Μονή Αγίου Παύλου, το νέο Βατοπέδι;

Άλλη μια απίστευτη ιστορία διεκδικήσεων από ρασοφόρους ήρθε στο φως στη Βόρεια Ελλάδα, με επίκεντρο τη Μονή Αγίου Παύλου στο Άγιο Όρος που απαιτεί από τον Δήμο Θεσσαλονίκης 5,5 εκατομμύρια ευρώ αποζημίωση για μια απαλλοτρίωση ενός οικοπέδου στην παραλία της πόλης για το οποίο δεν προβλέπεται καμία αποζημίωση από τον νόμο.

Το θέμα έφερε αναλυτικά στο φως ο Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης Χρήστος Μάτης, που είναι επικεφαλής της παράταξης Ενεργοί Πολίτες – Οικολογία στην Πράξη και στέλεχος των Οικολόγων Πρασίνων. Ο Χρήστος Μάτης υποστηρίζει ότι «η υπόθεση της μονής Αγίου Παύλου στην παραλία της Θεσσαλονίκης είναι αντίγραφο της υπόθεσης του Βατοπεδίου» και τονίζει ότι «όποιος διανοηθεί να πληρώσει την αποζημίωση, βλάπτει σοβαρά το δημόσιο ταμείο και θα είναι υπόλογος για αυτό».

Τα επιχειρήματα που έφερε είναι τα εξής:

1. Οι απαλλοτριούμενες εκτάσεις χρησιμοποιούνται εδώ και δεκαετίες ως κοινόχρηστος χώρος, άρα δε υπόκεινται σε αποζημίωση με βάση την πρόβλεψη του άρθρου 28 του νόμου 1337/83.

2. Το προς απαλλοτρίωση τμήμα για τον παραλιακό δρόμο ανήκει στον παλαιό αιγιαλό, ο οποίος είναι περιουσία του ελληνικού δημοσίου.

3. Ο παραλιακός δρόμος είχε καταργηθεί, όταν ο χώρος κηρύχθηκε αρχαιολογικός το 1993, δύο χρόνια πριν γίνει η πράξη τακτοποίησης για τη διάνοιξή του, που αναγνώριζε τις υποχρεώσεις έναντι της μονής. Άρα η πράξη τακτοποίησης δεν έπρεπε να γίνει και πρέπει να ανακληθεί, επειδή αντίκειται στο δημόσιο συμφέρον και προκαλεί μεγάλη ζημιά.

Όπως επισημαίνει ο δημοτικός σύμβουλος, η απαίτηση της Μονής πηγάζει από την πράξη τακτοποίησης του 1995 της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, με την οποία αναγνωρίστηκε ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης οφείλει να καταβάλει στη Μονή αποζημιώσεις για τμήμα της ιδιοκτησίας της, το οποίο απαλλοτριώθηκε για τις διανοίξεις του τελευταίου τμήματος της παραλιακής οδού (μήκος 300 μέτρα) και της οδού Καπετάν Γκόνη, μέχρι την παραλία. Όμως, και τα δύο συγκεκριμένα τμήματα υπάγονται στη ρύθμιση του άρθρου 28, του νόμου 1337 του 1983 (γνωστού και ως νόμου Τρίτση), σύμφωνα με τον οποίο «ιδιωτικοί δρόμοι, πλατείες και λοιποί χώροι κοινής χρήσεως που έχουν σχηματιστεί με οποιοδήποτε τρόπο έστω και κατά παράβαση των κειμένων πολεοδομικών διατάξεων και που βρίσκονται μέσα σε εγκεκριμένα σχέδια πόλεων, θεωρούνται ως κοινόχρηστοι χώροι που ανήκουν στο Δήμο ή Κοινότητα. Για τους χώρους αυτούς δεν οφείλεται καμία αποζημίωση λόγω ρυμοτομίας». Και οι δυο συγκεκριμένες διανοίξεις αφορούν οδούς που έχουν ήδη σχηματιστεί και είναι γνωστό σε όλους ότι χρησιμοποιούνται ελεύθερα. Ακόμη περισσότερο, ο πρώτο τμήμα, το παραλιακό, το 1993, δύο χρόνια πριν την πράξη τακτοποίησης, είχε χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος, με αποτέλεσμα να έχει καταργηθεί η διάνοιξη του δρόμου που προβλεπόταν από το ρυμοτομικό του 1925.

Σήμερα η Μονή απειλεί με κατασχέσεις ενώ η διοίκηση του δήμου κάνει απλώς διαδικαστικές καθυστερήσεις στην καταβολή της αποζημίωσης, παραβλέποντας ότι συγχρόνως αυξάνονται οι τόκοι κατά 1.000 ευρώ καθημερινά. Παράλληλα περιμένει, όπως λέει, να εντάξει την απαλλοτρίωση στο «πράσινο ταμείο», το οποίο όμως, όπως είναι γνωστό, δεν αποζημιώνει διανοίξεις δρόμων.