνο μεταβατικό ή σταθεροποιητικό ρόλο. Εκεί που διαφωνώ με τους οπαδούς του δημιουργικού χάους είναι όταν λένε απερίσκεπτα «τίποτα δεν γίνεται σήμερα, άντε να πάμε στην επόμενη φάση, γρήγορα να καθαρίσει το τοπίο». Πρέπει να αναρωτηθούν και αυτοί και εμείς όλοι, με τι κόστος θα γίνει αυτό και αν θα το αντέξει ο τόπος.