Τα Όσκαρ του θατσερισμού

Στη σκιά των αποκαλύψεων για την ταξική και ρατσιστική σύνθεση των ανθρώπων που δίνουν τα βραβεία, πραγματοποιήθηκε η φετινή απονομή των βραβείων Όσκαρ την περασμένη Κυριακή στο Λος Άντζελες. Τα Όσκαρ επιχείρησαν να «επιστρέψουν στις ρίζες τους» και στα λεγόμενα χρόνια της αθωωότητας τουλάχιστον θεματικά. Οι δύο ταινίες που μοιράστηκαν τα βραβεία ήταν το τεχνικά άρτιο αλλά για πολλούς ψυχρό ψηφιακό τρισδιάστατο έπος του Μάρτιν Σκορσέζε Χιούγκο και η ταινία φόρος τιμής στην εποχή του βουβού κινηματογράφου Ο καλλιτέχνης. Η παιδική ταινία του Σκορσέζε έχει σαφείς αναφορές στα έργα του Βίκτορ Ουγκό και του Ιούλιου Βερν, ενώ κινηματογραφικά θύμιζε κάτι ανάμεσα στην Αμελί, την Τεχνητή Νοημοσύνη και το Σινεμά ο Παράδεισος, χωρίς ωστόσο την αυθεντικοτητα ή τη σπιρτάδα των τριών προαναφερθέντων τίτλων. Η ταινία χρησιμοποιεί σαν μοτίβο ένα ορφανό αγόρι που ψάχνει για ένα μήνυμα από το νεκρό πατέρα του και συναντά στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου τον θρυλικό Γάλλο κινηματογραφιστή Ζορζ Μελιέ.
Κατά τα άλλα, η Μέριλ Στριπ απέσπασε ακόμη ένα βραβείο για την ερμηνεία της στο δράμα για τη ζωή της Μάργκαρετ Θάτσερ, Η σιδηρά κυρία, το οποίο παρουσιάζει την «ανθρώπινη πλευρά» της πολεμοχαρούς ιέρειας του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. «Μαμά, σ’αγαπώ πολύ» αναφώνησε στα Eλληνικά ο Αλεξάντερ Πέιν (Αλέξανδρος Παπαδόπουλος) που πήρε το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για την ταινία Aπόγονοι με τον Τζορτ Κλούνεϊ. Ο Γούντι Άλεν κέρδισε για ακόμα μια φορά με την αξία του το ΄Oσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, για το πολύ καλο Μεσάνυχτα στο Παρίσι αλλά όπως συνηθίζει, δεν καταδέχτηκε να «νομιμοποιήσει» την τελετή με την παρουσία του.
Αρνητική εντύπωση προκάλεσε η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς για το θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ακόμα και στο ειδικό φιλμάκι που προβλήθηκε για τις απώλειες τη χρονιάς, η οποία παράλειψη αποδόθηκε από τους διοργανωτές σε τεχνικούς λόγους (ο Αγγελόπουλος πέθανε το 2012 και το φιλμάκι περιελάμβανε τις απώλειες του 2011).
Κατά τα άλλα, μόνο το γεγονός ότι τα Όσκαρ αδυνατούν να βρουν ένα νέο παρουσιαστή ικανό να κρατήσει το κοινό (και επιλέχτηκε για 9η φορά η δοκιμασμένη λύση του Μπίλι Κρίσταλ), δείχνει σημάδια γήρανσης και κόπωσης. Η βιομηχανία του κινηματογράφου συνολικά βρίσκεται σε βαθιά κρίση η οποία δεν καλύπτεται από τη διαρκή αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, ούτε με φτηνιάρικα ψευδοτρισδιάστατα τρικ.

 

Απάντηση