Απάντηση του 902 στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου

Αναρωτιέται ο Π. Π.: «Το μέγα ερώτημα είναι ποιο πολιτικό σχέδιο εξυπηρετεί αυτή η ιδεολογική καθαρότητα. Η απάντηση είναι απογοητευτική. Απέναντι στην τρομερή κρίση που βιώνουμε και κινδυνεύει να οδηγήσει τους Έλληνες εργαζόμενους στο βιοτικό επίπεδο των πατεράδων ή των παππούδων τους, η μόνη απάντηση που δίνει η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ είναι η …σοσιαλιστική επανάσταση!».

Πράγματι, η έναρξη της διαδικασίας για να γίνει η σύγχρονη εργατική τάξη κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, και για να αξιοποιήσει όλες τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις σε όφελος της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών, ναι προϋποθέτει τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό το ΚΚΕ ούτε το έκρυψε ποτέ ούτε σήμερα το κρύβει, από την άλλη ο Π. Π. αυτό το βαφτίζει «άκρως απογοητευτικό» και για να το δικαιολογήσει υιοθετεί όλα τα επιχειρήματα του «συρμού» – άλλωστε ο οπορτουνισμός πάντα βοηθιέται από το κυρίαρχο ρεύμα. Δηλαδή τι διαφορετικό λέει ο Π. Π. από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις που εγκαλούν το ΚΚΕ επειδή προσπαθεί να δώσει επαναστατική προοπτική στην πάλη της εργατικής τάξης;

Έτσι ο Π. Π. ειρωνικά προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη Λαϊκή Συμμαχία για την οποία παλεύει το ΚΚΕ και οι ταξικές δυνάμεις. Γράφει: «Μα τι λέτε, εμείς δεν είμαστε σεχταριστές, εμείς προτείνουμε κοτζάμ Λαϊκή Συμμαχία, θα πουν οι συντάκτες των «Θέσεων». Πράγματι. Μόνο που η περίφημη Λαϊκή Συμμαχία, όπως διαβάζουμε, θα αποτελείται από το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και τις συναφείς μετωπικές συσπειρώσεις του …ΚΚΕ και των οπαδών του!». Με αυτά ο Π. Π. προσπαθεί να ξεμπερδέψει με τις Θέσεις (21-25 και 61-67) της ΚΕ για τη Λαϊκή Συμμαχία, που αφορούν τόσο τον απολογισμό τι έχει γίνει μέχρι σήμερα και το σχεδιασμό για τη συμμαχία που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Έτσι οι Θέσεις αναδεικνύουν την αντικειμενική βάση της συμμαχίας με ταξικά κριτήρια και την κατεύθυνση που πρέπει να αναπτυχθεί η συμμαχία ώστε να αντιμετωπίσει και τον κίνδυνο να γίνει το ντεκόρ και το άλλοθι μιας άλλης μορφής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος.

