Μετά τα αγγλικούλια του Αλέξη, τα άπταιστα «γαλλικά» του Βαγγέλη

Ημέρες δόξας για τον αστικό πολιτικό πολιτισμό

Σαν τους γύπες είχαν πέσει οι εστέτ (τρομάρα τους) του αστικού Τύπου για να κατασπαράξουν τον Αλέξη Τσίπρα επειδή στη συνέντευξη που είχε δώσει το καλοκαίρι στο CNN τα αγγλικά του δεν είπαν επιπέδου Οξφόρδη.

Κανείς όμως δεν αμφισβητεί ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης μιλά τα αγγλικά σαν μέλος της Βουλής των Λόρδων και τα γαλλικά σαν απόγονος του Μολιέρου. Ο διάλογός του με τον Προκόπη Παυλόπουλο στο ναό της Δημοκρατίας, τη Βουλή, το επιβεβαιώνει.

Ας μην επαναλάβουμε το διάλογο. Ας μην επαναλάβουμε και τη διάψευση του αιώνιου πρωτοπαλίκαρου της Δεξιάς που είναι ακόμα πιο θλιβερή και από τον ίδιο το διάλογο. Ο καθένας μπορεί να τα βρει στο Διαδίκτυο.

Δύο πράγματα μόνο μπορούμε να επισημάνουμε: Πρώτον, ο Β.Μ. ισχυρίστηκε ότι οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις του Νίκου Χατζηνικολάου βλάπτουν το κύρος της χώρας. Προφανώς ο δικός του λεβέντικος λόγος το ενισχύει.

Δεύτερον, το αξιοσημείωτο δεν είναι ότι ο Β.Μ. είπε αυτό που γράφτηκε ότι είπε. Το αξιοσημείωτο είναι ότι κανείς μα κανείς ΔΕΝ ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΕ με το διάλογο (ή τον φερόμενο ως διάλογο). Όλοι τον έχουν ικανό να τα πει όλα αυτά… και ακόμα χειρότερα! Επίσης κανείς δεν ξαφνιάστηκε που η πρόσκληση για γλείψιμο του εκπάγλου καλλονής πέους δεν απευθύνθηκε σε πολιτικό αντίπαλο, σε βουλευτή ενός άλλου κόμματος αλλά στο σύντροφο Προκόπη, μια ευαίσθητη ψυχή όπως δείχνει το ακόλουθο απόσπασμα από άρθρο που έγραψε το καλοκαίρι στην «Καθημερινή» για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο:

Αργά το βράδυ της περασμένης Κυριακής ξεκίνησα -κάπως αδιάφορα στην αρχή, θα ‘λεγα σχεδόν από ιστορικώς και πολιτισμικώς καθιερωμένη συνήθεια- να παρακολουθώ την τηλεοπτική μετάδοση της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.

Μόνο που από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας στην -άδεια λόγω Δεκαπενταύγουστου και γι’ αυτό ασυνήθιστα «σιωπηλή» – οδό Μιχαλακοπούλου η ματιά μου, παρακάμπτοντας τον τσιμεντένιο όγκο του Hilton, έπεφτε επίμονα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Μέσα στην αυγουστιάτικη νύχτα, που τη δρόσιζαν οι «αποβροχάρισες ανάσες» -κατά Γ. Σεφέρη- ενός ανέμελου μαΐστρου, αναδυόταν, σαν μνημειακή Αφροδίτη, στην κορυφή του βράχου ο Παρθενώνας. Ντυμένος με τη χρυσορόδινη εσθήτα του τεχνητού του φωτός, που το έκαναν ακόμη πιο μυστηριακό λίγα σκόρπια σύννεφα-πλάνητες στον αττικό ουρανό, φαινόταν να στέλνει, κάπως ex cathedra, το δικό του μήνυμα – χαιρετισμό στο σύγχρονο Ολυμπιακό Πνεύμα…

Έχουμε την εντύπωση ότι αυτός ο κατά Προκόπιον Παρθενώνας είναι ελαφρώς θηλυπρεπής, αφού αναδύεται σαν την Αφροδίτη και επιπλέον φοράει «εσθήτα», ένδυμα γυναικείο. Μα υποτίθεται ότι ο δωρικός ρυθμός των κιόνων του Παρθενώνα είναι σύμβολο στιβαρότητας, λιτότητας, ανδρισμού σε αντίθεση, π.χ., με τον πιο παιχνιδιάρικο και αέρινο ιωνικό ρυθμό. Με άλλα λόγια, η γραμματιζούμενη Δεξιά δεν είναι λιγότερο χονδροειδής από την πιο μπρούτα εκδοχή της που συμπυκνώνεται στο «έλα γλ… τον π… »

Και ύστερα απορούμε επειδή αυτός ο πολιτικός πολιτισμός, σε συνδυασμό με την τροϊκανική κατεδάφιση, γεννάει τέρατα σαν τη Χρυσή Αυγή….