Συνέδριο ΝΑΡ: Ρεύμα εναλλασσόμενο αλλά όχι συνεχές
Ένα συνέδριο σταθμό στη σχεδόν τριακονταετή πορεία του ξεκίνησε την Παρασκευή 1η Δεκεμβρίου 2017 το ΝΑΡ.
Η μετεξέλιξη του “ρεύματος” σε “νέο κομμουνιστικό φορέα” και “κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης” είναι το κεντρικό σημείο του Συνεδρίου και βέβαια απασχόλησε τις περισσότερες τοποθετήσεις. Δεν μετατρέπεται όμως ένα “ρεύμα” σε “κόμμα” έτσι εύκολα. Αρκετοί σύνεδροι την προσπέρασαν με χαρακτηριστική ευκολία. «Δεν με ενδιαφέρει αν θα το πούμε κόμμα ή Γιάννη» είπαν σε σχεδόν ταυτόσημες διατυπώσεις. Ενώ κατά μία άλλη άποψη, η καταφυγή στο Κόμμα με Κ κεφαλαίο γίνεται για «ψυχολογικούς λόγους».
Η Κυριακή 3 Δεκεμβρίου είναι η ημέρα των ψηφοφοριών.
Το ΝΑΡ έχει αλλάξει πολύ, όπως είναι φυσικό, από τα πρώτα του βήματα το 1989. Λίγα πράγματα θυμίζουν και την οργάνωση του 1ου Συνεδρίου το 1998. Η παρουσία του αειθαλούς Ευτύχη Μπιτσάκη, έστω κι αν μίλησε επικριτικά για τις κατευθύνσεις της ηγεσίας στην τοποθέτησή του, ήταν σίγουρα ένα στοιχείο που δείχνει τη συνέχεια του ΝΑΡ, όπως και η παρουσία του Δημήτρη Δεσύλλα. Μια συνέχεια που προχωρά με ρήξεις.
Κανείς δεν περίμενε πριν μερικά χρόνια οι σύνεδροι να μιλούν για την κυρίαρχη διάσταση του φύλου και τα “ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα” ή για την ψυχανάλυση και να εισπράττουν τόσο χειροκρότημα. Κανείς δεν κάπνιζε μέσα στην αίθουσα, πέρα από έναν vaper. Πρόοδος.
Ηλικιακά, το σώμα αποτύπωνε ένα πολιτικό πρόβλημα του ΝΑΡ. Κυρίαρχη κατηγορία οι φοιτητές. Παρούσα με βαρύνοντα λόγο η “δρακογενιά” του 1989 και της διάσπασης. Απόντες όμως οι 30ρηδες, η δυναμική γενιά του φοιτητικού “Μαηούνη”, οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στην αιχμή της παραγωγής, σε διάφορες θέσεις, που με διάφορους βαθμούς απογοήτευσης είτε ιδιωτεύουν είτε ψάχνονται. Κάποιοι από αυτούς παρακολουθούσαν, όρθιοι στο διάδρομο, “εντός, εκτός κι εναντίον”, χωρίς κάρτα αντιπροσώπου.
Οι βασικές διαφωνίες δύο και κλασικές: Πολιτική συνεργασιών και οργανωτικό.
Οι διαφωνίες για τη μετωπική πολιτική βρίσκονται διαρκώς στην ατζέντα σχεδόν από το 2010.
Στην αρχή “πέτρα του σκανδάλου” ήταν η ΑΡΑΝ και η ΑΡΑΣ. Μετά ο Αλέκος Αλαβάνος. Τώρα η ΛΑΕ. Έχει ενδιαφέρον ότι το ΝΑΡ στα συνέδριά του καταδίκαζε τις συμμαχίες τις οποίες υιοθετούσε μετά. (Ποιος ξεχνάει την αντίθεση ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ που μαζί έγιναν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εν συνεχεία την αντίθεση ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχεδίου Β’ που εξελίχθηκε σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ;) .
Το οργανωτικό ζήτημα είναι επίσης διαρκώς παρόν. Η αντίθεση “φιλελευθερισμός – συγκεντρωτισμός” ως προς την οργανωτική ζωή πάντα υπέβοσκε στις εσωκομματικές διενέξεις. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι αρκετοί από όσους υποστήριζαν κάποτε την οργανωτική χαλαρότητα πλέον τάσσονται με το σφιχτό κόμμα και το αντίστροφο.
Το Συνέδριο όμως ξεκίνησε με ρήξη.
Η εσωκομματική μειοψηφία θέλησε την Παρασκευή να παρουσιάσει την πλατφόρμα της μετά την εισήγηση της Πολιτικής Επιτροπής. Το προεδρείο έθεσε το αίτημα ως ερώτημα στο Σώμα και αυτό αποφάσισε σε μια ψηφοφορία περίπου 60-40 να μην ακουστεί εισηγητικά η άλλη άποψη. Η ψηφοφορία αυτή έγινε την πρώτη ημέρα, ενώ στο αμφιθέατρο βρίσκονταν οι αντιπροσωπείες των υπόλοιπων οργανώσεων που είχαν έρθει για χαιρετισμούς. Η μεν πλειοψηφία θεώρησε το θέμα διαδικαστικό, η μειοψηφία όμως μίλησε για “απόφαση τομή” στην ιστορία του ΝΑΡ, για κλείσιμο ενός κύκλου. Το περιστατικό τελικά συμπύκνωσε όλη τη διαπάλη σχετικά με τη φυσιογνωμία της οργάνωσης και τα ζητούμενα του συνεδρίου.
Το κλίμα και τη βαριά σκιά του επεισοδίου εξέφρασε ίσως πιο παραστατικά και ανοιχτά ο Θανάσης Σκαμνάκης στην τοποθέτησή του: “Ποιο κόμμα ψάχνουμε; Τίνος μοντέλο νιώθουμε κληρονόμοι; Αυτού που έκανε την επανάσταση ή του άλλου που την χαντάκωσε; Σε αυτό το κόμμα το δεύτερο, δεν ξαναγυρίζω”, ήταν η τελευταία λέξη του.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς όμως αν το κόμμα που έκανε την επανάσταση δεν είναι το ίδιο -έστω και σε πιο εκφυλισμένη εκδοχή- με αυτό που τη χαντάκωσε; Αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση. Το ΝΑΡ γεννήθηκε μέσα από την κρίση, είναι μέρος του προβλήματος, θέλει όμως να είναι και μέρος της λύσης του.