Στο ίδιο άρθρο του ο Π. Π. εξανίσταται που το ΚΚΕ: «Απορρίπτει ρητά ακόμη και την έννοια του μεταβατικού προγράμματος ως ρεφορμισμό». Για να μην μπούμε σε πολλές αναλύσεις στα περί μεταβατικού προγράμματος, ας σταθούμε σε αυτό που ο Π. Π. προβάλλει ως στόχο του μεταβατικού προγράμματος και αποτελεί το ζουμί της υπόθεσης, δηλαδή την έξοδο από την ΕΕ αποσυνδεδεμένη από το ποια τάξη έχει την εξουσία στην Ελλάδα και τα μέσα παραγωγής στα χέρια της. Ο Π. Π. εγκαλεί το ΚΚΕ που θεωρεί «ότι ακόμη και στόχοι όπως η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν «να ενσωματωθούν σε αστικές επιδιώξεις» αν δεν συνοδεύονται από τη …δικτατορία του προλεταριάτου!» Εδώ ο Π. Π. παρακάμπτει το αντικειμενικό γεγονός των ενδοαστικών αντιθέσεων (ως έγκυρος αναλυτής της «Καθημερινής» δεν μπορεί να μην έχει πάρει μυρωδιά) και ταυτόχρονα αποσιωπά τη σχετική ανάλυση των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για ζητήματα που αφορούν τις τάσεις που διαμορφώνονται σε μερίδες της ελληνικής αστικής τάξης σχετικά με την ΕΕ. Η θέση 72 αναφέρει: «Μετά την εκδήλωση της κρίσης επιδεινώθηκε η θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ και γενικότερα της διεθνούς ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, γεγονός που δεν αναιρεί ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ – ΕΕ εξυπηρέτησε τα πιο δυναμικά τμήματα του εγχώριου μονοπωλιακού κεφαλαίου και συνέβαλε στη θωράκιση της πολιτικής του εξουσίας.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ – επομένως και οι δεσμοί – οι οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ περιορίζουν τη διαπραγματευτική δύναμη και τα περιθώρια ελιγμών της αστικής τάξης της Ελλάδας, όπου όλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του ισχυρότερου, διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης.

Οι ενδοαστικές αντιθέσεις μέχρι τώρα δεν αναιρούν το στρατηγικό πλαίσιο ένταξης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Οι ενδοαστικές αντιθέσεις αφορούν και τις προτεραιότητες στο επίπεδο ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Αν και παραμένει ισχυρή η τάση συμπόρευσης μέσα στην Ευρωζώνη, ταυτόχρονα ενισχύεται και η τάση ενδυνάμωσης των σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα.

Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι στην ευρύτερη περιοχή, από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και εμπλοκή της Ελλάδας.

Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι αναπόσπαστη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου».

Με βάση αυτή την εκτίμηση των αντικειμενικών εξελίξεων, η θέση 28 των Θέσεων της ΚΕ αναφέρεται σε ζητήματα ιδεολογικής διαπάλης και αναδεικνύει πως: «Προβάλλεται μια εναλλακτική εκδοχή της ρεφορμιστικής γραμμής από δυνάμεις του οπορτουνισμού που επιδιώκουν τη σύναψη πολιτικής συμφωνίας με βάση το λεγόμενο «μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης». Στόχοι όπως η ρήξη με την ΕΕ, όταν προβάλλονται αποσυνδεδεμένοι από την πάλη για την εξουσία, χάνουν τον ταξικό τους χαρακτήρα, μπορούν – ειδικά στις σημερινές συνθήκες που η ΕΕ βιώνει κλονισμό της συνοχής της – να ενσωματωθούν σε αστικές επιδιώξεις. Ο στόχος της εξόδου από την Ευρωζώνη ή και από την ΕΕ έχει ταξικό χαρακτήρα από την πλευρά μερίδας της αστικής τάξης που θέτει ζήτημα αναπροσανατολισμού των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της χώρας. Η γενική αντιμνημονιακή γραμμή οδηγεί ουσιαστικά το εργατικό κίνημα κάτω από τη σημαία τμήματος της αστικής τάξης, υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα».

Σε αυτό το πλαίσιο οι Θέσεις αποκαλύπτουν τη συνταύτιση οπορτουνιστικών δυνάμεων με επιδιώξεις μερίδας του κεφαλαίου. Φυσικά αυτό ο Π. Π. το διαστρεβλώνει, λέγοντας: «Πρόκειται για πραγματικό αμόκ «επαναστατικού» τηλεσιγραφισμού προς τις λαϊκές μάζες: Ή δεχόσαστε το 100% του προγράμματός μας και την καθοδήγηση του κόμματός μας ή ο αγώνας σας για άμεση διέξοδο από την κρίση είναι μάταιος, αν όχι και ύποπτος».

Οι Θέσεις της ΚΕ δεν κάνουν κανένα τηλεσιγραφισμό στις μάζες, απλώς αποκαλύπτουν το ρόλο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προφανώς αυτή η διαστρέβλωση του Π. Π. συμφέρει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να αποκρύπτει ακριβώς αυτή τη συνταύτισή της με αστικές επιδιώξεις.

Γράφει ο Π. Π.: «Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται «σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία» και μάλιστα «πιο συντηρητική σε σύγκριση με τη σοσιαλδημοκρατία της μεταπολιτευτικής περιόδου», δηλαδή χειρότερος κι από το ΠΑΣΟΚ». Γιατί κόπτεται ο Π. Π. για να έχει καλό πρόσωπο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ; Προφανώς γιατί δεν αποκλείει τη δυνατότητα συμμαχίας με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ.

Ο Π. Π., αναπαράγοντας όλο τον αστικό συρφετό ενάντια στο ΚΚΕ, γράφει: «Υπάρχει ένα ενοχλητικό ερώτημα: Γιατί, παρά τις τόσες επαναστατικές κορόνες, το ΚΚΕ δεν εισπράττει, καιρό τώρα, την εχθρότητα από τους κυριότερους εκπροσώπους του συστήματος – αντίθετα, βλέπουμε κύρια άρθρα μεγάλων αστικών εφημερίδων να το επαινούν για τη «σοβαρότητα» που επιδεικνύει; Απλούστατα, γιατί η πολιτική γραμμή που έχει χαράξει είναι πολύ αριστερή στα λόγια και πολύ λίγο επικίνδυνη στην πράξη. Καταδικάζει το ΚΚΕ στο ρόλο ενός μεγάλου μαρξιστικού ομίλου, ενός κόμματος προπαγάνδας και όχι πολιτικής διεύθυνσης ενός «επικίνδυνου» κινήματος μαζών». Ένα από τα κύρια άρθρα μεγάλων αστικών εφημερίδων που υπονοεί ο Π. Π. το έχει γράψει ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς. Άμα θέλει ο Π. Π. να του φύγει το ενοχλητικό ερώτημα, μπορεί ως εργαζόμενος της «Καθημερινής» να ρωτήσει άμεσα το διευθυντή του. Τα υπόλοιπα το ΚΚΕ τα αποδεικνύει με τη δράση του και την πάλη του.

Επειδή πολλοί μπορεί να μην έχουν διαβάσει το «επαινετικό» κείμενο του Παπαχελά, να θυμίσουμε ότι πριν δώσει τους «επαίνους» στο ΚΚΕ ξεκαθαρίζει: «Δεν συμμερίσθηκα ποτέ τον δογματισμό και την απολυτότητα των απόψεων ούτε, βεβαίως, με εύρισκαν σύμφωνο οι αναλύσεις περί επιβεβλημένης παραβίασης του Συντάγματος ή οι μεθοδεύσεις του ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πού βρίσκεται η χώρα, αν και πολύ μεγαλύτερο έχουν οι πολιτικοί και ταγοί της αστικής τάξης, οι οποίοι λαΐκιζαν ασύστολα μόλις το ΚΚΕ τούς έκανε… «φου»» (1).

Ο Π. Π. γράφει: «Το ερώτημα που τίθεται από τα πράγματα, αν μπορεί να υπάρξει ένας «τρίτος δρόμος», πέρα από τον κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τον επαναστατικό τηλεσιγραφισμό του ΚΚΕ. Και αν υπάρχει μια κρίσιμη μάζα αριστερών αγωνιστών που θα δώσει αξιοπιστία και δυναμισμό σε ένα παρόμοιο εγχείρημα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα και νίκης. Ιδού η Ρόδος…». Πέρα από τη φρασεολογία ο Π. Π. δεν λέει τίποτα καινούριο παρά επαναφέρει την επιδίωξη συγκρότησης νέου οπορτουνιστικού πόλου για να καλύψει το κενό που θα αφήσει η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

1. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/11/2012_469954